De schaduw van het leven.

6

Sarah's P O V

Zonder nog een woord te zeggen of mevrouw Dewitte aan te kijken neem ik mijn tas en draai ik me om.Ik wandel haar kantoortje uit en gooi de deur met een harde klap achter me dicht.De deur gaat gelijk weer open.Ik wandel verder." Jufrouwtje waar denk jij heen te gaan?!" schreeuw mevrouw Dewitte.Ik draai me om en kijk de kleine dame aan." weg." antwoord ik kort waarna ik gewoon het gebouw uitwandel.Ik weet dat ik hier problemen mee ga krijgen maar eerlijk waar het maakt me niet uit.Als ze geen begrip kunnen tonen heb ik ook geen zin om nog maar een beetje moeite te doen.Ik wandel het schoolplein af en ga richting het peintje achter mijn school.

Als ik aan het pleintje kom zie ik een groepje jongens zitten op één van de skaterampen.Ik besteed er niet te veel aandacht aan en ga op een schommel wat verder zitten.Woedend schop ik met mijn voeten in het zand.Hoe kan alles nu zo klote zijn?!Een zucht verlaat mijn mond waarna ik mijn tas open en een pakje sigaretten uithaal.Ik steek de sigaret aan en neem een gulzige trek ervan.Ik voel de nicotine door mijn lichaam gaan en enigzins word ik wat rustiger."Gaat het wel?" ik schrik en kijk op.Ik zie een grote jongen voor me staan, hij heeft bruine ogen en bruin haar wat door elkaar zit.Ik knik gewoon maar, hopend dat de jongen weggaat.Hij komt op de schommel naast me zitten en ik besef dat hij niet direct zal weggaan." moet je niet op school zijn?" vraagt hij voorzichtig.Ik haal mijn schouders op." jij?" mompel ik terug." ik heb een vrije dag." oh.

" wil je niet bij ons komen zitten?" vraagt Miles plots.We zitten hier al zeker een uur te praten en ik weet al best veel over hem." nee dankje, je hoeft hier niet te blijven hoor als je naar je vrienden wil." Miles glimlacht."ah die wachten maar." ik glimlach terug." mag ik iets vragen?" ik kijk Miles aan en knik." waarom draag je een zonnebril?" ik zucht.Ah wat maakt het ook uit.Misschien lucht het op om er over te praten.

" ga je morgen terug naar school dan?" ik haal mijn schouders op." als het echt moet dan wel denk ik." mijn moeder zal wellicht woedend zijn dat ik zomaar ben weggelopen uit school maar het maakt me gewoon niet uit, het enige wat ik wil is naar Tq gaan."heb je hem al weer gezien?" vraagt Miles.Ik weet dat hij Tq bedoeld.Ik schud mijn hoofd." komop, ik breng je wel." zonder mijn antwoord af te wachten neemt Miles mijn hand vast en sleurt me voorzichtig mee naar zijn brommer."waar is het?" ik geef Miles het adres door terwijl hij zijn helm aan me geeft.Ik friemel wat met het riempje van zijn helm, ik weet niet waarom maar ik ben nerveus om Tq te zien.Ik vind het best gek dat ik nerveus ben om Tq te zien en niet omdat ik bij iemand om de brommer ga stappen die ik amper ken."Sarah, je zal wel je zonnebril moeten afdoen, anders krijg je de helm niet op." ik staar naar mijn voeten.Misschien moet ik gewoon zijn aanbod alsnog afwimpelen en te voet gaan?"komop zo erg kan het niet zijn." Hij zou eens moeten weten.Voor ik doorheb wat Miles doet tilt hij mijn hoofd omhoog onder mijn kin waarna hij mijn zonnebril afdoet.Zodra mijn zonnebril af is kijk ik Miles aan,opzoek naar een verafschuwde blik.Hij glimlacht gewoon." het valt echt mee." ik zeg niets en zet Miles zijn helm bij me op.

