Ah şu bitmeyen hüzünler, üzüntüler! Ne kadar da canımız yanıyor değil mi? Dışarda herkesin sorunlari var, herkes hüzünlü, herkes aşk acısı çekiyor, herkesin ailesiyle sorunları var. Bende bunlardan birisiyim işte. Kim mutlu ki zaten? Ben üzgün olmaya o kadar çok alışmışım ki bazen üzülmek için birşeyler yapıyorum. Kısacası delirdim arkadaşlar. Bazen aşırı mutlu bazen aşırı depresif oluyorum, ben bile kendimi anlayamazken başkalarının anlamasını beklemem saçmalık. Ama bazen düşünüyorum da insanın ağladığı zaman yanında onu teselli edecek birisi yoksa o kişi herşeyin üstesinden tek başına gelebilir. Ağlarken yanımda kimse yoktu gülerken de kimse olmasın. Çünkü dışarda merdivenlerin orda ağladığımı kimse bilmiyor, farketmiyor, en yakınlarım bile.
