Sorunlu Aile

-Bölüm 7-

Hayatının düzeleceğini düşünürken böyle bir baş belasını tanımak onun için çok büyük bir olumsuzluktu.

"Ya bırak peşimi oğlum. Yan komşum ol umrumda değil." kapıyı kapatacaklen eliyle iteledi kapıyı. "Beni tanısan seversin aslında." Defne burnundan soluyordu. "Ya ben senin nereni seveyim sevimsiz!?" Rüzgar bir havalara girmişti. "Ben ve sevimsizlik yakıştıramadım narin bünyene."

Kendisine baktıktan sonra sinirlenmişti. "Benimle dalga geçme lanet şey!"
Yüzünde bir gülümseme vardı. "Dalga geçmiyorum." deyip dudaklarına yapışmıştı. Defne o anki şokla başta bir şey yapmamış ama daha sonra onu iteleyip sert bir tokat geçirmişti. Kapıyı sertçe kapatıp arkasına döndüğünde Eylül şok olmuşçasıma eli ağzında gözleri fal taşı gibi açıktı.

"Ne bakıyorsun? Zorla öptü beni."

"Kızım senden hoşlanıyor bu. Tipide iyi."

"Iyy Eylül erkek zevkinden şüphe duymaya başlıyorum." odaya daha çok çekidüzen verdikten sonra birbirlerine karşılıklı 'İyi Geceler' sözcükleri söyleyerek yataklarına uzanmışlardı. Defne günün yorgunluğu ve seyahat yorgunluğu ile gözlerini usulca kapatmıştı.

Sabah 07.00'a kurdukları alarm çalmaya başlamıştı. Her ikiside tatlı uykularından uyanmak istemiyordu. Aynı anda kalkıp yere koydukları saati kapatıp yataklarına yattıkları anda kapı çalmıştı. Birden yüzlerine kan can gelmişti. Koşarak kapıyı açtığında Eylül karşısında Rüzgar'ı görünce şaşırmıştı.

"Uyanmadığınızı düşündüğüm için kapıyı bir tıklatayım dedim. Doğruda tahmin etmişim." Defne kapıyı kapatmıştı. "Bu gerzekle uğraşacak değiliz. Tüm vakitlerimizi işimize vermemiz lazım."

Üniformalarını giydikten sonra aynalarının karşısına geçip saçlarını taramışlardı. Defne'nin saç yapısı düz olduğu için kolay taranırken, Eylül'ün kıvırcık saçları sürekli tarağa takılıyordu.

Defne saçına iş için getirdiği bandı taktığı anda tam bir Defne olmuştu. Babetini giydikten sonra odadan çıkmışlardı. Resepsiyon bölümüne geçtiklerinde resepsiyon hakkında bilgi veren Gökhan Bey şimdi bu iki genç bayana eğitimi veriyordu. Nasıl kayıt yapılacağını, oda anahtarlarının yerini.. Gösterdikten sonra güvenir bir biçimde yüzünü döndü.

"Sizlere güveniyorum kızlar."

Güleryüzlü bir şekilde insanlara hizmet etmişlerdi. Rüzgar molalarda gelip sinir etsede takmıyordu ikiside. İşleri bittikten sonra mesai değişimi yapılınca odalarına doğru gideceklerken telefonu çalmıştı Defne'nin.

"Alo Duyguşum."

Ağlayan seste konuşuyordu Duygu. "Abla Antalya Havalimanı'ndayım. Gelip beni alır mısın?"

"Hayırdır inşallah?"

"Bir şey sorma gel sadece yanıma anlatırım sana olanları."

"Geliyorum."

"Ne oldu Defne? Nereye gidiyorsun?"

"Kız kardeşim gelmiş ben havalimanına gideceğim onu alacağım. Sonra onuda getiririm."

Alelacele iş üniformalarıyla taksiye atlamıştı. İçi içini yiyordu. Çok merak ediyordu kardeşine ne olduğunu. Sonunda havalimanına varmıştı. Kardeşi eli karnında direğe dayanmış önünde kocaman 2 bavulla bekliyordu. Hıçkıra hıçkıra ağlayış sesleri her yeri dolduruyordu. Defne koşarak kardeşine sarıldı.

"Duygum neyin var?"

"Hemen beni götür."

Taksiye bindikten sonra sesini ayarlamıştı.