Detective Smith (On Hold)

#7

Hoofdstuk 7

Uiteindelijk kreeg ik hem zo ver om me binnen te laten. We gingen aan een ronde livingtafel zitten, tegenover elkaar. "Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen", begon ik en terwijl ik een foto van Kira op tafel legde ging ik verder, "u kent deze jonge vrouw?" "Ja natuurlijk, dat is mijn ex" antwoordde hij. Ik wachtte even voor ik verder ging: "Ze is eergisteren nacht verdwenen, weet u hier soms iets meer over?" Hij keek op van de foto naar mij. Hij keek me recht aan en zei: "Is dit een grap ofzo?! Heeft Kira u gestuurd om mij te tricken?"

Zijn reactie was niet de reactie die ik had verwacht, het gaf mij een gevoel dat hij van niets afwist. Toch ging ik verder: "Nee meneer, ik ben bloedserieus. Deze jongedame is wel degelijk verdwenen. U bent zeker dat u van niets af weet?" De man schudde zijn hoofd en haalde diep adem terwijl hij zijn blik liet zakken naar het tafelblad. "Zou ik toch voor de zekerheid uw huis mogen rondkijken?" vroeg ik. De Koninck knikte, nu veel rustiger dan eerst. Ik stond op en gaf mezelf een rondleiding door het huis. "U zult haar hier toch niet vinden" zei hij. "Dat wil ik dan toch zelf kunnen vaststellen" had ik geantwoord.

Een half uurtje later was ik rond en zoals hij zei, had ik haar niet gevonden. Niet op zolder, niet op de bovenverdieping, niet op de gelijkvloers en niet in de kelder. Ik had zelfs de kasten nagekeken en onder de bedden. Zelfs de koelkast en vriezer had ik geopend, maar niets gevonden. "Het is oké, bedankt voor uw tijd meneer De Koninck" zei ik voordat hij me weer buiten liet. "Geen probleem meneer de inspecteur, wilt u me wel op de hoogte houden over de zaak alstublieft?" vroeg hij nog. Ik knikte geruststellend. In een keer had ik van een norse man een man gemaakt met een klein hartje. In tegenstelling tot in het begin, toen hij zelfs kwaad leek, was hij nu helemaal rustig geworden. Aangedaan, ja dat wel, maar hij was rustiger. Bezorgd en oprecht.

Toen ik thuis aan kwam, plofte ik me zuchtend neer in de zetel. Ik was zo gefrustreerd. We raakten maar niet verser in het onderzoek en ik werd et gek van. Zolang we niet verser raakten, konden we Kira niet redden en dat frustreerde me het meest. Wie weet waar ze nu was en in welke omstandigheden? Wie weet werd ze zelfs mishandeld, uitgehongerd of zelfs verkracht... . Ik mocht er niet aan denken! Uit woede liep ik naar mijn drankkast toe en haalde er een fles barcardi uit. Zonder na te denken, zette ik de fles tegen mijn lippen en liet de vloeistof naar binnen stromen. Ik kon net twee slokken binnenkrijgen voor mijn keel begon te branden als zot. Het was zelfs zo hevig dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg. Meteen zette ik de fles weer in de kast en nog geen paar tellen later viel ik gewoon op de grond. Met mijn kaak kwakte ik tegen de koude vloer aan en de drank en frustraties hadden me zo moe gemaakt dat ik zelfs geen moeite meer deed om op te staan. Ik viel gewoon in slaap op de koude vloer.

Ik werd wakker doordat mijn mobiel afging. Ik stond op en liep naar de tafel waarop mijn mobiel lag. Zonder te kijken wie er belde, nam ik op en zei: "Met Smith, wat kan ik voor u betekenen?" Aan de andere kant van de mijn klonk een zacht en paniekerig stemmetje: "Wout? Alsjeblieft je moet me komen helpen... Ik...". Op slag was is klaarwakker. Die stem, die herken ik uit duizenden. Het was Kira aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde de enorme paniek in haar stem en wou meteen naar haar toe. Ik wilde net iets zeggen toen er aan de andere kant van de lijn een luide mannenstem klonk, woedend. Nog geen seconde later werd er afgelegd.