Our Alien Relationship (BTS 'V' FF)

Chapter 12

Taehyung's POV

Time flew so fast. Yesterday was a blink at ngayong araw, Anniversary na namin.

I greeted her with a text at 12 midnight. Pero wala akong natanggap na reply. Kahapon rin. Di kami nagkausap sa phone or kahit personal. Di ko sya nadalaw dahil may naganap na fanmeet para sa upcoming birthday ko which is tomorrow.

I stared at the rings blankly. Okay na ba 'to? Hindi ko alam. Siguro naman, di naman mahalaga ang presents eh. Mahalaga, totoo ang feelings mo.

Fuck! I really don't know what to do! Akala ko di totoo yung halos mabaliw ka na dahil sa kakaisip sa kanya pero hell! Totoo pala at nararamdaman ko 'to ngayon!

What the hell! Why are you doing this to me, Laelle!

Magparamdam ka naman oh! Kahit magtext ka lang.

I immediately grabbed my phone. Fuck! I can't take it anymore! Miss na miss ko na sya!

Napabuntong hininga na lang ako. Damn!! Answer your phone, Laelle!!

Tinawagan ko pa rin sya pero hindi nya sinasagot. Naibato ko tuloy sa kama yung phone ko out of frustation.

I sighed. Ewan ko. Pano kami magkikita nito? Eh hindi nya sinasagot ang phone nya.

"Problema?" Napalingon ako sa nagsalita. Si Jin Hyung. Umiling lang ako. Nakakabaliw.

"Ano nga?" Sabi nya at nag indian sit sa kama ko.

I stared at him and sighed.

"Tinatanong kita kaya sumagot ka," nakasimangot nyang sabi kaya wala akong nagawa kundi sabihin sa kanya ang sitwasyon ko.

"Baka nagpapagaling lang,"

Napabuntonng hininga na lang ako. "Alam ko naman eh, Kaso lang kahit isang text man lang. Kahit magparamdam sya kahit konti. Anniversary kaya namin ngayon para malaman man lang nya,"

"Hay nako, Taehyung! Oo nga, anniversary nyo ngayon. Pero sana naman naisip mo din na mahirap sa parte nya yung mga nangyayari ngayon. Kita mo nga, nasa hospital pa rin sya,"

"Naiintindihan ko naman hyung eh. Naghihirap sya dahil may sakit sya pero masakit din sakin kasi sya naghihirap pero di ko man lang sya makasama. Yung wala ako sa tabi nya para suportahan man lang sya,"

"Sige. Suko na 'ko," sabi ni Jin Hyung at nahiga na lang, "Parehas may point, kaya mahirap pagtalunan. Kahit saang anggulo mo tignan, parehas lang kayong nasasaktan,"

Tumango ako. "Yeah. Parehas lang kami..." at pagkatapos noon ay matinding katahimikan.

"Hyung..." tawag ko sa kanya. Di ko alam kung tulog sya o gising kasi nakapikit sya.

"Oh?"

"Sa tingin mo? Ano nangyari sa asawa ko?"

"Di ko alam. Baka nga kasi nagpapagaling lang," sagot nya at dumilat. "Tawagan mo nga ulit," utos nya sakin.

Di naman ako nagdalawang isip at tinawagan sya.

"Wala eh," bigo kong sagot.

"Try mo ulit," kaya tinawagan ko ulit sya. Umiling na lang ako para malaman nyang walang sunagot.

"May load ka ba?" Sinamaan ko sya ng tingin sa tanong nya.

"Syempre, di ako nanawalan ng load para sa asawa ko," nakasimangot kong sagot.

"Edi tawagan mo ulit, wag mong tigilan. Nagriring naman yung phone eh,"

Tinawagan ko na lang ulit sya. At laking tuwa ko ng sinagot nya!!