Geceyi kardeşimle yatarak geçirmiştim. Sabaha kadar gözüme uyku girmemişti. En kötüsü de ailem beni şizofren zannetmeye başlamalarıydı. Aklıma kasiyer çocuk gelince yüzümdeki gülümemeyi silemedim.
Ailemle beraber sabah kahvaltısı yapıyorduk. Ve herkes benden dün gece ile ilgili bir konuşma bekliyordu. Bakışlar "bu kıza ne oluyor ?" böyle diye vücuduma işliyordu . Annem daha önce hiç göstermediği bir ilgiyle en sevdiğim yemeklerden bol bol yapmıştı. Önümdeki tabak hiç dokunulmamış ; hamburger ve pizza dilimleriyle doluydu. Ne kadar zor olsa da dokunmaya . Aç hissetmiyordum.
Acaba haklılar mı? Bana ne oluyordu ? Benim o dün gördüğüm Ufuk değilse ? Ah aman tanrım . Bu aralar izlediğim korku flimlerini bırakmalıydım .
"Kızım çay dolduruyum mu ?" diye soran anneme baktım . Yüzünde ki endişeyi anlayabiliyordum .
"Hayır anne" diye tersledim. Bana bu kadar ilgi göstermelerini istemiyordum. Kendimi şizofren gibi hissetmemi sağlıyorlar. Tabağımı önümden iterek
-Ben çıkıyorum. Dedim
"Kızım..Bugün okula gitme istersen ." diyerek ayağa kalktı annem. Okula gitmemek mi ? Harikaydı. Yanağıma bir öpücük kondurdu ve Ege 'nin saçlarını karıştırdı.
"iyi ya okuldan da kurtuldun." diye trip atan kardeşime dil çıkararak göz devirdim .
-Ben gidiyorum kızım. Kendine iyi bak. diye kapının önün de duran babama gülümsememi yolladım .
.......
Odama doğru yürüdüm ve bir an odamın kapısı yavaşça açıldı. Cam falan mı açıktı?
Odamın içine girdim ve masamın üzerindeki telefonumu aldım. Bİr an kapının kapanışıyla hızlıca arkamı döndüm ve babamı yatağın üzerin de gördüm .
Yüzünde hiç bir yaşama belirtisi hiç bir duygu yoktu.
"Baba gitmedin mi sen ." dedim . Tedirgindim. Neden korkunç bir şey olcakmış gibi hissediyordum?Onu görmüştüm. Babam o kapıdan çıkmıştı. Bu gerçek değildi. Peki ya kapıdan çıkan babam mıydı ? Ortam daki soğuk dalga iyice korkutucuydu. babm bir an yere bakan gözlerini bana çevirdi . VE o an gözlerindem çıkan siya bulutumsu gölgeler beynimin içine göç etti . Gördüğüm , işitiğim, hissettiğim tek şeyler: acı. kan , çığlık. Birden bütün oda karardı. Gözlerim kapandı. Başım ağrıdan ölüm durumuna geliyordu. Bu muydu acaba ölüm dedikleri?
Gözlerim yeniden açıldığında kendimi evimim girişinde buldum. Ama evim evim sanki yıllar önceki haliydi. Biraz sanki eskiydi. .Evimin kapısı yavaşça açıldı. Kapıyı açan kişi... Onu tanıyorum o babamın odasındaki portrelerdeki kadın !Yani babamın babaannesi oluyor o zaman...Benim burada ne işim vardı!,!! Birden yanımdan hızlıca geçen kız kapıdan içeri hızlıca girdi. Kız birden bağırmaya başladı ."Baba! Baba sen misin ? Baba neyin var? Baba nefes al lütfen!"
Kızın diz çöktüğü yere baktığımda kimseyi göremedim.Kızın parlak sarı saçları vardı . Mavi gözlerini diktiği yerde hiçbir şey yoktu. Kapının yandan geln ayak seslerinin sahibini gördüğümde bunun da portrelerdeki o adam olduğunu hatırladım.
Babama tıpa tıp benzeyen adam yerdeki kızin yanına diz çökerek " Burdayım kızım ." dedi. Kız tepki vermeyince babası kızını daha sert sallamaya başladı. Kız en son babasinin dizleri üzerine gömüldü.
Etraf yine karardı. Bu kez açtığımda babam yanımdaydi. Ama hangisi olucağini nerden anlayacaktım. Yine bir rüya miydi ? Babam beni omuzlarımdan sallıyordu aynı az önce gördüğüm kıza olduğu gibi. "Ben burdayım ." diyordu.
Direnmeliydim gözlerim kapamamalıydım . Bu sefer ben kazanmalıydim , babama sarıldım ve ağlamaya başladım. Babamin kollarından güç buluyordum.
Ben neden böyle hissediyordum ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECENİN OYUNU
Misterio / Suspenso"Oyun başlıyor Helin" "Kaç küçük kız" "Seni istiyorum." Bu cümleler gecenin karanlığnda başlayan bir oyun... Bu oyun korku , kan ve beden savaşı .... Korku , fantastik , aşk ve macerayı bulacağınız dehşet bir kitap ... Kimi zaman sizi üzücek...
