Vergeten [✔️]

Chapter 8

----
26 september
Fijn, ik ben toesy vergeten. Lekker dan. Toesy is mijn knuffel, ik heb haar al mijn hele leven. Maarja, ik zal vertellen waar we nu zijn beland:

We gingen ronden 10 uur 's ochtends weer verder. We zijn nu in een huisje. Een klein huisje boven op een klein bergje. Alles is hier klein. Of het lijkt zo. Ik mis Roos. Ze heeft me gekwetst, maar ik mis haar wel.

En dan heb ik ook nog eens dikke ruzie met Harm. Hij heeft me opgesloten op mijn kamer. En nu zit ik hier. Ik heb echt niks te doen. Ik zei dat ik terug naar huis wilde, alleen Harm vond het niet goed. Ik moet bij hem blijven. En daar heb ik geen zin in. Ik wil terug. Ik mis alles. Iedereen is me waarschijnlijk al aan het zoeken. En niemand weet waar ik ben. Harm heeft mijn mobiel ook al afgepakt. Ik ben echt boos. Ik dacht dat er net iets tussen ons was ontstaan, een liefde. Maar schijn bedriegt. Ik ga maar weer eens slapen, dan gaat de tijd het snelst.

----

''Mijn god. Dit is de laatste bladzijde die ze heeft geschreven.'' Mompelde ik. Ik keek Joost bang aan. "Kom, we moeten snel gaan." Zei Joost. We stonden op, pakte al onze spullen, en liepen weer verder.

"Maar welk huisje kan ze zijn?" Vroeg ik. "Ik weet wel waar dat is." Ik knikte. Het weer was weer opgeklaard en de lucht was blauw. "Is dit ook zo lang lopen?" Vroeg ik. "Nee hoor, we zijn er zo."

Ik dacht na over hoe we dit moesten aanpakken. Zo maar naar binnen gaan? Nee, straks ziet iemand ons. Wie zegt trouwens dat Julia daar is? Ik hoop dat ze er nog is, ongedeerd.

Joost schraapte zijn keel. Hij wilt vast iets belangrijks zeggen, ofzo. "Eh, Roos?" Ik keek op. "Ja?" Joost zijn wangen werden rood. "Ikke, uhm, ik vind je eigenlijk best wel leuk dus."  JOOST VINDT ME LEUK! OMG! JAJAJAJAJA! OMG! AAAHRG! "Ik jou ook!" Zei ik zachtjes. Hij gaf me een kus.

"Kijk! Daar is het al!" Riep Joost. "Echt? Is het dat huisje?" Ik keek verbaasd naar het kleine huisje op de berg. "Jep, dat is het." Ik liep achter Joost aan. De berg was nog aardig stijl, en het was best moeilijk om te blijven staan. "Geef me je hand, ik help je wel." Zei Joost. Ik pakte voorzichtig zijn hand.

We kwamen al weer snel aan bij het huisje. Het was donker en zag er aardig verlaten uit. "Is er nog iemand?" Ik probeerde door de vieze, kleine raampjes te kijken. "Ik zie niemand." Joost liep naar de deur van het huisje en duwde hem voorzichtig open. "HARM!"

SORRY VOOR HET LATE, EN KORTE DEEL: MAAR IK HAD EVEN GEEN INSPIRATIE ENZO, MAAR IK WOU WEL HET LIEFSTE EEN DEEL UPLOADEN, DUSJA. IK HOOP DAT JULLIE HET TOCH LEUK VINDEN! ^^