Kidnapped.(Greek)

Κεφάλαιο 15.

"Jason όλα καλά;" είπα ξανα. Με κοιταξε χαμένος και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Τον πήρα αγκαλιά και εκείνος με εσφυξε τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να ανασάνω. Όταν απομακρύνθηκε με κοιτουσε πολύ περίεργα. Σαν να μην με ήθελε εκεί αλλά και σαν να με χρειαζόταν.
"Θέλεις να μείνω ή να φύγω; " είπα και εκείνος συνέχισε να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του." Να φύγω; " ρώτησα και κουνησε αρνητικά το κεφάλι του." Να μείνω. " υπέθεσα και εγνεψε στραβοκαταπίνοντας. Είναι πολύ σοβαρό, ό, τι κι αν είναι αυτό είναι πολύ σοβαρό. " Πάμε να ξαπλώσουμε. " του είπα και μου έδωσε το χέρι του αφήνοντας με να τον καθοδηγήσω.

Όλο το βράδυ με κρατούσε σφιχτά αγκαλιά και θα ορκιζόμουν πως μεσα στον ύπνο μου κάποια στιγμή τον άκουσα να κλαίει. Το πρωί κοιμόταν ακόμα δίπλα μου και τον αγκάλιασα. Μετά απο λίγο ξύπνησε και με ξάπλωσε πάνω του φιλώντας με. "Καλημέρα." είπα διστακτικά και σοβαρά. "Καλημέρα." είπε ανεκφραστος και μου εδωσε ενα πολύ απαλό φιλί. "Είσαι καλά;" ρώτησα και το βλέμμα του άλλαξε. Του το θύμισα. "Εγώ ναι." είπε ενώ με ακούμπησε δίπλα. Άνοιξε την πόρτα και με κοίταξε. "Χρειάζεσαι κάτι;" ρώτησε. Η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι μια σερβιέτα αλλά δεν πρόκειται να του ζητήσω. Το βλέμμα μου έπεσε στα χέρια μου ενω κουνησα αρνητικά το κεφάλι μου. "Clarissa τι θέλεις;" είπε αφήνοντας ενα μικρο γέλιο. Τον κοίταξα και με τα μάτια μου τον παρακαλούσα να καταλάβει τι χρειάζομαι. Ένα πλάγιο χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη του. "Εεε.." είπα κοιτώντας προς το κάτω μέρος του σώματος μου. "Ταμπον;" ρώτησε κλείνοντας την πόρτα και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. "Δεν.. μπορω να... χρησιμοποιήσω ενα." είπα ντροπιασμένη. "Γιατί;" ρώτησε και πραγματικά έμεινα έκπληκτη από το ενδιαφέρον του ακόμα και σε αυτό το θέμα. "Γιατί είμαι ακόμα παρθένα αν θυμάσαι." είπα και τα μάτια του αστραψαν. "Έρχομαι." είπε και έφυγε από το δωμάτιο. Νιώθω τόσο ντροπιασμένη. Πρέπει να έχει ξενερώσει.. Άσχημα. Το κεφαλι μου χώθηκε μέσα στο μαξιλάρι του και η πόρτα ανοιξε. "Clarissa." είπε και δεν απάντησα. Έκατσε στο κρεβάτι και χάιδεψε τα μαλλιά μου. "Clarissa." ξαναείπε. "Jason πραγματικά νιώθω πολύ άσχημα αυτή την στιγμή." είπα με το πρόσωπό μου ακόμα στο μαξιλάρι κάνοντας την φωνή μου να μπουκώνει. "Έλεος Clarissa δεν τα ελέγχεις αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρεπε να ντρέπεσαι." είπε και σήκωσα το κεφάλι για να τον δω να κρατάει δύο σερβιέτες στο χέρι του χαμογελαστός. Όρμηξα στην αγκαλιά του και γέλασε. "Ευχαριστώ." είπα και με φίλησε. "Πήγαινε να αλλάξεις." είπε και μου τις έδωσε. Μπήκα στο μπάνιο και πριν βγω φρόντισα να εξαφανισω όλα τα ίχνη μου. Βγήκα και δεν τον βρήκα στο δωμάτιο. Πήρα το κινητό μου και άνοιξα την πόρτα του δωματίου προχωρώντας προς του Dylan. Αφού χτύπησα και μου είπε να περάσω μπήκα μέσα και με κοιταξε απογοητευμένος. Ήταν καθισμένος στο κρεβάτι του και κρατούσε το τηλέφωνο του. "Χώνεσαι βαθιά στα σκατα έτσι;" είπε και εννοούσε αυτό που έχουμε με τον Jason. "Δεν μπορώ να αντισταθω." είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου. Γέλασε και κοιταξε την οθονη του κινητού του. "Πώς είσαι;" ρώτησα και ήταν η σειρά του να ανασηκώσει τους ώμους του. "Ξέρεις, σοβαρά θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε."  