Kidnapped.(Greek)

Κεφάλαιο 17./Τέλος

"Ian.. Ian όχι." είπε ο Jason με λυγμούς μέσα στον ύπνο του. Τον εσφιξα στην αγκαλιά μου και σταμάτησε. Σκούπισα τα δάκρυα του και τον φίλησα. Ξυπνησε και με κοίταξε απορημένος.
"Τι έγινε;" ψιθύρισε.
"Τίποτα μωρό μου. " είπα και ένιωσα το στομάχι μου να γυρίζει.
" Τι έπαθες; " είπε ανήσυχος και αποτομα βγήκε απο την αγκαλιά μου.
" Το στομάχι μου. Εχω..έχω ενα κακό προαίσθημα." είπα και εγνεψε.
"Όλα καλά θα πάνε Clarissa. Μην ανησυχείς για τίποτα. Είμαστε μαζί εντάξει; " είπε και ήταν η σειρά μου να γνέψω.
" Κοιμήσου. " είπε και έκλεισα τα μάτια μου.

" Καλημέρα ομορφιά μου! " είπε ο Jason φιλώντας με στα χείλη.
" Καλημέρα. " ειπα και χασμουρίθηκα.
" Πάμε να φάμε. " είπε και σηκώθηκα απο το κρεβάτι.
" Πήγαινε. Θέλω να κάνω ένα μπάνιο πρώτα. Εντάξει; " είπα και εγνεψε τρίβοντας τα μάτια του. Θέλω να καθυστερήσω για να κατεβω οσο πιο αργά γίνεται. Η απουσία του Ian είναι τόσο αισθητή και όλοι είναι λυπημένοι.

Αφού τελείωσα με την περιποίηση μου βγήκα και κοιτάχτηκα στον ολόσωμο καθρέφτη του Jason. Τα μάτια μου είναι πρησμένα και εχουν μαύρους κύκλους και σακούλες. Φαινομαι τόσο κουρασμένη. Είμαι πολύ κουρασμένη. Μου λείπει ο Ian και οι ανοησίες του. Τα εντελώς σεξιστικά αστεία του και το χαζοχαρουμενο αλλα ταυτόχρονα τοσο πονηρο χαμόγελο του. Μου λείπει...
"Clarissa να μπω; " άκουσα την φωνή της Madison εξω απο την πόρτα.
" Ναι. Βέβαια.. " είπα και σκούπισα τα δάκρυα που δεν είχα καταλάβει πως είχαν φύγει απο τα μάτια μου..
" Άσχημα τα πραγματα ε; " ειπε και εγνεψα.
" Ξέρω.. Και εμενα μου λείπει!" ειπε στενάχωρα και με πήρε αγκαλιά.
"Ελα παμε κάτω. " είπε και εγνεψα παλι. Κατεβαίνοντας δεν ακουγόταν τιποτα. Όταν κατέβηκα στάθηκα λίγο στην θέση μου να τους παρατηρήσω. Ηταν ολοι καθισμένοι στο σαλόνι. Σκεπτικοί. Ο καθένας χαμενος στις σκέψεις τους με την άθλια στεναχωρημένη εκφραση στο πρόσωπο τους. Δεν του εχω ξαναδεί ετσι. Ο Sean κλασσικά καθόταν στην τραπεζαρία. Μόνο που αυτή την φορά δεν διάβαζε τιποτα, δεν υπολόγιζε τίποτα, δεν ήταν σφιγμένος, δεν είχε το συνηθισμένο σοβαρο ύφος στο πρόσωπο του. Ήταν κατεστραμένος και φαινεται απο πολυ μακριά πως πονάει.
"Εγω φταίω. " είπε ξαφνικά και ολοι εριξαν το βλέμμα τους πανω του.
Τινάχτηκε πάνω και απλά τους κοίταζε.
"Εγώ φταιω που πέθανε." είπε ψιθυριστα. "Μου έλεγε εδω και αρκετό καιρό πως πονουσε. Αλλα εγω απλα το προσπερνούσα. Ο Ian πονουσε παντού και συνέχεια. Δεν τον πηρα στα σοβαρα. Γαμώτο. Μόνο να του είχα δώσει λιγη προσοχή τοτε. Λιγη γαμημένη σημασία." είπε και λυγμοί εφευγαν απο το στόμα του.
Ο Jason ετρεξε στην αγκαλιά του και ο Liam κάλυψε το κεφαλι του με ενα μαξιλάρι. Κλαίει.
Όλοι κλαινε. Όλοι πονάνε. Μα ο Ian δεν γυρνάει πισω τωρα. Αυτό ήταν. Έφυγε. Μας αφησε έτσι. Τα τελευταία του λογια του σκανε σαν βόμβες συνέχεια στο κεφάλι μου. ' Σας αγαπάω όλους και θα σας προσέχω..' Αν μας προσέχεις Ian κάνε κατι. Σε παρακαλώ.
"Οχι Sean. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να τον σώσουμε. Μην λες τέτοια πράγματα. Δεν είναι υπεύθυνος κανείς για τίποτα. ΑΚΟΥΤΕ; " φωναξε την τελευταία λεξη ο Jason και ολοι κατεβασαν τα κεφάλια τους. Μπορούσα να ακούσω τους λυγμούς του Liam οσο κι αν είχε πιεσει το μαξιλάρι στο πρόσωπο του. Μπορούσα να νιώσω τον πόνο του οσο κι αν προσπαθουσε να τον κρυψει..