Vergeten [✔️]

Chapter 9

Ik rende naar de deuropening en zag inderdaad Harm staan. "Waar is Julia?!" Schreeuwde ik. "Wowowow, rustig aan meid." Harm had een vuil lachje op zijn gezicht staan, ik kon er slecht tegen. Joost deed de duur achter ons dicht. Joost liep naar Harm en gaf hem een box. Ik keek met open mond naar de twee. Dit kan niet waar zijn. Ben ik gebruikt?! "Joost. Wat doe je?" Vroeg ik rustig. Mijn hand gleed langzaam naar de deur achter me. Ik probeerde hem open te krijgen, maar Joost had hem op slot gedraaid. "Zoek je dit?" Vroeg Joost. Hij zwaaide met het sleuteltje in de lucht. Ik was bang en boos te gelijk, maar ook heel verward. "Jij komt hier niet meer levend vandaan." Zei Harm alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik begon in paniek te raken. "Je dacht toch niet dat ik echt van je hield he?" Vroeg Joost lachend. Ik sloeg mijn ogen neer en veegde een traan weg. "Ach, ze moet huilen. Wat zielig!" Ik kon niet meer helder nadenken. Opeens vielen mijn ogen op een open raam. Ik moet snel zijn. "Oh, wat is dat?" Ik wees naar iets achter Harm en Joost. De hoofden draaide beide om. Ik vloog naar het raam, sprong naar buiten, en startte mijn sprint. "Shit! Ze gaat er vandoor!" Ik hoorde Harm en Joost vloeken.

Ik rende zo hard als ik kon. Alleen ik stopte met rennen toen ik aan Julia dacht. Ik stortte huilend op de grond neer. Ik hoorde het gehijg en de voetstappen al snel dichterbij komen. De jongens tilde me op en sleepte me weer mee terug naar het huisje. Ik verzette me niet meer, ik schreeuwde niet meer, ik dacht niet meer na. Ik heb alles verprutst.

Ik werd op de grond gegooid. Alles leek langzaam te gaan, heel langzaam, bijna in slowmotion: hoe Joost me sloeg, hoe Harm me schopte, hoe ze me uitlachte, hoe ik schreeuwde van pijn. Er groeide grote blauwe plekken op mijn armen en benen. Ik maakte mezelf steeds kleiner. Het was gebeurt met me. Iniedergeval, dat dacht ik. Harm knielde voor me neer. Hij hield en mes vast bij mijn nek. Het scherpe randje prikte in mijn huid. "Alsjeblieft." Mompelde ik bang. Joost legde een hand op Harm's schouder en zei tegen hem: "laat haar maar uithongeren, we moeten een eind maken aan iemand anders." Mijn ogen schoten omhoog. Harm stond op en borg het mes op.

Joost duwde een foto in mijn handen. Ik kon niet langer als een seconde naar de foto kijken, want ik begon alweer te huilen. Op de foto zat Julia, ze had overal blauwe plekken en schrammen. Haar kleding was kapot en haar haar was warrig. "Julia." Mompelde ik. Ik wilde opstaan, Harm en Joost tegenhouden, maar ik kon niet. Het leek alsof ik vastgeplakt zat aan de grond. Het bewegen deed pijn. Ik sloot mijn ogen en liet mijn tranen langs mijn wangen rollen.

Ik luisterde naar wat ik in de verte hoorde. Geschreeuw. Ik herkende de stemmen van Joost en Harm, maar ik hoorde ook de stem van Jeremy. Mijn hartslag versnelde toen ik de deur van de kamer waarin in lag, weer open vloog. Harm stond in de opening met Jeremy. Hij had het mes bij Jeremy's keel en keek me dreigend aan. Joost stond achter hem. Ik wist niet wat er allemaal gebeurde. Alles ging zo snel.

Wat doet Jeremy hier? Wat is hier aan de hand?

HOI MENSEEEEN, IK DENK DAT DE KOMENDE DELEN ALLEMAAL WAT KORTER WORDEN DAN NORMAAL (NET ALS DIT DEEL), OMDAT IK DAN DE SPANNING ERIN KAN HOUDEN, ^^ DUS SORRY DAARVOOR! IK HOOP DAT JULLIE HET NOGSTEEDS LEUK VINDEN!

OOK NOG SORRY DAT DIT DEEL PAS ZO LAAT KOMT! <3