Sweethearts

Het gevecht

Nick fietste naar huis en hij zat de hele fietstocht te denken. Wat moet ik nu doen? Ga ik naar de rivier of juist niet? Van wie zou dat briefje zijn? De vragen in zijn hoofd dwalde maar rond. Hij wist totaal niet wat hij moest doen. Het zou belangrijk kunnen zijn maar het zou ook een grap kunnen zijn. Hij kwam thuis aan, deed zijn fiets in de garage en ging de trap op naar boven. Hij pakte een appel uit de koelkast en at hem op. Tja... op een legemaag kun je minder goeddenken. Dat zinnetje kende hij van zijn oma, want toen hij klein was zei ze dat altijd.

Eindelijk wist hij wat hem te doen stond. Hij besloot toch te gaan maar als hij daar was ging hij eerst van achter een boom kijken wie de anonieme was en dan kon hij besloten of hij ging of niet. Het kwam in zich op dat het eigenlijk best simpel was. Hij leerde eerst zijn les Frans en ging er toen van door. Hij ging weer de trappen af achter zijn fiets. hij nam hem mee naar buiten en deed tot slot de garage dicht. Hij reed weg. Opweg naar de zeven harten rivier kwam hij het park tegen. Hij dacht weer aan Amber en toen ze op café gingen. Opeens besefte hj dat hij zich moest afleiden want als hij weer aan Amber denkt begint hij ook weer aan zijn nachtmerrie te denken die over Amber ging. Hij concentreerde hem op de weg. Straks belandt hij ook weer in het ziekenhuis.

Uiteindelijk parkeerde hij zijn fiets een tiental meters verder zodat hij eerst kon zien wie het briefje had geschreven. Hij probeerde zo stil mogelijk naar één van de bomen te gaan in de richting van de rivier. Stap voor Stap ging hij verder. Hij was aan de boom en keek om de hoek.

Het was Ruben! Zei hij in zichzelf maar waarom? Hij besloot na een minuut om het toch te wagen tot slot is Ruben zijn beste vriend. Hij stapte naar Ruben en sprak hem aan.

"Hoi, waarom moest ik komen?"

"Weet je het soms niet?" Zei Ruben verveeld.

"Euhh...nee".

"Goed dan vertel ik het maar, Jij bent niet de enege die Amber al een tijdje leuk vindt".

"WAT!! Hoe bedoel je".

"Geef maar toe dat je haar ook leuk vindt".

"Ja, Ik vind haar leuk, dus".

"Ze kan maar één van ons kiezen. Nu dat ik weet dat ik concurentie heb. Kan ik maar beter direct terug slagen."

" Wil je nu zeggen dat we..." Nick had nog niet eens zijn zin af toen Ruben zijn zin begon.

" Het af gaan maken, ja dat klopt".

Ruben maakte een vuist en richtte die op Nick. Nick zag het en ontweek net op tijd. Eerst wou Nick hier niet aan mee doen maar hij besefte dat het rubens schuldt was dat ze vochten dus hij deed er ook aan mee. Ook hij maakte een vuist en vuurde die op Ruben. Ruben lette niet op en voor hij het weet had hij een bloedneus. Hij kwam weer overeind en in een beweging  had Nick Rubens voet in zijn buik. Hij viel op de grond en kreunde van pijn. Ruben zag dit als een perfecte kans en sloeg tegen het gezicht van Nick. Nick stootte zijn hoofd tegen de grond en hij was helemaal weg. Bewusteloos lag hij daar. Hij zag als laatste gewoon nog het gezicht van Ruben die trots weg liep. Zijn Ogen slootte zich en het was alsof hij helemaal van de wereld af was...