Fate or Faith? (I'm just for you) [on hold]

Chapter 1 - going home

[ if you ever leave me baby, leave some morphine at my door, cause it would take a whole lot of medication to realize what we used to have, we don’t have it anymore]      

“hey dude, don’t tell me you’re listening to that song again?” sabi ni mark, habang ako naman nakatingin lang sa may bintana, naka earphones at tila lipad na naman ang utak

[ I’ll pick up those broken pieces ‘til I’m bleeding if that will make it right]

Sumabay pa ko sa tugtog at kinanta ang linyang pinakatagos sa puso ko.

By the way, I’m Kiel, John Kiel Rodriguez. Si mark ay kababata ko. At heto kami ngayon sa eroplanong maghahatid sa kin pabalik sa tunay kong pinanggalingan. Ang Pilipinas. Na miss ko rin dito manirahan kahit mahirap ang naging buhay namin dito. Iba pa rin talaga ang pinagmulan. As they say, “ it’s more fun in the Philippines”. Ge na, korni na. alam ko.

“dude, we’re about to land. So ano? Are you ready?” – Mark

‘whoa,gano kaya kalayo nalipad ng utak ko at di ko namalayang malapit na nga kami’ napatingin ako sa kanya as if di ako makapinawala. Pero ready na nga ba ko na dumito muna? Hmm

“of course dude, I’m always ready. In fact, I would like to jump out of this plane na nga due to my excitement” pagsisinungaling ko pa, medyo nag fake din ako ng ngiti para magmukhang makatotohanan. Pero..

“dude, you can’t fool me, I know you. You never really want to go back. You already got a stable life in U.S. And if you just didn’t really need to---“

“I know. Please, just don’t mention about it anymore” napaseryoso ako ng tingin kay mark. alam ko na naman kasi yung sasabihin nya. At kung ano man yun ay ayoko ng maalala pa, so I cut him off bago pa nya matapos ang sasabihin nya.

He just raised both of his hands, sign na suko na sya. “ ok fine. I just hope that you will do good here.”

Inalis ko na tingin ko sa kanya at napatungo na lang dahil medyo sumama ata ang pakiramdam ko. Medyo bumigat ang kalooban ko, kaya naman napabuntong hininga na lang ako.

-----------------------------------------------------------------------------

“medyo madami din ang nagbago dito ah” isa isa kong tinitingnan ang mga gusaling nakapalibot sa ‘min pagkababa namin ng kotse mula airport.

“yeah right, wala na yung maliliit lang na bahay dito, they’re all buildings now.” Medyo namamangha din si mark na halos kasabay kong lumaki sa lugar na to.

Pinagmamasdan ko pa ang paligid nang makarinig ako na parang may tumatakbo mula sa likuran ko.

“Sir Kiel, pasok na po kayo, ako na po bahala sa gamit nyo ni sir mark, pahinga po kayo, mukhang may jet lag pa po kayo” hingal pero magalang na bati sa amin ni ken, ang halos kasing edad ko lang na inassign ni papa para maging secretarya ko habang nasa Pilipinas.

Napangiti lang ako, dahil ayoko namang tawanan ang kawawang to, na mukhang akala ata eh seryoso ako masyado sa buhay kaya naman nagtutumakbo sya ng makita akong nakatayo na sa labas ng kotse.

Papasok na kami ni Mark sa bahay nang huminto ako

'tinawag ba nya kaming 'sir?' '

lumingon sa nasa likod ko.

"Ahmm, salamat ken, pero wag mo na kaming tawaging ‘sir’ , nakakatanda kasi eh” napatawa naman si Mark na para bang JOKE yung sinabi ko

O.O ganto naman ang mukha ni ken sa sinabi ko.

“dude, you just need to accept that you’re really growing…. OLD XD” banat pa nito na medyo kinapipikon ko na. EHEM! 17 y/o lang naman kasi ako.

-____- ako

“ahmm, as you can see, ken is just in line with MY age dude, and you are a year older than us, so if you’re telling me that I AM growing OLD, then maybe you should remember that YOU are getting OLDER than ME” I explained ,rather , pushed my words into my friend’s head as if I’m pointing out some important matters while I’m in a meeting.

O.O “Chill dude, chill. I’m just kidding. Maybe you really need a rest. Go now.”

Napangiwi na lang ako ng marealize ko na ang O.A. ko. Napahawak na lang ako sa batok ko dahil pagod na talaga ako. Mainitin pa ulo ko dahil naalala ko nanaman lahat ng ayaw kong maalala mula pa nung nasa eroplano.

“ken, you may now move.” Di ko na ata mapigilan. NATAWA ako. Paano ba naman, ndi na ata talaga sya huminga matapos kong sabhing wag kaming tawaging ‘sir’.

(O__O) – Ken

napahiya na ata sya. Naguilty naman ako, kaya medyo tumigil ako sa pagtawa mula sa expression nya.

"you're mean dude" sabay tawang sabi ni mark

"ge,i shall take my rest too so I guess I have to go now to our house" paalam pa nito

"ok dude, thanks for accompanying me" matapos magpaalamanan ay bumaling ako ulit ng tingin kay ken

Paakyat na sana ako ng hagdan…huminto ako kasi may nakalimutan ata akong itanong..

…loading….

…loading…

…loading…

*ting*

“by the way” sabay harap ko ulit kay ken, pero pinigil ko ang tumawa. “ w-where did you enroll me?” tatawa sana ako, pero baka mawalan na ng galang sakin mga tao dito, pag nagmukha akong joker.

Ang tagal sumagot ah.. bato ba tong secretary ko?

Nangalay na ang mga braso ko at binti sa pagtayo at paghihintay ng sagot, kaya naman umupo ako sa may baitang ng hagdan at tsaka muling nagsalita.

“what now?” medyo naiirita na ko. Kaya napakunot noo na ko.

“ahh..Sir.. I mean, Kiel, I enrolled you po at Manila Medical University..yu..you’ll b-be te-taking up an a-allied course r-right?” ninerbyos na si totoy.

“ahh, yeah right. Well, I’ll just go there tomorrow. I’ll get my schedules”, medyo pagod ko ng sagot

“Kiel, I already got your subject schedules.” Hmm.. medyo umo ok na ulet

*yawn*

“Okay, good. Give it to me now, I want to be familiar with it before the class start tomorrow.”

Binaba nya muna yung mga gamit ko, sabay pumunta sa quarters nila..bumabagsak na talaga ang mata ko.. makupad tong sekretarya ko..

Bago pa man din ako tuluyang makatulog sa may hagdan, may nakita akong folder na papalapit.

“kiel, eto na yung subj. schedules mo. “

Pagkaabot nya ay umakyat na ko ulit at nagpunta sa kwarto ko. Nilapag ko muna yung folder sa may side table bago ako tuluyang nakatulog.