Chapter 9

27 2 1
                                    

Taehyung's POV

Nakatingin lang ako sa kamay na nakaratay sa kama.

It's my fault.

Because of my selfishness. She's now in this freaking place.

Kinabukasan pagkatapos nyang umuwi galing sa dorm namin, tinawagan ko sya. At first, lalaki ang sumagot then I realized it's her brother. Nagtaka ako kung bakit sya ang sumagot, then he told me that my wife is confined in this hospital.

Nagpanic ako. Syempre, sino ba namang hindi, pag nalaman mong naconfine ang asawa mo ng wala kang kamalay-malay. Kalalabas nya lang ng hospital for pete's sake tapos maoospital na naman!? What the hell.

I asked him kung bakit naconfine ang asawa ko, then he told me na ilang araw na ng di nakakainom ng gamot ang asawa ko. She suppose to see the doctor yesterday of that day para makakuha na ng reseta pero dahil nga sa kaselfish-san ko, pinagstay ko sya sa dorm.

I, then, asked him again. "Bakit kailangan ng gamot? Bakit pa nya kailangan inumin 'yon?" He answered me with a question too.

"Di mo alam?" is what he said. "Ask her, I don't have the rights to tell you what's going on" at saka nya binababa ang tawag.

I was left dumbfounded. What in the world is going on!?

Natigil ako sa pag-iisip ng may tumapik sakin. Nilingon ko ito at nakita si Jimin Hyung.

"I brought fruits for Laelle" Sabi nya at itinaas ang basket ng prutas para ipakita sakin.

Nginitian ko sya. "Salamat" at saka ipinatong nya ito sa mesa. Tumayo sya sa tabi ko at tinanong kung kamusta na si Laelle. "Di pa rin gumigising eh"

He ruffles my hair "Intayin mo lang. Wala yan sa mga naging paghihintay mo dati" He smiled at me. I smiled back. "I need to go. May practice pa eh. Napag paalam ka na namin so don't worry"

"Salamat talaga sa inyo"

"No problem, para saan pa ang group natin kung di pamilya turing natin sa isa't isa." With that, umalis na sya.

Tinitigan ko na lang ulit ang mukha ng asawa ko at nakita kong dumidilat na ang mata nya.

"Hey..." Malambing kong tawag sa kanya. Her face is so peaceful.

"Hey." Bati nya pabalik pero halatang nanghihina sya.

"Wait. Do you need anything? Nagugutom ka ba? Nauuhaw?"

Ngumiti lang sya at umiling. "Being with you is enough"

Tinignan ko sya at nginitian. Hinawakan ko ang kamay nya at hinalikan.

"Pinag-alala mo na naman ako" sabi ko at kinagat ng mahina ang daliri nya. "Parusa mo" natatawa kong sabi. Natawa din naman sya sa ginawa ko. Nilagay ko na lang ang kamay nya sa pisngi ko.

Minutes passed by at nagtitigan lang kami. I sighed in defeat. "Tell me" It broke the silence between us. "What happened?"

She smiled. A weak one. "It's nothing," Sabi nya at umiling pa.

"Laelle? Do you think I'll buy that one? Seriously. Tell me" Seryoso kong sabi sa kanya. Napabuntong hininga naman sya.

"Fine," She looked straight in my eyes. "I have a heart disease. Happy?" Nakita kong maluha-luha ang mata nya at di nga ako nagkamali. May tumulong luha doon at agad ko itong pinunasan.

"How can I be happy with that..." bulong ko sa kanya and kissed her hand again. Preventing myself to cry too. "W-why you didn't tell me?"

"I'm afraid." And a sob escaped from her mouth. I immediately hug her. "Afraid of losing you. I'm afraid that you'll leave me once you knew about my situation." She kept on sobbing and all I can do is to carress her hair and hugs her tighter.

Our Alien Relationship (BTS 'V' FF)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon