The Day In The Hospital ft. Liam Payne

Hoofdstuk 9

Ik doe snel mijn telefoon in mijn broekzak.

"Liam, mag ik de autosleutels. Ik moet nu naar het ziekenhuis." Hij gooit de sleutels naar mij.

"Dankje." Ik ren naar de auto en rij als een gek naar het ziekenhuis. Ik parkeer de auto en ren naar haar kamer. Ik zie mijn moeder huilen.

"Mam, wat is er met Emma?"

"Ze gaat bijna dood. De chemo is niet aangeslagen. Ze krijgt nu een andere chemo." snikt ze.

"En als dat niet aanslaat?"

"Gaat ze waarschijnlijk dood." Ik loop de kamer uit. Ik ga zitten op een bankje. Nu ik pas alles besef barst ik uit in huilen. Ze mag nog niet dood. Ze is nog maar viertien. Als ik ben uitgehuild loop ik weer de kamer binnen. Ik ga naast mijn moeder zitten. De dokter komt binnen.

"Ik heb geen goed nieuws. De kans dat deze chemo aanslaat is vijfentwintig procent."

"Wat?" zeg ik.

"We hopen dat de chemo aanslaat maar de kans is niet groot."

"Wanneer weten jullie op die is aangeslagen?" vraag ik.

"Dat merken we vanzelf."

"Maar als deze chemo niet aanslaat gaat ze dan dood?"

"Ja." zegt hij zacht. De tranen stromen opnieuw over mijn wangen.

"Kan ik naar haar toe?"

"Nee, ze is te zwak."

"Kunnen jullie haar niet bestralen of zo?" vraag ik bezorgd.

"Nee. We kunnen op dit moment niks doen. We moeten hopen dat de chemo aanslaat dan kunnen we kijken naar verdere behandelingen."

"Als de chemo niet aanslaat hoelang heeft ze dan nog?"

"Dat is nu niet te zeggen. Ik moet nu weg." Hij loopt de kamer uit. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen.

"Je mag wel naar Liam als je dat wilt." zegt mijn moeder.

"Ik blijf hier."

"Weet je het zeker?"

"Ja, ook al stoorde je terwijl ik aan het zoenen was."

"Echt?" vraagt ze lachend.

"Ja."

"Je vindt hem echt leuk hé."

"Ja. Ook al ken ik hem nog maar een paar dagen."

"Ga maar naar hem toe. Ik red hier wel alleen en als ik nieuws heb bel ik jou meteen."

"Oké. Vindt je het erg als ik vannacht weer bij hem slaap?"

"Nee."

"Oké. Doei." Ik geef haar een knuffel. Ik loop naar de auto. Ik stap in en start de auto. Ik rij naar mijn huis. Daar pak ik mijn tas in en daarna naar Liam. Ik parkeer de auto en loop naar binnen. Ik ga naast Liam zitten.

"Waarom moest je naar het ziekenhuis?" vraagt hij als ik de autosleutels heb gegeven.

"De chemo is niet aangeslagen. Nu heeft ze een andere chemo en de kans dat die aanslaat ik vijfentwintig procent. Misschien gaat ze deze week al dood." Ik barst uit in huilen. Liam omhelst mij.

"Vindt je het goed als ik vannacht hier slaap?" vraag ik als ik ben uitgehuild.

"Vind ik altijd goed." Ik plaats een kus op zijn lippen.

"Ik hou van je." zeg ik.

"Ik ook van jou." Ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

"Leuke verjaardag heb ik." zeg ik sarcastisch. Hij lacht.

"Ik neem je vanavond mee uiteten."

"Nee, ik wil niet uiteten. Als er nieuws is wil ik bereikbaar zijn."

"Oké. Dan gaan we samen koken."

"Oké. Wat gaan we dan koken."

"Burritos."

"Lekker. Hoelaat is het?"

"Half vijf."

"We moesten nog wat afmaken." zeg ik met een grijns. Ik zie ook een grijns op zijn gezicht. Hij staat op en trekt me mee naar de keuken. Hij plaatst zijn lippen op mijn lippen. Ik vraag om toestemming. Hij laat mij binnen. Ik draai langzaam rondjes om zijn tong. Ik haal mijn lippen van zijn lippen.

"We kunnen alvast beginnen met de burritos." zegt hij.

"Het is nog maar half vijf."

"Maakt dat uit."

"Oké." Ik plaats nog een kus op zijn lippen. Hij pakt alle spullen. Liam doet de oven aan. Ik snij alles. Als alles is gesneden begint Liam met de saus. Alles is klaar. We maken de burritos en leggen die in een ovenschaal. Hij doet het in de oven.

"Hopen dat het lekker is." zeg ik.

"Geen idee. Als het niet te eten is dan moeten we maar wat bestellen." Ik loop naar de bank en ga erop zitten. Liam gaat naast mij. Ik leg mijn benen op zijn schoot.

"Ik hoop zo dat die chemo aanslaat."

"Hoop ik ook." Ik pak zijn hand vast. Ik probeer de tranen binnen te houden. Dan gaat mijn telefoon. Ik neem op.

"Met Cecile."

"Ciel, de chemo is aangeslagen."