Kendine Bir Şans Ver

Ben Kaybı

Hanı filmlerde arka fon müziği olur ya.Bazen filme heycan katar,bazen hüzün katar...Filmi izlerken için şeymiş gibi hissedersin.Alıp götürür seni uzaklara, müziğin o tınısı hoşuna gittiğindendir aslında...

Hayatım bir filmdi,Arka fon müziğim bazen mutluluğum, bazen heyecanım,bazen hüzünlerimdi...Beni alıp götürürdü uzaklara çok uzaklara.Yaşanmışlığın gölgesindeki anılarım beliriverirdi karşımda;Tozlu raflara kaldırdığım pişmanlıklarım çıkagelirdi;Mutluluğum,heycanım,hüzünlerim eşliğinde....Zamanın eşiğinde...

Kalemin kağıda dokunuşu kadar hassasdı anılarım;yerinden oynatsam acıtır...Yerinden oynanatmasam paslanır...

Bilmiyorum ki:kalbim miydi beni bu denli yalnız yapan yoksa aklım mıydı beni kalabalıkların arasında uçsuz bucaksız bırakan...

Bir pencerem vardı kafamı yaslayıp yıldızları seyrettiğim,Yalnızlığın eşliğinde...Arka fonda gözyaşlarım vardı,içime akan..

Derin sulara fırlattığım hayallerim vardı,İşte orada kalemim ve Sayfam arasındaki ince çizgi...

Toz pembe hayallerim vardı,tıpkı çocuk gülüşlerini andıran...

Bazen beyaz atlı prensesini bekleyen prens olurdum.Bazen zehirli elmayı yiyen masum cadı...

Ayaklarımın altında salkladığım sırlar vardı.Yürümeye çalışsam yer sallanır,Koşmaya başlasam dünya yıkılırdı...

İşte buydu;hüzünlerim,mutluluğum,heycanım.

İşte buydu;Pişmanlığım

İşte buydu;Hayallerim

İşte buydu;İnsanlar,yalnızlık...

Acemi Bir Yazarın Klavyesinden :)