Na tien minutjes op de brommer komen we aan bij de manege.Ik doe Miles zijn helm af en zet gelijk mijn zonnebril weer op.Ik wacht tot Miles zijn brommer heeft gesloten waarna ik naar Tq zijn stal wandel.Ik open zijn stal en sla gelijk mijn armen rond Tq heen.Ik kan mezelf niet inhouden en al snel stromen de tranen over mijn wangen.Ik zou niet weten wat te doen als ik nooit meer mag rijden op hem of als hij weg is.Ik haal Tq uit de stal en zet hem vast aan een muur waarna ik borstels uithaal en hem begin te borstelen.Miles kijkt me twijfelend aan waarna hij naar de bak borstels kijkt." als je wil mag je helpen hoor, maar je hoeft niet." Miles glimlacht en neemt een borstel waarna hij Tq begint te borstelen. Als Tq geborsteld is stop ik zijn hoofdstel in.Ik twijfel even aangezien mijn dieptezicht nog steeds weg is maar ik vertrouw Tq.Miles volgt mij en Tq naar de binnenpiste. Als we in de binnenpiste zijn besef ik dat ik geen aanloop kan nemen om op Tq's rug te spingen aangezien ik niet kan inschatten wanneer ik moet springen." heb je hulp nodig?" ik knik verlegen.Ik voel hoe Miles zijn handen rond mijn middel zet waarna hij me optild en me op Tq's rug zet.Ik laat Tq wat wandelen en Miles wandeld naast hem mee.Ik had hem gezegd dat hij best op het bankje kon zitten maar dat wilde hij niet.

"Ik ga even iets sneller." mompel ik.Voor ik Miles de kans kan geven om te antwoorden laat ik Tq draven.Ik stuur Tq naar de overkant en vertrouw hem erop dat hij optijd draait zodat hij niet plots moet stoppen en ik mijn evenwicht kan verliezen."jij hebt het wel makkelijk he." ik kijk naast me, wat naar beneden en zie Miles naast Tq meelopen.Een schaterlach verlaat mijn mond als ik zie hoe uitgeput hij al is van Tq's tempo te volgen."komop ik denk aan je conditie." grap ik waarna ik Tq laat galoperen." dat is niet eerlijk!" hoor ik Miles zeggen.Ik glimlach en laat Tq weer draven,al snel loopt Miles naast me.

" dat doe je me nooit meer aan, ik voel mijn benen niet meer." ik glimlach gewoon naar Miles waarna ik knik.Dit was best een leuke dag, ik voelde me zoals ik me voelde voor mijn ongeval.Ik werd niet één keer raar bekeken door Miles en daar ben ik hem echt dankbaar voor.Als andere mensen nu ook eens zo zouden doen zou het gelijk een stuk makkelijker zijn voor me."komop ik breng je naar huis." ik knik en geef Tq een kus op zijn voorhoofd." tot snel jongen." mompel ik tegen zijn voorhoofd aan waarna ik uit de stal wandel en die dicht doe achter me.

Thuis aangekomen wisselen Miles en ik nummers uit waarna hij vertrekt.Ik open de deur en zie mijn moeder staan." waar was je?" ik besluit niet te liegen." bij Tq." mijn moeder kijkt me verward aan." hoe ben je daar geraakt?" "met een vriend, hij heeft een brommer." ik verwacht dat mijn moeder gaat schreeuwen maar dat doet ze niet." ik heb met mevrouw Dewitte gesproken." zegt ze dan.Ik knik."ze vertelde dat je pas mag terugkomen als je die zonnebril afdoet,ook mag je niet je haar voor je oog doen in plaats van die zonnebril." ik ga zitten en wacht tot mijn moeder verder praat." ik heb haar verteld dat dat geen optie is dus dat je thuis blijft." mijn mond valt open.Mijn moeder laat me thuisblijven ?! "ohja de specialist heeft gebeld, het ziekenhuis had genoeg info doorgegeven aan hem dat we op voorhand niet moeten gaan,je moet zowiso geopereerd worden." ik voel mijn maag samentrekken.Ik wil helemaal niet geopereerd worden.Ik bijt op mijn onderlip en vecht tegen mijn tranen.Gelijk vliegen de ramp senarios door mijn hoofd.Wat als de operatie niet lukt?Wat als het erger word?Ze gaan in mijn oog snijden alles kan gewoon erger worden!Misschien word ik wel blind! mijn moeder ziet dat ik in paniek raak en trekt me tegen haar aan." rustig maar alles komt toch goed, je moet je geen zorgen maken die dokter weet wat hij doet." ik knik gewoon maar waarna mijn moeder me loslaat." ik ga naar mijn kamer." zonder op een antwoord te wachten ga ik naar mijn kamer.Als ik op mijn kamer ben neem ik gelijk mijn gsm uit mijn tas en sms Miles om te zeggen dat ik geopereerd moet worden.Ik weet gewoon niet tegen wie ik anders hierover moet praten, het lijkt alsof Miles me echt begrijpt