Detective Smith (On Hold)

#4

Hoofdstuk 4

Onderweg keek ik in de achteruitkijkspiegel in het midden en merkte dat mijn haar slordig door elkaar zat. Ik was vergeten het te kammen en er gel in te doen zodat het mooi glad lag als altijd. Tja, het is nu zo, ik ga niet naar huis rijden om dat in orde te brengen. Laat het nu maar zo liggen. Ik parkeerde mijn koperkleurige cabrio op de parking naast mijn zwarte Mercedes. Ik stapte uit en deed hem op slot. Daarna liep ik naar de grote schuifdeuren, haalde de dossiers op en ging naar mijn kantoor. Mijn gezichtsuitdrukking was nog niet veranderd vandaag; uitdrukkingloos.

Ik zat maar wat voor me uit te staren vanuit mijn kantoorstoel. Hoe kon dit gebeuren?! Ik had haar beter moeten beschermen. Dit was vast nooit gebeurd als ik nog zo hecht met haar was geweest. Ik weet gewoon niet wat ik nu moet doen. Ik wil haar zo graag redden, ik wil haar zo graag hier en nu. "Verdomme" glipte over mijn lippen en ik kon het niet laten om mijn vuist op het bureau te rammen om kracht bij te zetten. "Meneer Smith, is alles oké?" vroeg Thomas die halsoverkop binnen kwam stormen. "Ja hoor, waarom niet?" loog ik om niets te laten merken. "Omdat ik een luide bonk hoorde" verduidelijkte hij. Ik schudde mijn hoofd: "Nee, alles prima".

Een uur later was ik weer in het appartement van Kira. Het onderzoeksteam had blijkbaar nieuwe aanwijzingen gevonden en die wilde ik zo snel mogelijk met mijn eigen ogen bekijken. Ik mocht natuurlijk niet laten blijken dat deze zaak me ook persoonlijk aanging, anders zouden ze iemand anders zoeken om deze zaak op te lossen en het zou m'n baan bovendien ook kunnen kosten. Ik probeerde dus zo professioneel mogelijk om te gaan met dit alles, maar vanbinnen ging ik mentaal kapot.

"Dus, wat hebben jullie gevonden?" vroeg ik, meteen met de deur in huis vallend. "Ah Smith, goed dat je er bent. Hier op tafel ligt alles" antwoordde de woordvoerder van het team. Ik knikte en volgde hem naar de tafel. Hij begon meteen zijn uitleg: "Toen we deze morgen de slaapkamer een grondige inspectie gaven, kwamen we een aantal spullen tegen die mogelijk met de verdwijning van mejuffrouw Van Achteren te maken kunnen hebben". Hij wees naar een paar voorwerpen op de tafel. Mijn adem stokte toen ik een zakdoek zag met bloedvlekken en een zakmes besmeurd met opgedroogd bloed. Ineens zakte alle moed weg in mijn schoenen en voelde ik een gevoel van angst steeds groter worden. Nog nooit van mijn hele leven was ik zo bang geweest als op dit moment. Ik moest haast op mijn kaak bijten om mijn tranen binnen te houden.

Na een half uurtje was ik eindelijk weer buiten geraakt. Ik liep naar mijn auto toe en stapte zo snel ik kon in. Mijn deur was amper dicht of de tranen begonnen al te stromen. Ik balde mijn handen tot vuisten en ramde ze op het stuur. "Verdomme, verdomme, verdomme!" riep ik uit. Ik klemde mijn handen om het stuur heen en kneep zo hard tot mijn knokkels wit zagen. Daarna legde ik mijn hoofd op mijn handen en huilde zachtjes tegen mijn stuur aan. Toen ik na een paar minuten weer wat gekalmeerd was, veegde ik mijn gezicht droog met mijn hemd en startte de auto. Ik reed de kleine parkeerplaats af en ging weer naar het bureau. Ik was van plan om me eerst wat te concentreren op andere zaken en wanneer ik thuis ben zal ik me wel met Kira's verdwijning bezighouden, want ik wilde niet dat iemand zou zien hoe moeilijk ik het daarmee heb.