είπε και με κοιταξε. "Φαινεσαι κουρασμένος." είπα και κουνησε αρκετές φορές αργά θετικά το κεφάλι του ενω είχε τα μάτια του κλειστά και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Έκατσα στην άκρη του κρεβατιου. Οσο κι αν θελω να μάθω τι γίνεται πρέπει να περιμένω. Να περιμένω να μου το πει ο Jason. Ναι. Ο Dylan με κοίταξε σαν να με άκουγε να παλεύω μεσα στο μυαλό μου. "Εσύ είσαι καλά;" ρώτησε ξαφνιάζοντας με. "Εεμ...Ναι. Ναι. Προς το παρόν είναι όλα μια χαρά." είπα και χαμογέλασα με λιγη δυσκολία. "Ωραία." είπε προσπαθώντας να ακουστεί σαν να νοιάζεται. "Οπότε... Τι έγινε;"  είπα και με κοιταξε. "Αν δεν ξέρεις πάει να πει πως κανένας δεν σου έχει πει τίποτα. Αρα δεν πρέπει ουτε εγω." απαντησε ηρεμα και δυστυχώς εξυπνα.
"Καλά. Τουλάχιστον πες μου αν είναι σοβαρό.. " είπα και εγνεψε..  Γαμώτο.
" Clarissa. " τον ακουσα να φωνάζει απο έξω και σηκώθηκα.
" Ο, τι κι αν είναι όλα θα πάνε καλά." είπα και με κοίταξε ειρωνικά.
"Τίποτα δεν θα πάει καλά Clarissa. " φώναξε και σηκώθηκε απότομα. Φαίνεται χαμένος. Ο Jason μπήκε στο δωμάτιο και με κοιταξε με γουρλωμένα μάτια. Ο Dylan είχε αρχίσει να κλαίει και έπεσε στα γόνατα του. Ο Jason έτρεξε και καθισε δίπλα του στο πάτωμα αγκαλιάζοντας τον. Προσπαθούσε να τον ηρεμήσει και το μάτι μου πηρε την Madisson να στέκεται στην πόρτα με βουρκωμένα μάτια. Ο Dylan εκλαιγε με λυγμούς και η Madisson έκλεισε την πόρτα για να μην ακουστεί στους υπόλοιπους. Βγηκα από το δωμάτιο και την ακολούθησα. Κατέβηκα τα σκαλιά και όλοι κάθονταν σιωπηλοί στο σαλόνι. Τα δίδυμα κοιτούσαν τις οθόνες των κινητών τους, ο Cameron καθόταν αγκαλιά με την Madisson να κοιτάζουν το πάτωμα. Ο Liam έπαιρνε βαθιές ανάσες και είχε κλειστά τα μάτια του. Ο Luke με τον Sean κάθονταν στην τραπεζαρία. Ο Sean κοιτούσε πάλι κάποια χαρτιά σαν να προσπαθούσε να βρει κατι διαφορετικό απο τις υπόλοιπες φορές που τα διάβασε. Σαν να ήθελε να έχει κανει κάποιο λάθος. Ο Luke ακουμπούσε απλα τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και κοιτούσε τον τοιχο. Ο Colton είχε στερεωσει το κεφάλι του στα χέρια του και τα χέρια του στα γόνατα του. Ο Ian ηταν κουλουριασμένος στην γωνία του καναπέ με το προσωπο του χωμένο στα χέρια του. Ο Jack στέκοταν όρθιος δίπλα στον Sean και κοιτούσε και εκείνος τα χαρτια. Όλοι θλιμμένοι.. Το κλίμα ήταν βαρύ και κανένας δεν προσπάθησε να το ελαφρύνει. Κάθισα δίπλα στον Ian και με κοιταξε. Τα μάτια του ηταν πρησμένα και κατακοκκινα απο το κλάμα. Χωθηκε μεσα στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί και έκλαιγε. Τον φίλησα στην κορυφή του κεφαλιού του. Όλοι μας κοίταζαν. Για κάποιον λόγο ένιωσα περίεργα. Σαν να έκανα κάτι που δεν έπρεπε.
Τα δάκρυα του είχαν μουσκέψει το στέρνο μου και τα χέρια του με έσφιγγαν τόσο πολύ που η ανάσα μου εξαφανιζόταν ολο και πιο πολυ με το δευτερόλεπτο..
"Ian.. " είπα και με κοίταξε.
" Τι έγινε; " συνέχισα και σκούπησα τα δάκρυα του απο το πρόσωπο του.
" Τίποτα δεν έγινε. " είπε ο Sean και ο Ian κοιταξε δίπλα μου στο κενό.
" ΤΙΠΟΤΑ."είπε ο Ian φωνάζοντας και σηκώθηκε απότομα. "ΝΑΙ ΈΧΕΙΣ ΔΊΚΙΟ. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ." φώναξε στον Sean. "ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΚΡΌΣ ΓΑΜΏΤΟ." φώναξε και κοκκάλωσα.  Τι; Τα δάκρυα κυλούσαν απο τα μάτια του ασταμάτητα. "ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ." είπε ακόμα πιο δυνατά και τρέχοντας βγήκε απο το σπίτι.

