Contact- Ft. Cinemates

Part 3

Als ik de trein uitstap zie ik gelijk een bekend gezicht, de jongen van afgelopen morgen. "Hey" zeg ik wat twijfel achtig. "Hey! Ik dacht ik pik je even op, dan hoef je zelf niet meer te zoeken naar het cafe." Ik lach wat verlegen terug, omdat ik het erg lief vind van hem dat hij me kwam ophalen. "Zullen we toch nog even naar de Hamer gaan, of wil je dat liever niet?"vraag ik hem. "Tuurlijk, laten we erheen gaan."

Wat een gekkigheid eigenlijk. Ik volg nu een jongen die mij mee gaat nemen in zijn auto en ik vertrouw dat gewoon. Wat als hij toch niette vertrouwen is en dit zijn truc is om meiden te versieren. Dat hij me mee neemt en weet ik veel wat hij dan met me kan doen. Ik kijk naar zijn armen, die best wel gespierd zijn. Daar kan ik niet tegenop, als hij me wat wil aandoen.

"Ik..ik ga zelf wel naar huis. Ik loop wel" zeg ik tegen hem. Hij stopten draait zich om zodat hij me goed kan aankijken. Die ogen ook, wow.Ze zijn zo mooi, maar er zit ook een vragend iets is. Hij snapt natuurlijk niet waarom ik afhaak. Of hij acteert dat hij het niet snapt. "Hier."Ik rijk mijn hand naar hem uit waar zijn telefoon in zit. "Deze is van jou." Hij pakt hem aan en geeft mijn mobiel ook weer terug. "Doei.." zegt hij nog wat betammelend en dan loop ik weg. 

Misschien had ik hem toch mijn vertrouwen moeten geven. Maar waar kon ik terecht als het toch niet lekker liep? Bij mijn ouders niet, die zijn gescheiden. Mijn vader woont in Belgie en ik hem haast nooit. Mijn moeder heeft sinds vorig jaar ook weer een vriend. Een veel te jonge vriend. Niks voor mijn moeder. Ik denk dat ze er gewoon nog steeds niet over heen is dat het uit is met mijn biologische vader. Ik heb ook een zus, maar die is verhuisd en al een stuk ouder. Ze woont in het buitenland en met haar heb ik nu nog het beste contact. Sinds mijn moeder die nieuwe vriend heeft maken we alleen nog maar ruzie en daarom ben ik vroeg uit huis gegaan. Ik was klaar met die shit-zooi thuis .

Terwijl ik met mijn gedachten verder wandel heb ik het gekke idee dat ik wordt gevolgd. Als die 'Kelvin' mij nu ook nog durft te volgen, dan heb ik zeker een goeie keuze gemaakt. 

Gelukkig ben ik snel bij huis en ik ga direct naar de keuken toe. Ik maak wat eten en eet het op tijdens dat ik wat skype met wat internet vriendinnen. 

De volgende morgen gaat mijn wekker echt veel te vroeg naar mijn idee.Ik pak mijn mobiel en ik zie dat ik wat berichtjes heb.17:26:Sorry als ik een foute indruk heb gemaakt, was niet mijn bedoeling gwst. Heb je zin om tog nog eenxtje wat te gaan doen? -Kelvin-

21:30:Slaap lekker beauty ;* -onbekend nummer-

Ik kan me niet meer herinneren dat ik Kelvin in mijn mobiel heb gezet.Misschien heeft hij het zelf gedaan, dat denk ik. Ik maak me meerzorgen om dat onbekende nummer. Ik bedoel, lief dat iemand mij eengoeie nacht rust wenst maar dit hoefde nou ook weer niet. Niet op deze manier in ieder geval. 

Als ik eenmaal bij het perron sta, zie ik al dat er heel veel mensen naarUtrecht moeten. Het hele perron staat zwart van de mensen. Heb ik onder een steen geleefd? Is er iets speciaals vandaag in Utrecht? Ik probeer na te denken maar dat gaat in de ochtend nooit zo goed bij mij. Ik vraag het straks wel op kantoor.

Als  de trein er is, probeert iedereen een plekje te bemachtigen en het is echt niet normaal vol. De trein zat al heel vol en nu moeten er ook nog zo veel mensen bij. Ik wacht even totdat de meeste mensen er inzitten, ik neem goed adem en meng me dan tussen de mensen in de trein. Het is heel vol in de trein en zoals verwacht heb ik geen plaatsje meer. Het is toch beter om te staan, bemoedig ik mezelf. Dat had ik gisteren ergens gelezen in het Nederlands Dagblad  denk ik. Ik sta tussen alle mensen maar ik voel dat er van achteren iemand wel heel dicht op me staat. 

Ik probeer wel zoveel mogelijk kanten op te schuiven maar hij lijkt aan me vast te zitten. Ik verzamel al mijn moed en vraag "K-k-kan je iets eh.. naar achttteren?" Ik merk dat ik stoter maar ik probeer te doen alsof ik dat wel vaker heb. "Hey Soof, wat toevallig. Maar ik kan niet naar achteren, het spijt me maar ik sta ook heel krap." Ik herken Alex' stem gelijk. Ik knik op zijn antwoord en staar weer naar beneden in de hoop dat de rit snel voorbij gaat.