Contact- Ft. Cinemates

part 5

Het is alweer de volgende morgen en Kelvin en ik hebben veel geappt. Ik kan echt lachen om zijn flauwe humor en geniet van zijn lieve woorden. Ik kijk oprecht uit naar het einde van de week, als ik hem weer kan zien. Maar goed, zo ver is het nog niet want ik moet nog 3dagen naar werk. En daar kijk ik tegen op. Ik heb geen zin om Alex weer te zien. 

Aan gekomen op kantoor moet ik mijn tas dumpen in mijn kantoortje en gelijk doornaar de vergadering met mijn laptop. Ik ben schijnbaar weer laat. Nou ja, ook wel logisch nadat ik het hele stuk van het station naar hier heb gewandeld in plaats van gefietst. "Gasnel zitten, Sofie. En stil ook graag want je bent weer eens te laat.Zo kan het echt niet langer door gaan hoor. Ik en Alex overleggen nog wel even over je en met je want dit kan ik natuurlijk niet toestaan."Ik word rood en ga snel zitten op de enig overgebleven plaats naastAlex.

Ik klap mijn laptop open en ik probeer zo goed mogelijk alles over te nemen wat mijn baas vertelt, maar dat gaat lastig want Alex zit continu met zijn voet bij die van mij. Ik merk dat het me afleid,maar juist dat heb ik nu echt niet nodig. Ik zit voor aan en mijnbaas zou dus zo moeten zien dat ik goed me best doe. Daar heb ik Alex niet bij nodig nu. 

Zo ging het ongeveer de rest van de week ook nog. Alex probeerde telkens bij mij in de buurt te komen en ik kan je zeggen dat ik het erg storend vond en vind.

Het is nu al weer de laatste dag en het is avond. Als ik op het perron aankom zie ik Alex en hij ziet mij ook. Ik ga in de trein zitten en hij gaat pal naast me zitten. Als we bijna aankomen op het perron,voel ik een hand op mijn been. "Kom je straks mee met mij? Dan maken we er een gezellige avond van. Gewoon, jij en ik." Zijn hand gaat steeds iets hoger op mijn been. "Wil je me niet aanraken?"vraag ik lichtelijk geïrriteerd terwijl mijn hand nu op zijn hand ligt om hem te stoppen. Maar hij is sterk en geeft niet zomaar toen.Hij gaat steeds iets hoger en ik voel me helemaal niet meer op mijngemak. Ik loop bij hem weg en ga staan bij de treindeur. Ik kijk door het raam in de deur om te kijken of ik het perron al weer kan zien. 

Als de trein stopt probeer ik Kelvin gelijk te zoeken. Hij staat rustig om zich heen te kijken, niet wetende wat zich hier afspeelt. De deuren gaan open en ik geef Alex een harde duw. Gelijkren ik door naar Kelvin, die van blij naar geschrokken gaat in zijn emotie. Ik knuffel hem gelijk en fluister "We moeten hier weg. NU."Kelvin knikt en neemt me gelijk mee naar zijn auto. Als hij de auto open doet ren ik er gelijk in. Vanuit de auto probeer ik te kijken waar Alex is. Hij is net opgestaan en kijkt kwaad om zich heen.

"Wat was dat? Waarom moesten we zo snel weg?" vraagt Kelvin. Ik heb Kelvin nog helemaal niks verteld over Alex en ik was het eigenlijk ook niet zo snel van plan. Ik schaam me er toch een beetje voor en ik heb ook geen zin in medelijden. Ik bedoel, ik kan hem zelf ook welaan toch? I don't need help. Ik ga het Kelvin ooit nog wel vertellen hoor, maar niet nu.

"Hey,wat was dat nou?" vraagt Kelvin nog een keer. "Ik had zin om snel iets leuks te doen en niet te blijven hangen op het perron." Kelvin kijkt me aan en ik zie ook wel dat hij weet dat er meer speelt maar ik doe alsof ik het niet door heb. "Sofie, je kan me alles vertellen. Dat weet je toch?" 

"Zullen we het er gewoon even niet meer over hebben? Ik heb er wel dorst van gekregen." zeg ik in de hoop dat het onderwerp wordt veranderd. Kelvin lacht lief naar me. Volgens mij snapt hij dat ik het er even niet over wil hebben en hopelijk begint hij er straks niet nog een keer over. 

"Ik zal je mee nemen naar een restaurant, een hele bijzondere." zegt Kelvin dan. Ik ben benieuwd waar we naar toe zullen gaan, maar besluit me nu even te ontspannen. Ik kijk naar buiten tot dat de auto stopt. Ik wil gaan uitstappen maar dan zegt Kelvin "Ho, stop! Je moet eerst nog een blinddoek om! Het moet natuurlijk nog wel een beetje een verrassing zijn." "Oke, is goed." Ik vind het wel romantisch en draai me om zodat hij een theedoek voor mijn ogen kan doen.  Dan pakt hij me bij mijn hand en neemt me mee naar binnen. Ik ben benieuwd waar ik zit, maar ik laat me verrassen.