Detective Smith (On Hold)

#5

Hoofdstuk 5

Ik rijd mijn auto de parkeerplaats op van het commissariaat en zet de motor uit. Ik stap uit en terwijl ik richting de ingang loop, doe ik de auto vast. Ik loop meteen door naar mijn kantoor, want ik wil niet dat iemand me aanspreekt of me confronteert met de zaak van Kira. Daarvoor ben ik op dit moment te zwak, denk ik. Ik open de deur van mijn kantoor, stap naar binnen en sluit de deur weer achter me. Dan loop ik naar de grote ladekast, schuif een van lades open en haal er een aantal dossiers uit. Ik neem ze mee naar mijn bureau en zet me eraan neer.

Het lukt me niet om me te concentreren op mijn werk. Ik zit al bijna een half uur te staren op hetzelfde blad zonder één letter te hebben gelezen. Ik besluit dan maar toch de confrontatie aan te gaan en neem Kira's dossier uit mijn bureaulade. Ik leg het open voor me neer en begin het grondig door te nemen. Ik schrijf hier en daar dingen in de kantlijn met potlood en denk na. Wie zou er in Gods naam toch haar ontvoeren. Ze is zo'n lieve meid, niemand zou haar toch ooit willen ontvoeren, of wel soms? Waren er dingen die ik niet wist?

Ik was diep in gedachten verzonken toen er op de deur van mijn kantoor werd geklopt. Cynthia kwam binnen met een enveloppe in haar handen. "De resultaten van het labo zijn binnen. U weet wel, in verband met die verdwijning van dat meisje. Het labo onderzocht de bloedsporen die werden teruggevonden" zei ze. Ik knikte terwijl ze naar me toe liep. Ze stak de enveloppe naar me uit, ik nam hem aan en ze raakte daarbij doelbewust mijn hand aan. Ze wierp me een glimlach toe, maar het deed me niets. Cynthia was duidelijk geïnteresseerd in me, maar ik niet in haar. In tegendeel, ik mocht haar niet, ze was altijd veel te hard opgemaakt en deed bitcherig tegen andere vrouwelijke collega's.

Toen ze weer weg was, opende ik meteen de enveloppe en haalde de papieren eruit. Ik scande met mijn ogen grondig door de tekst. Ik hoopte vurig dat de bloedsporen niet van haar waren. Maar tot mijn grote verdriet was dat helaas wel het geval. Alleen was het niet enkel haar bloed. Er zat blijkbaar ook bloed op de voorwerpen van iemand anders. Helaas kon het labo de bloedsporen van de andere persoon niet identificeren. Ik dacht na en ging heel Kira's contactenlijst af, waar ik toevallig was aangeraakt, en elke naam die mogelijk verdacht kon zijn, schreef ik op.

Tegen dat ik heel de lijst door had genomen, was mijn geschreven lijst bijna een hele pagina vol. Het was bijna hopeloos, maar dan kwam ik op een idee. Ik nam mijn gsm tevoorschijn en tikte een nummer in, daarna belde ik. Na drie keer overgaan, werd er opgenomen. "Hallo met Evelyne" zei de stem aan de andere kant van de lijn. "Hallo, u spreekt met Wout, een oude vriend van Kira. Is het mogelijk om u vandaag te spreken?" kwam ik meteen ter zake. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "Euhm ja, ik heb niets gepland vandaag, mag ik vragen waarom?" zij Evelyne verward. "Dat leg ik u wel uit als u straks wel uit. Is het goed als ik naar u toekom?" zei ik zakelijk. Evelyne stemde in en gaf me haar adres. Nadat ik had afgelegd, nam ik meteen mijn spullen bij elkaar en liep richting mijn auto.

Een kwartiertje later stopte ik op de oprit van Evelyne's huis. Ik zette de motor af en stapte uit. Ik had nog maar net aangebeld of Evelyne deed de deur al open. "Wout, kom toch binnen" zei ze vriendelijk. Daarop knikte ik en liep langs haar heen naar binnen. Ze deed de deur achter me dicht en liep me voor naar de woonkamer, waar we ons aan de eettafel zette en ze meteen ter zake kwam: "Waarover wilde je met me praten?"