Aşkın Sek Hali

*Şizofren*

Uraz'dan

Çoğu kişi benim bir psikopat olduğumu düşünüyor ama bu kesinlikle öyle değil.Onların beni öyle görmesi gerçekten öyle olduğum anlamına gelmiyor.
Sadece onlara uyum sağlayamıyorum o kadar.Onlar gibi olmadığım ve onları anlamadığım için böyle olduğunu biliyorum.Ben bundan memnunum ama onlar pek de öyle gözükmüyor.Bunu beni her gördüklerinde yüzlerini buruşturup kendi aralarında fısıldamalarından anlıyorum.Açıkcası bu pek de umurumda değil.

Küçük,kulübe tarzı bir harabede yaşıyorum.Evet evimi anlatmak için en doğru kelime bu.Böyle olması beni rahatsız etmiyor hatta bundan memnun olduğumu söyleyebilirim.

Nasıl hayatta kaldığıma gelirse bulduğum hurda eşyaları tamir edip satıyorum.Genelde hepsini satmayı başarıyorum.Beğendikleri için mi yoksa bana acıdıkları için mi alıyorlar bilmiyorum.Hepsini satsam bile fazla para kazandığım söylenemez.Ama yinede karnımı doyurmama yetiyor.Zaten yalnız yaşıyorum ve o kadar paraya ihtiyacım olmuyor.Pek dışarı da çıktığım söylenemez aslında.

Bunu daha çok insanlara zarar vermemek için yapıyorum.İnsanlarla birbirimiz anlamamız büyük bir iletişim sorunu oluyor ve bunu çözmek biraz sıkıntılı olabiliyor.Bu yüzden bir kaç kez gözaltına alındım.Bu durum bir gün falan sürüyor ve hasta olduğumu söyleyip beni hastaneye yatırıyorlar.Hastane çok temiz ve çok fazla insan var.Bu beni oldukça rahatsız ediyor.Bu yüzden hastanede pek fazla kalmıyorum.Orada durmaya mecbur olduğumu söylüyorlar ama bu gerçekten çok zor.Yani benim için.

İlaçlar,hemşireler,iğneler...

Hepsi çok saçma.Yaptıkları hiç bir şey duyduğum sesleri azaltmıyor,yada gördüğüm hayalleri.Bunlarla yaşamaya alıştım.Onların yaptıkları hiç bir şey içimdeki boşluğu doldurmuyor.
Sadece bir anlık kendini iyi hissediyor o kadar.Belki daha fazla orada kalsam daha iyi şeyler olacak ama benim o hastane ortamına dayanmama imkan yok.

Ne kadar o hastanede kalırsam kalayım şizofreni dedikleri hastalıktan kurtuluşum olmadığını biliyorum...

Artık ümit etmeyi bırakalı çok oldu.
Hatta daha küçük bir çocukken bıraktım diyebilirim.
Büyüdüğüm yetimhanede fazla yaramaz bir çocuktum ve bunun için fazla dayak yediğimi hatırlıyorum.Orada ki çocuklar Deli olduğumu söyleyip benimle dalga geçerdi.Ama ben sadece hastaydım.Bunu onlara bir türlü anlatamadım.O yüzden insanların beni anlamasını beklemeyi bırakmıştım.

Bunu o yetimhanenin kapasında soğuk zeminde uyuduğum zaman fark ettim.İnsanlar beni hiç anlamayacak ve her fırsatta canımı yakmaya çalışacak.

Bu beni üzmüyor çünkü bende onların canını yakıyorum.

Şu an da canımı yakmaya çalışan bir köpeğe yaptığım gibi...

****

Sigaramı oturduğum beton kaldırıma basarken küllerin beton zeminde dağılmasını izledim.Bir köpekle büyük bir savaş vermiştim ve sonunda galip olan bendim.Ama yinede bir sigaraya ihtiyacım vardı.Kuduz olduğunu düşündüğüm köpek yerde hareketsiz yatarken gözlerimi ondan alıp küçük diş izleri olduğu elime baktım.Elimi ondan hızla kurtarmıştım ama yinede dişlerini elime geçirmesine engel olamadım.Eziklere dikkatli baktığım da birinin kanadığını gördüm.Elimi kanayan noktaya basarken bir küfür mırıldandım.Şimdi de köpek yüzünden kuduz olma ihtimalim vardı.Lanet olsun!

Bu yüzden hastaneye gitmem gerekecekti.O hastaneye gitmek yerine belki de ölmeyi beklemeliydim.Oraya gitmek benim için ölümden farksızdı.

Oturduğum beton zeminden kalkarak yürümeye başladım.Eve gidip bu hastaneye gitme konusunu düşünmem lazımdı.Ana yolu takip edip önüme çıkan ara sokağa girdim.Evimin bir ara sokakta olması iyiydi.En azından fazla ortalıklarda gözükmüyordum.İnce uzun ara yolda ilerlerken hala sızlayan elime baktım.Kan kurumuş kabuk tutmaya başlamıştı.Elime bakmayı bıraktığım da kapının önüne gelmiştim.Kapıyı bir kaç omuz darbesiyle açtım.İçerisi karanlık ve boğucuydu.Her zaman ki gibi.
Aralıklardan sızan güneş ışığı odayı biraz da olsa aydınlatmaya yetiyordu.Bu kadar aydınlık bana yeterdi.Hatta fazlaydı bile.Tekli koltuğa oturduğum da cebimden sigarayı çıkarıp yaktım.Her gün yaptığım gibi ışığın içindeki uçuşan tozları izledim.Yapacak başka birşeyim de yoktu zaten...

Bugün başıma gelenleri düşündüğüm de yüzümü buruşturdum.Bir köpek yüzünden ölebilirdim.Belki de böylesi daha iyi olurdu ama bu kadar kolay olamazdı.Buna izin veremezdim.Bu yüzden ne kadar nefret etsem de o hastaneye gidecektim.