Baby's Breath

*8. Bölüm*

Baekhyun hayatı boyunca hiç bu kadar beyazı bir arada görmemişti.Beyaz perdeler,ağarmış duvarlar,Chanyeol'u hızla sedyeye taşıyan medikal ekibin soluk üniformaları,beyaz ambulans...Olayları bir çocuğun bakış açısından gören Chanyeol için durumun ne kadar korkutucu olduğunu düşünemiyordu bile."Onun yanında olmam lazım,"ekip Chanyeol'u ambulansın arkasına yüklerken konuşuyordu,"Korkuyor."

Korkuyordu da.Hızlıca taşıta tırmandı ve Chanyeol'un soluk elini kendi eli ile sarmaladı.Tüm komşular ayaklanmanın nedenini izlemek için oradaydı,bazıları Chanyeol'un sonunda nalları diktiğini veya delirdiğini mırıldanıyordu.

Baekhyun Chanyeol'un rahat etmesi için ellerinden geleni yapmaya çalışan personellere gözlerini dikti.Önce akciğerlerini açmak için oksijen maskesi taktılar.Kendini sedyede yatan insandan daha çaresiz hissediyordu.

"Sadece soğuk algınlığı."

Baekhyun ona sıcak,hatta babacan bir gülümseme ile bakan adamı görmek için kafasını kaldırdı ( doktorların böyle nazik tavırlar sergileyebildiğini hiç düşünmemişti ) ve sonra ne zamandır tuttuğunu fark etmediği nefesini bıraktı.Ellerini ayırdı,sonra çekingenliği yüzünden derisini kemirdiğini fark etti ama geç kalmıştı."Yani,o iyi mi?"

"Birkaç güne iyi olacak.Bir veya iki gün yatmalı,ondan sonra taburcu olabilir."diye açıkladı doktor,"Hasta olduğun zaman bulunman gereken en iyi yer evindir,hastahane değil."

"Pardon,efendim...Chanyeol'un...şey...belki...durumunun daha iyiye gitme ihtimali var mı?"

"Daha iyi?"Doktor steteskobunu cebine tıkarken Baekhyun onun üzerindeki siyahla yazılmış isim etiketini fark etti."Kim Joonmyeon".Doktorun kibar bir yüzü vardı ve hatta Chanyeol'un iyi ellerde olduğunu hissettirecek kadar nazik bir sesi.

"Benim üvey kardeşim biraz...özel.Birkaç yıl önce bir kazaya kurban gitti ve diğer çocuklar gibi düşünmüyor.Merak ediyordum da...çok çalışırsa...onun bir daha...normal olma ihtimali var mı?"

Joonmyeon Baekhyun'u lobideki koltuklara yönlendirdi,oturdular."Psikolojik bozukluk ve psikolojik özürlülük birbirlerinden çok uzak şeyler.Psikolojik özürlülük genelde genetiktir ve bu vakaların %90'ı...ömür boyu devam eder."bir an ara verip dizlerine öldürecekmiş gibi bakan Baekhyun'a kısa bir bakış attı."Diğer taraftan psikolojik sorunlar rehberlik ve terapiyle düzelebilir."

"Bir psikoloğu karşılayamayız.Demek istediğim..."

"Bir psikoloğa ihtiyacın olduğunu kim söyledi?"Joonmyeon iki parmağıyla nazikçe Baekhyun'un göğsünü dürterken kıkırdadı,"En iyi terapi kalbi iyileştirendir."genç çocuğun ona boş boş baktığını görünce yavaşça kaşlarını kaldırdı."Sevgi.Sevgiyi uygun görüyorum ; aşırı doz alması sorun olmaz."

Bu ders Baekhyun'un kalbine kazındıktan sonra,Joonmyeon izin isteyerek lobiden ayrıldı.

"Hey...nasılsın?"Baekhyun sessizce,yatağında oturan Chanyeol'e sorusunu yöneltti.Hala soluk görünüyordu ama onu ilk gördüğü andaki halinden daha iyi duruyordu.Ölümcül veya önemli bir şey değilde sadece ateşinin olması onu rahatlatmıştı.Chanyeol'un nöbet geçirdiğini falan sanmıştı ama neyse ki

sadece üşütmüştü."Hasta hissediyorsan bana söylemeliydin."

Chanyeol'u bugün okul boyunca göremeyişini anımsadı,yine de nerede,ne yaptığına çok kafa yormamıştı.

"Ben..."Chanyeol cümlesinin ortasında durdu.Derin düşüncelere dalmışcasına tavana bakıyor ve elleri seğiriyordu.Beyni kelimeleri o kadar hızlı çeviremiyordu."Ben tuvaletteydim,iyi hissetmiyordum...sonra dışarı çıkmayı denedim ve...ve kapı kilitliydi."