[...]
Ο Ian έχει λευχαιμία σε τελειωτικό σταδιο. Εχουν περάσει λίγες μέρες απο την διάγνωση του και οι θεραπείες του εχουν ξεκινήσει.. Ειναι ολη μερα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου και οι πόνοι είναι αφορητοι.. Είμαι όλη μέρα μαζί του και προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει έστω και λιγο καλά.. Ειναι σε πολύ άσχημη και κρίσιμη κατάσταση. Προσπαθεί να μείνει δυνατός αλλά σιγά σιγά τα παρατάει.. Ο Jason είναι επίσης σε πολύ άσχημη κατάσταση και είναι πολυ στεναχωρημένος. Οι γιατροί λένε πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση για βελτίωση. Όλοι προσπαθούν να έρχονται όσο πιο πολύ μπορούν μα είμαι η μονη που είμαι συνέχεια εδω...

*****
Μικρό καιβεντελως άθλιο κεφάλαιο και αργή ανανέωση.. Κοριτσια και αγορια(αν υπάρχουν στειλτεε μου ενα μήνυμα να ρωτησω κάτι) ξέρω πως καμία φορά γίνεται πολύ βαρετή η ιστορία όμως προσπαθώ να γράφω οσο πιο καλα μπορω.. Δεν εχω την ίδια ορεξη όπως παλιά να γραφω το βιβλίο αλλά προσπαθώ γιατί εχωω βάλει τα δυνατά μου σε αυτό και εχω βάλει σκοπό να το τελειώσω.. Επισης στο τελευταίο κεφάλαιο οι συμμετοχές επεσαν παρα πολυ στους ψηφους και στα σχόλια αλκα οι αναγνώσεις ήταν ίδιες με κάθε κεφάλαιο.. Ειναι πολύ σημαντικό για εμένα να ψηφίζετε και να σχολιαζετε.. Μου δίνει κινητρο.. Ψιφηστε και σχολιάστε μου την γνώμη σας.. Δεν θα σας πάρει πανω απο ενα λεπτο.. Φιλιά μέχρι το επόμενο κεφάλαιο.