Η αλλαγή

Παρτ 12

*Η ώρα ήταν 4:00 τα ξημερώματα...πλευρά γονιών Χριστίνας*

Μ.Χ(Μαμά Χριστίνας): Πφφ...*κάθησα στο κρεβάτι στεναχωρημένη

Μπ.Χ(μπαμπάς Χριστίνας): Αγάπη μου τι έγινε;;

Μ.Χ: Η Χριστίνα είδε εφιάλτη σχετικά με το καινούριο σχολείο που θα πάει αύριο...έχει τρομερό άνχος :/

Μπ.Χ: Δεν χρειάζεται να έχει άνχος...αν και έχει δίκαιο...είναι λογικό διότι τώρα θα έχει καινούριους καθηγητές, καινούρια παιδιά και κάπως καινούριο περιβάλλον.

Μ.Χ: Σωστά αλλά εντάξει δεν χρειάζεται να βλέπει και εφιάλτες ούτε να τα κάνει και τόσο δραματικά...

Μπ.Χ: Μην ανυσηχείς όλα θα φτιάξουν...απλά πρέπει να προσαρμοστεί λίγο...είναι οι πρώτες μέρες της εδώ στην Αθήνα :)

Μ.Χ: Και εγω αυτό ελπίζω :) .

Μπ.Χ: Πέρασε η ώρα είναι αργά...καληνύχτα <3

Μ.Χ: Καληνύχτα γλυκέ μου *κοιμηθήκαμε*

*Πλευρά Χριστίνας*

Χ: *Προσπαθούσα να κοιμηθώ, συνέχισα να βλέπω πάλι εφιάλτες αλλά δεν ξυπνούσα απλά έσφιγκα τα μάτια μου ώστε να μην τα ανοίξω. Τι σκατά συμβαίνει;; Γιατί τόοσο άνχος;; Είμαι σίγουρη ότι αύριο όολα θα πάνε σκατά θα τα θαλασσώσω όοολα και θα μείνω μόνη σαν το λεμόνι:( . Συνέχισα να βλέπω εφιάλτες...άρχισε να πονάει η κοιλιά μου από το άνχος...είχα ιδρώσει πάρα πολύ...OMG και άμα ξαφνικά πάθω κάτι και χάσω τις αισθήσεις μου;; Όχι όχι όχι...Χριστίνα συγκρατήσου...μου έρχετε να λυποθημήσω δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο. Πωωω ρε τι θα κάνω;; Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά τίποτα...ούτε τα πόδια μου δεν με πέρνουν για να σηκωθώ...φώναζα βοήθεια αλλά οι γονείς μου είχαν κοιμηθεί...βαριά μάλιστα γαμώ την ατυχία μου....Άρχισα να κλαίω...ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να με βοηθήσει να ξεσπάσω :( . Κλαίω δυνατά και ασταμάτητα..τα μάτια μου είχαν κατακοκκινήσει από το κλάμα.Νιώθω ότι σβήνω...ότι χάνομαι μια και καλή....συνέχιζα να φωνάζω* ΜΑΜΑ ΜΠΑΜΠΑ ΒΟΗΘΕΙΑΑ ΔΕΝ...ΔΕΝ....ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩΩ *φώναζα και έκλεγα ταυτόχρονα*

*Μεριά Γονιών Χριστίνας*

Μ.Χ(μαμά χριστίνας): *ξύπνησα* Αγάπη μου ξύπνα

Μπ.Χ(μπαμπάς χριστίνας): *ξύπνησα* Τι έγινε αγάπη μου;;

Μ.Χ: Νομίζω ότι η Χριστίνα φώναζε *είπα τρομαγμένη*

Μπ.Χ: *σε αγκάλιασα* Μην ανυσηχείς, ιδέα σου είναι δεν φωνάζει κανείς

Μ.Χ: Μα...μα φώναζε *έτρεμα*

Μπ.Χ: Κανένας δεν φώναζε..ησύχασε και κοιμήσου...όλα είναι μια χαρά

Μ.Χ: Μα...είμαι σίγουρη ότι φώναζε *έτρεμα πιο πολύ*

Μπ.Χ: *σε χάιδευα στην πλάτη απαλά* Ηρέμησε ίδεα σου είναι

Μ.Χ: Μα την άκουγα να φωνάζει και να κλαίει :'(

Μπ.Χ: Ίδεα σου ήταν μην ανυσηχείς δεν έγινε τίποτα :(

Μ.Χ: Ε..εντάξει....

Μπ.Χ: Καληνύχτα *σε φίλησα στο μέτωπο και κοιμήθηκα*

Μ.Χ: Καληνύχτα *κοιμήθηκα...έτρεμα λίγο αλλά όχι πολύ*

X: *Άρχισα να μην μπορώ να αναπνεύσω καλά...ένιωθα λες και το δωμάτιο δεν είχε αέρα μέσα. έκανα αέρα με τα χέρια μου αλλά τίποτα...πρέπει να σταματήσω να έχω άνχος...δεν μπορώ όμως...μάλλον από το άνχος οφείλετε όοολο αυτό.. τι θα κάνω;; Οι γονείς μου δεν με ακούνε που τους φωνάζω...Σηκώθηκα από το κρεβάτι και προσπάθησα να περπατήσω προς το παράθυρο να το ανοίξω να πάρω αέρα. Με το που έκανα το ένα βήμα έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω στο πάτωμα....άρχισα να κλαίω....φώναζα ασταμάτητα τους γονείς μου αλλά δεν με άκουγαν....άρχισα να βήχω και να νιώθω ότι κάποιος με κρατάει από τον λαιμό και με σφίγγει δυνατά...πρέπει να βρω μια λύση γρήγορα...έκλεγα πιο πολύ...πρέπει να φτάσω το κινητό μου για να πάρω τηλέφωνο κάποιον :( *

Νεξτ;; Σας ευχαριστώ άπειρα μέσα από την καρδία μου όλους σας πάρα μα πάρα πολύ. Με την βοήθειά σας η ιστορία κατάφερε να φτάσει τους 286 αναγνώστες. Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου <3 <3 <3 . Ζητώ συγνώμη που καθυστερώ να ανεβάζω παρτς αλλά δεν πιάνω καλό ίντερνετ <3 <3 . Θα προσπαθώ να ανεβάζω πο συχνά <3 <3 <3 . Love you all :* <3 .

Φιλάκια :*

Ραφαέλα <3