Vergeten [✔️]

Chapter 13 - FINAL

TEN EERSTE: SORRY DAT IK NU PAS HET VERHAAL AFSCHRIJF, IK WEET T NIET, WEINIG INSPIRATIE EN IK HAD ER GEEN ZIN MEER IN. DIKKE NAK VOOR JULLIE, SORRRRYYYY! <3 TOCH NOG VEEL LEES PLEZIER MET HET ALLERLAATSTE DEEL VAN VERGETEN! (SORRY DAT IK NIET ZOALS BELOOFD TOT CHAPTER 15 SCHRIJF, MAAR MIJ LIJKT HET HET BESTE ALS IK HEM NU AFROND!) GENIET ERVAN DOEG XOXO

*terugblik van het vorige deel*

Mijn ogen schoten maar Harm, die opeens een mes uit zijn zak haalde. Ik wou gillen, schreeuwen, en Harm tegenhouden, maar er kwam geen geluid uit mijn mond, helemaal niks. In een fractie van een seconde had Harm het mes in de buik van Jeremy gestoken. Jeremy viel als een zoutzak op de grond. Ik begon te huilen. Mijn hele maag draaide om. Ik werd duizelig en trilde overal. Jeremy lag hoestend op de grond. Ik zat vastgenageld aan de grond, te staren naar de groeiende rode plas om Jeremy's lichaam.

Jeremy, ik wil je niet kwijt! Blijf bij mij! Alsjeblieft!

*het nieuwe deel. veel plezier c:*

"Shit! Wat doen jullie?!" Gilde ik huilend. Joost en Harm lachten me compleet uit. "Guys, dit is echt alles behalve grappig! Jullie zijn gestoord!" Mijn ogen schoten weer naar Jer." Hij keek me wazig aan. Iets in mij zei dat het helemaal niet goed ging met hem. "Kom Joost, die anderen moeten niet ver zijn. Laten we er maar voorgoed een einde aan maken." Julia, Link en Anneli. Shit. "Neee!' Schreeuwde ik. Het leek Joost en Harm niks te schelen, ze liepen samen weg.

"Roos.." Net boven de harde wind uit, hoorde ik mijn eigen naam. "Jeremy!" Ik legde door de tralies van de cel mijn hand op zijn hand. Er verscheen een zwakke glimlach op Jer's gezicht. Ik moest gewoon toekijken hoe hij stierf, ik had geen keuze, ik kon niks doen. Op dat moment vloog er een deur in de ruimte open. Ik schrikte en gaf een kort gilletje. Er stond een vrouw in de deur opening, ze zag er nog jong en stoer uit. Ze had een pistool in haar handen en ze keek de kamer onderzoekend rond. "Wie bent u?!" Vroeg ik zachtjes. "Wiepke, ik werk voor de politie. We kregen een melding hier vandaan. Voor de politie is het lastig om de Ardennen te bereiken. Ik woon hier rustig in het bos hier dichtbij. Vandaar." Ik knikte en veegde met mijn mouw de tranen van mijn wangen af. Wiepke liep naar Jeremy toe en knielde bij hem neer. "Wat is er gebeurt met hem?" Wiepke onderzocht Jeremy en voelde zijn polsslag. "Ze hebben hem neergestoken." Zei ik met een trillende stem. "Ze?" Wiepke keek op van Jer zijn lichaam. "Harm en Joost. Lang verhaal. Maar ze zijn nu achter onze andere vrienden aan, die buiten zijn." Wiepke wierp een blik naar de deur naar buiten. "Je moet me helpen met deze jong-" ik onderbrak haar. "Jeremy. Hij heet Jeremy." Ik staar verdrietig naar Jer. "Oké. Kom helpen met Jeremy, alsjeblieft." Ik keek Wiepke aan, ze lijkt het allemaal heel normaal te vinden en ziet er rustig uit. Ik zou echt nooit bij de politie kunnen werken, vreselijk. "Ze hebben me hierin opgesloten." Mijn stem leek van ver weg te komen. Wiepke keek verbaasd naar de cel waar ik in zat, alsof ze hem nog nooit had gezien. Ze stond op en liep naar de deur van de cel toe. Onderzoekend keek ze naar de het slot en toen trapte ze de deur in. De deur vloog open en sloeg met lawaai tegen de muur aan. Met open mond keek ik haar aan. Wiepke liep naar me toe en stak een hand naar me uit. "Wiepke, aangenaam." Ze glimlachte naar me, ze zag er aardig uit. "Roos." Ik probeerde terug te lachen, maar volgens mij leek het meer alsof ik een citroen aan het eten was. "Kom we gaan je vriend helpen." Wiepke hield mijn hand vast en liep samen met me naar Jeremy toe. Ik ging naast hem zitten en gaf hem een knuffel. Ik voelde zijn zwakke adem tegen mijn wang aan. "Hou vol Jer, het komt allemaal goed. Allemaal." Er rolde een traan over mijn wang.

