Exit

7.

"Je bent meer gewild dan wie dan ook in deze-" ze keek even rond "-wat het dan ook hier moet voorstellen. Waarom slijmen anders alle meisjes bij jou en zijn de meeste jongens jaloers" ze stopte en ademde.

Emotieloos haalde ik mijn schouders op. Het scheelde me niks. Onderzoekend keek ze me aan. Zoekend naar enige emotie. "Het scheelt me niks, Vic" zei ik zo emotieloos als ik was. Ze keek me even aan alsof ik van een andere planeet kwam. "Niks ?" Haar zuivere ogen in mijn donkere. Ik schoot in een droge lach. "Nee Vic, echt niet" ik zuchtte "het veranderd je alleen maar". Ze knikte begrijpelijk.

"Je bent goed in emoties verbergen, he" ze keek me doorborend aan. Ik verstijfde onmiddellijk en beet hard op mijn kaken. "Oh, wat ben je nu een psycholoog" het klonk botter dan ik wilde. Er flitste even angst door haar ogen. Was ze bang voor mij? Ze herpakte zich snel, en verbloemde haar angst.

"Je bent niet zo'n badgirl, waarom zit je hier dan?" Voor ik het wist was die vraag er al uit. Er flitste weer iets in haar, normaal zuivere ogen. Iets wat erg op verdriet leek. En ook nu herpakte ze zich. Ze grijnsde. "Niet zo'n badgirl he? Ik laat je het morgen wel zien. Zorg dat je zwart aan hebt-" Ze keek naar mijn kast. Die ik open had laten staan. "-zwart is vast geen probleem voor jou". Ik keek haar geamuseerd aan.

Ze stond langzaam op. Ze bracht haar gezicht langs de mijne. Ik dacht dat ze me een kus zou geven, of misschien hoopte ik het. Mijn adem stokte. Ik voelde haar adem langs mijn wang strijken. Mijn haren op mijn arm gingen omhoog staan. Ze ademde scherp en gecontroleerd. Ik vroeg me af waar ze op wachtte.

"Ik hoop dat je van een beetje spanning houd" fluisterde ze en grijnsde tegen mijn wang. Mijn ogen kregen weer die geamuseerde blik. Ik lachte zacht. Zo liep ze weg. Nadat ze de tralies doorstapte seinde ze of ik ze wilde sluiten. Ik knikte kort en liep er al heen.

Ze blies sarcastisch een kusje, iets wat me herinnerde aan vandaag. Ik grinnikte, Miley deed dat vandaag naar mij. Ik sloot de tralies, hoe ik ze ook opendeed. En stapte in bed. Ik haalde een hand door mijn haar.

Wat doet ze toch met mij?

~~

"Ben je klaar?" Fluisterde ze bijna onhoorbaar. De dag was voorbij gevlogen, afvragend wat ze in gedachte had. Ze gaf me grijnzende blikken af en toe. "Ben jíj wel klaar?" Grijste ik. Ze keek me nep beledigend aan. Ik rolde met me ogen. Onder mijn matras haalde ik 2bivakmutsen vandaan. Ik gooide er één naar haar. Ze stopte hem weg en haalde triomfantelijk een sleutel uit haar andere zak. Mijn ogen vergrootte.

"Wat? Hoe kom je daaraan?" Niet voorstellend dat zij aan die sleutel is gekomen. "Ik heb connecties" zei ze geheimzinnig. Ik rolde alweer met mijn ogen en stapte haar cel binnen. Ik boog de tralies terug terwijl Victoria de deur opendraaide.

Op mijn tenen sloop ik achter haar aan. Mijn adem en hartslag waren onder controle, het was niet de eerste keer voor mij. In het donker ergens wegsluipen, bedoel ik. Victoria deed heel voorzichtig de deur open. Ze sloot die gelijk weer en ik voelde haar lichaamstemperatuur hoger worden. Ze vloekte. Natuurlijk waren er bewakers. Ik grijnsde en wees naar boven. Ze volgde de lijn van mijn vinger die eindigde in de luchtschacht. "Dat kan alleen in films en series" zuchtte ze. Ik rolde mijn ogen en begon mijn weg.

Behendig klom ik in de tralies. Ik maakte de luchtschacht open. Ik trok mezelf omhoog en propte me met moeite erin. Ik ging ik de nauwe schacht liggen en stak mijn armen uit. Ik knikte bemoedigend naar haar. Twijfelend klom zij ook in de tralies en pakte mijn handen. Ik trok haar omhoog. Bij haar ging het veel makkelijker, en voor we het wisten zaten we allebei in de luchtschacht. Ik sloot hem weer.

"Op naar de keuken" Op handen en knieën nam zij de leiding. Keuken?! Wat moet ze daar nou. Nieuwsgierig volgde ik haar toch maar.

Voorzichtig tilde ik haar uit de schacht. En we klommen van het aanrecht af. Kruipend ging ze naar het eten. Duizend vragen kwamen in me op, maar geen van alle vroeg ik. Ze haalde een flesje uit haar zak en goot alles in de pannen met eten voor morgen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Ze grinnikte, ik keek haar alleen maar vragend aan.

Ze duwde me terug en ik sprong het aanrecht weer op. Ik propte mijzelf de luchtschacht weer in. Ik trok Victoria omhoog. Maar haar voet raakte een ijzeren lepel. Kletterend viel hij van het aanrecht af. Ze keek me aan en we vloekte allebei binnensmonds. Razendsnel trok ik haar naar binnen en sloot de opening.

We hoorde bewakers lopen en zagen zaklampen over de gehele keuken schijnen.
Terwijl ik mijzelf nogsteeds afvroeg wat ze in het eten had gegooid..

_________________
Oeeeh cliffhangerrrrrrr 😏. Ik beloof snel weer te update. Om jullie niet al te lang in spanning te houden.
Hope y'all like itt.