Kimileri hayatı sevgilisi terk ettiğinde anlar,
Kimileri en sevdiği oyuncağı kaybolduğunda.
Kimileriyse kanserli bir anneyle son bakışmada anlar herşeyi,
Ve ölmüş bir babayı uğurlamadan önce, son kez öperek elini.
Hayatı anlamak ya da anladığını sanmak "kayıplarla" sarılı.
Ve bence hayata, birilerini "kaybetmeden" sarılmalı...