Ik keek Wiepke weer aan. Er lagen opeens allemaal verband spullen om haar heen, geen idee waar ze het allemaal vandaan haalde. "Help mee om hem recht op te laten zitten." Ik knikte en tilde Jer rechtop. Zijn hoofd bungelde zielig naar voren, het zag er echt alles behalve goed uit. Wiepke deed verband om de wond van Jeremy. Soms hoorde ik Jeremy zachtjes kreunen van pijn, ik hield zijn hand vast en hield mijn adem in, het was niet normaal spannend. "Als het goed is, gaat het zo weer wat beter, maar het is een grote wond dus de ambulance moet met spoed komen." Ik keek naar Jeremy alsof ik verwachte dat hij weer gezond op sprong, dat alles weer goed was, alleen er gebeurde niks. Ik voelde een hand om mijn schouder. "Het komt goed, geloof me." Zei Wiepke lief. Op dat moment gebeurde het. Schoten. Buiten. Harde knallen doorbraken de eeuwige stilte en rust in het grote bos. Wiepke's ogen schoten naar buiten. "W... Wat was dat?" Stotterde ik bang. "Hebben ze pistolen?!" Schreeuwde Wiepke. Ik knikte bang. "Jij blijft hier en ik ga naar buiten toe. Oke?" Ik knikte nog een keer. Wiepke rende naar de deur en liep met een pistool in haar hand voorzichtig naar buiten. Jeremy begon te hoesten. "Oh god, Jeremy. Gaat het wel?" Ik keek wanhopig naar Jeremy. Zijn ogen waren dik en rood. Hij gaf geen antwoord. Ik gaf hem een knuffel. "Ga de rest helpen... Ik red me wel." Zei hij zachtjes. Ik keek Jeremy verbaasd aan. "Ga!" Ik zette Jeremy tegen de meur aan en keek hem aan. "Ik kom zo snel mogelijk weer naar je toe. Het komt goed, allemaal." Jeremy knikte en glimlachte een beetje. Ergens voelde ik weer hoop, alles komt goed.

Ik liep op mijn tenen naar buiten, als de doods dat ik Joost of Harm tegen zou komen. Bang! Bang! Bang! Harde schoten klonken door de lucht, maar niet bij mij, een stukje verderop. "Link!" Hoorde ik in de verte. Link? Ik bleef staan, doodstil. Het bleef een poosje stil. Mijn benen kwamen langzaam weer in beweging. Ik liep naar de plek waar al het geluid vandaan kwam. Langzaam bewoog ik mijn hoofd om de rand van de muur. Ik zag Harm en Wiepke tegenover elkaar met een pistool staan, Link lag languit op de grond met een rode plas om zich heen en Anneli lag over hem heen, waarschijnlijk om hem te beschermen tegen Joost die met zijn pistool op haar gericht stond. Anneli leek het niet eens te merken, dat ze onder schot werd gehouden door een of andere moordenaar. Anneli haar lichaam schokte, huilt ze nou? Mijn ogen waren weer gericht op Joost. Ik zag hem langzaam de trekker van zijn pistool over halen. Oh god, dit gaat niet goed. Roos, doe iets, je moet iets doen. NU! Ik begon te rennen, naar Joost. In slowmotion zag ik hem dichterbij komen. Het leek allemaal zo langzaam te gaan. Ik duwde hem zo snel als ik hem kon aanraken op de grond. KNAL! Een hard schot volgde, we kwamen met een harde smak op de grond. Ik keek snel om me heen, maar Joost had gelukkig in de lucht geschoten, en niemand was gewond.

