Author's Notes: This may be my very first Taglish (Tagalog/English) fic. LOL I had fun writing this and it was in my head a long time ago. Di ko lang kasi alam kung panu umpisahan.. hehe Anyway, here it is! Please leave comments at the end.. :)
Tagalog is not my first language so if you see any mistake in spelling or mistakes in general please point it out. Thank you and enjoy!
***************************************************************************************
Akala ko talaga katapusan ko na..
Pano naman po kasi may rumaragasang trak na papunta sa direksyon ko! ヾ(@°▽°@)ノWahahahahaha!
Di ko alam kung bakit ako natatawa.. Siguro, major major lang talaga yung pagka-optimistic ko. If mawawala man kasi ako ngayon wala nang extra na papakainin si Mama tsaka hindi na siya gagasto para sa eskwela ko. Yun nga lang gagasto parin siya sa kape at biskwit sa burol ko. Haaa~ Wala na talagang libre sa mundo ngayon. (￣__￣;)
Anyways, remember? Sabi nila, kapag nasa bingit ka raw ng kamatayan your life flashes before your eyes. May katotohanan naman yung haka-haka kasi na-eexperience ko na ngayon. Pero, strangely, yung mga bloopers ko kaninang umaga yung nakikita ko! (°_°;)
*Flashback*
Ready na ready na ako for my first day of school! Di naman halata yung pagka-excited ko kasi naka-stockings si yours truly. Hahahaha! Actually not required naman yung stockings pero dahil hindi ako excited sinuot ko yun. LOL ヽ(*´∀')ﾉﾟ
Anyway, pababa ako ng stairs. At dahil hindi nga ako excited tumakbo ako pababa. Eto pa, alam niyo naman na smooth ang stockings di ba? At nagkataon na naglagay ng floorwax si Mamita ng umagang yun! Imagine nyo nalang yung sumunod na mga pangyayari.
"WAAAAAAH!" Σ(〇Д◎ﾉ)ﾉ
BLAG, BLAG, BLAG, BLAG, BOOOOOOM!
Parang bininyagan ng pwet ko ang bawat step ng staircase namin! Dx Hindi na ako magtataka kung bakit flat yung buttocks ko after this.
"Aray..." ＿|￣|○i||||||i
"Maria Sophia Candelaria Hermania Milano! Ano na namang kagulu--" Sumulpot si mother dear from the kitchen at the sound of my scream. Akala mo kasi may sunog sa lakas ng hiyaw ko. Nang nakita niya akong naka-handusay sa paanan ng hagdan napa-buntong hininga siya. "Yan. Kasi di nag-iingat."
"Hahahahaha! Aray.. Hahahaha!" ヾ(@°▽°@)ノ
"At natuwa pa ang loka," sabi ni Mama habang umiiling ng ulo. Nasa isip siguro nito, bakit kaya ganito yung pinanganak ko? Di naman ako nagkulang sa vitamins. "O tumayo ka na diyan at kumain. Batang to."
Pero wag niyo siyang paniwalaan. Sophie lang ang pangalan ko. Mahilig lang yan gumawa ng kung anu-anong kabaliwan. Seryoso ang mother earth ko... pero may sense of humor din~
Hindi na ako nakipag-talo at sumunod na ako sa kusina. After breakfast nagpaalam na ako at pumuntang school. I'm a first year college student by the way. Pero kahit kolehiyala na ako batang esep parin! O sure why not di ba? Hehehe
BINABASA MO ANG
365 Days with an Angel
FantastikThey say when you die your whole life flashes before your very eyes. In a sense those sayings were true because I had personally experienced it. But, when I thought I had spent my last day here on Earth, I only opened another chapter to my book of L...
