Siyah

Sen

Sen...
Hiç bir yerde anlamını bulamadığım, kim olduğunu bilmediğim, sesini duyamadığım, tenini hissedemediğim, sadece rüzgarına kapılıp geride kalanları düşünmediğim, başı ve sonu olmayan benim karanlık yanım...

Farklı iki bedenlerde aynı ruhtuk biz. Sen benim karanlığımdın. Aydınlık olan bendim fakat benim de beyaza yakın olduğum söylenemezdi. Sana karşı şefkat ve aşk doluydum. Sende öyleydin ama nedenini bilmediğim bir şekilde duygularını gizliyordun buna emindim. Ve bu nedenle her şeyi yok saydım, görmezden geldim ve sevdim. Sadece sevdim.

Sen benim denizimdin. Hırçın dalgalarından korksamda tenimi saran huzuruna hasrettim. Kıyılarında dolaştım önce, sana alışmaya çalıştım. Çünkü başta seni böylesine sevebileceğimi bilmiyordum. Yavaş yavaş derinliklerine adım attım. Kasvetli bir ilk bahar günüydü. Güneş henüz batmış, son ışıklarını bırakıyordu yeryüzüne. Akrep ile yelkovanın kavgasından habersiz, sana gelmeye çalışıyordum. İçimde anlam veremediğim bir sesti beni sana yönlendiren. Bir adım daha attım. Bileklerimden yukarıya doğru daha da kuvvetlendin. Bir yanım sana koşmak isterken diğer yanım buna engel olmaya çalışıyordu. Kararsızdım, hemde çok. Zamanı yok saydım ve düşüncelerimin arasında kaybolurken bir baktım ki farkında bile olmadan ilerliyordum sana. Soğuğa aldırmadan, sonunu bilmeden geliyordum. Tıpkı kanıma karıştığın gibi karışıyordum sana. Bu bizim ilk bir araya gelişimizdi. Korkuyordum. Sonunda neler olacağını bilememek korkutuyordu beni. Sonra ne mi yaptım ? Düşüncelerimi fırlatıp attım kumlara. Ayaklarımın altındaki canımı yakan taşlara aldırmadan ilerledim. Soğuk bedenimi dondururken inadına ilerledim. Ölümü bile göze alarak ilerledim. Bir adım, ve bir adım daha... Kaybedecek hiç bir şeyim yoktu. Ve ben, senin uğruna her şeyi kabul ettim...