"Ahh, shit!" Hoorde ik Harm opeens schreeuwen. Ik keek in de richting van het geluid. Wiepke had, waarschijnlijk op het punt dat Harm was afgeleid door het schot van Joost, Harm kunnen overmeesteren. Harm lag scheldend op de grond en Wiepke hield zijn handen boven op zijn rug stevig vast. "Oh, wat heb ik een grote hekel aan jou meid." Hoorde ik onder me. Het was Joost. Voordat ik het zelf kon doorhebben pakte ik een steen die op de grond lag en ik sloeg hem tegen Joost zijn hoofd. Hij liet zijn hoofd bewusteloos vallen op de grond. ''Oh, Roos!'' Julia kwam naar me toe rennen, hielp me omhoog en gaf me een knuffel. We hoorden de ambulances en politie in de verte al aankomen. Blauwe lichtjes vlogen als vuurvliegjes tussen de bomen door en kwamen dichterbij. Het geluid van een helikopter naderde ons ook. "Politie! Handen omhoog!" Het komt goed. Zie je? Alles komt goed.

~ 1 week later ~

We zaten met z'n allen om de twee ziekenhuis bedden heen. Jeremy en Link waren allebei ernstig gewond geraakt, maar heel sterk gebleven en daardoor hebben ze het overleefd. Ze lagen samen op een kamer in het ziekenhuis. Het ging redelijk de goede kant op met ze. Jeremy en Link zagen er bleek, maar ook gelukkig. We waren aan het lachen met z'n alle. Julia was weer terug, alles was weer zoals het hoorde te zijn.

"Oh mijn god." Stamelde Anneli uit het niets. "Wat is er, schatje?" Vroeg Link lief. Anneli zei niks, ze wees alleen naar de tv die in de kamer hing. We waren allemaal muisstil en luisterde naar wat het nieuws te vertellen had.

"Er is een gevangene ontsnapt uit de beste gevangenis in Nederland. Joost Bouhof. Gisteravond om 11 uur 's nachts is hij uitgebroken, en daarna heeft niemand hem meer gezien. Joost heeft blond haar, blauwe ogen en is langer als een gemiddelde man. Als u hem hebt gezien, laat dan snel iets weten. Bel naa-"

De tv ging uit, Jeremy had een afstandbediening in zijn hand. "Hij is hier niet jongens. We zijn bij elkaar. We blijven bij elkaar." Iedereen staarde staarde Jeremy aan. Ik wilde in paniek raken, schreeuwen, huilen, maar nog voordat ik iets kon doen, werd er op de deur geklopt. Klop, klop. "Binnen!" Riep Link. Er liep een man naar binnen: blond haar, blauwe ogen en langer als een gemiddelde man.

Joost.

DAT WAS HET DAN JONGENS! OPEN EINDE IKNOW MHUHAHAHA >:).

NOU, WAT VONDEN JULLIE ER NA ZO'N POOSJE VAN? NOG WEL TE DOEN, OF NIET? xD

IK WEET NIET OF IK EEN NIEUW BOEK GA SCHRIJVEN, WEINIG LEUKE IDEEËN. :c

ALS JE AL MIJN BOEKEN HEBT GELEZEN WELKE VOND JE HET LEUKST? EN ALS JE EEN LEUK IDEE HEBT: LAAT HET ACHTER! ALS IK JOUW IDEE UITVOER MAG JE UITERAARD EEN HOOFDROL! :D

IK HOU VAN JULLIE! <3 (BEDANKT VOOR AL HET GEDULD, NOGMAALS SORRY)