Ulan varya insani en çok üzen, yıpratan aile sorunları. Aşk falan fasa fiso, veya bana öyle geliyor. Şimdiye kadar hiç âşık olmadım çünkü. Herneyse, insan sevgisiz yaşayamıyor be, en önemlisi de baba sevgisi bence. 16 seneden beri bir kere görmedim o sevgiyi lan. Ulan insan kızını nasıl sevmez, bu kadar mı nefret eder? Ben hiç babamla bisiklet sürmedim veya babam hiç saçlarımla oynamadı. Biz hiç baba kız olmadık. Arkadaşlarımın babasına bakıyorum, çocuğuyla ilgileniyor, her istesiğiji yapıyor. Hadi beni sevsinde her istediğimi yapmasın ona razıyım. Ulan ben birazcık bile sevgi haketmiyor muyum ya? Ne yaptım diye düşünüyorum, bazen o kadar çok düşünüyorum ki başım ağrıyor. Niye sevmiyorsun, niye ilgilenmiyorsun benimle? Bana"seni seviyorum" diyen her erkeğe inandım, salak gibi hepsine inandım. Neden? Çünkü içimde boşluk olan o sevgiyi başka erkeklerin doldurabileceğini düşündüm. Ama yine üzülen taraf ben oldum. Kısacası arkadaslar sadece biraz babamdan sevgi bekledim ama olmadı.
-Baba senden tek istediğim aramandı, gerçi bundan sonra kalbe yapışmaz yarabandı.- |ais ezhel|
