KAFA KAĞIDI #wattys 2015

Terapi-1

Hayattan sıkıldınız dimi?  Yaşamak istemeyenler bile vardır belki aramızda. Her şeyin boş göründüğü bir noktadayız. Sıkılıyoruz, üzülüyoruz,istemeden üzüyoruz ve en önemlisi de kendi sıkıntılarımızdan kaynaklanan acı keder ve gamı sevdiklerimize yansıtıyoruz. Karşımızdaki bazen bunun farkında. Kendimizden veriyoruz bazen. Bazense sevmeye ihtiyaç duyuyoruz. Ne demiş şair bazenler çoğalıyor bazen. Boşlukları dolduramayacak kişilerle doldurmaya çalışıyoruz. Görüyoruz dolmayacağını ama yine de sıkıştırıyoruz. Bu sefer de başka bir yerden patlıyor. Hayat hep suratımıza vuruyor. Bazen de ayaklarımıza. Düşüyoruz. Kimimiz kalkıyor tekrar. Hayat bu hep acımasız hep adaletsiz.  tekrar bir darbe yiyoruz. Önemli olan da Bu yolda pes etmeyip tekrar ayağa kalkıp yürümek.  ki o, bize acı veren adaletsizlik eden hayat  bile yüzümüze gülüyor tüm o kötü hadiseleri unutuyoruz. Sıfırdan başlıyoruz. Ama hep izler taşıyoruz. Kendimizi kandırıyoruz...

Sabah kalkıyoruz. İkinci bir nefesi alacağımızın bir garantisi yok. Bunu düşünüyoruz. Ama sanki daha yaşayacak günümüz varmış gibi geliyor.

Kaybetme korkusu güzeldir. İnsana sahip olduklarını ama elde edemediklerini hatırlatır. Elde edebilseydik kaybeder miydik?  Kaybedeceksek neden elde ediyoruz?

Üzgün insanlar hep yatağa girip kulaklıklarını takar. Üzücü slow bir şarkı açar ve sabaha kadar ağlar. Ama boş. İnsan yalnız ağlamamalı. Biri farkında olmalı. İçimizdeki üzüntüyü herkes bilmeli. Gülüşümüzdeki acıyı sezmeliler.  Biz boşuna ağlamıyoruz. İnsanlar mutlu olunca gülmez sadece. Ve de sadece üzülünce ağlamaz. Bir yerde okumuştum. İnsan mutluluktan ağlayınca sağ üzüntüden ağlayınca sol gözünden ilk yaş düşermiş. Kimsenin sol tarafına yüklenmeyin be.  Yeter da ya. Ayyyyyy.

Ne yapıyoruz üzgünken....

...Tam olarak uykumuz gelmedimi yatağa girmiyoruz.
...Slow şarkılar dinlemiyoruz. (hele arabesk ve damar[kesinlikle])
...Kararlar almıyorz.
...Ennn önemlisi sevdiğimizin kalbini kırmıyoruz.
...Son olarak kimseye patlamıyoruz.

Veeee
Kafamıza hiç bir şeyi takmıyoruz. Kimse için üzülüp Ağlamıyoruz asla. Siz biri için ağlıyorsunuz ya o sizin için ağlıyor mu sabahlara kadar. Size değer veriyor mu ki siz ona değer verip de kıymetli yaşlarınızı akıtıyorsunuz. Size tavsiyem. Kimse için kendinizi üzmeyin. Bu arada kaçan kovalanır. Siz hep kaçan taraf olun ;)

Ya ben bugün ne güzel bir gün geçirdim çok yoruldum ama değdi. Bu yazı bugüne hiç olmadı. Pöfff. ......

Hayatta asla unutulmayan anılar vardır. Biri de teleferik maceram. Bir gün annemle teleferiğe binip eve gidicez. Teleferiği de küçük bir çocuk kullanıyor. Ama benim içime doğmuş kötü bir şey olacağı orda ki kadına da diyorum ki bizim için dua et bunu "s" kullanıyor. (isim de vermiyom  hee) :D her neyse kadın da 'yok yok bir şey olmaz' dedi. İyi dedik bindik. Üfffff teleferik de bir hızlı bir hızlı jet gibi. Anladım tabi ben yarı yolda bağırmaya başladım. "Yavaşlaaaa kolu kaldır firene bas"diye. Kız şoka girmiş öle bize bakıyo. Anneme dedm biz bittik. Dememe kalmadan patt diye bir yapıştık. Önde benim tabi kafamı bir çarptım tülbentim kan oldu. Kaşımın kenarında kanlar akıyo annem diyo bir şeyin var mı diye falan ama ben hiç acı hissetmiyorum sonra "n" yengem geldi beni öyle görünce kadının tansiyonu düştü bayıldı. Onu kendine getirdik dedim yenge benim bir şeyim yok iyiyim falan. Öle bir macera mı felaket mi neyse bişe yaşadık anlatıp dururum her yerde. Allahtan da kuzenim köydeydi adı da tutku. :D onun ismini vericem. .ddd birbirimize benzetiyolar. Biz benzetemiyoruz o ayrı :d herkes o çarptı falan zannetti de rezil olmaktan kurtulmuştumm. Seni seviyorum kuzenn tutku :D