The Day In The Hospital ft. Liam Payne

Hoofdstuk 16

De dagen vliegen voorbij. Met Emma gaat het steeds slechter. Zo slecht dat ze bijna dood gaat. Ik word wakker naast Liam. Hij speelt een spelletje op zijn telefoon.

"Goeiemorgen." zeg ik.

"Je bent eindelijk wakker."

"Lekker aardig ben jij."

"Ik hou ook van jou." Hij plaatst een kus op zijn lippen.

"Ga je vandaag nog naar Emma?"

"Denk het." Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Hij gaat met zijn hand door mijn haar. Ik hoor mijn telefoon beneden. Ik pak snel mijn badjas aan en loop naar beneden. Ik kijk op mijn telefoon. Mijn moeder heeft gebeld. Ik bel terug.

"Ciel, Emma is vanochtend overleden." snikt mijn moeder. Die klap komt hard aan. Ik barst uit in huilen. Ik leg mijn telefoon weg en loop naar Liam toe. Ik kijk hem aan. Hij weet meteen wat er aan de hand en loop naar mijn toe. Hij omhelst me. Ik moet nog harder huilen.

"Ze is dood hé." zegt hij.

"Ja." Ze was het niet waard om dood te gaan. Het was een lief meisje die geen kwaad deed. Op school haalde ze altijd goede cijfers. Waarom zij? Het is gewoon niet eerlijk. Als ik ben uitgehuild laat Liam me los.

"Ik ga even douchen." zeg ik. Ik loop de badkamer in. Ik trek mijn kleding uit en stap onder de douche. Als ik klaar ben trek ik mijn kleren aan. Ik borstel mijn haar. Ik doe vandaag geen make up. Ik loop naar beneden. Liam heeft een ontbijtje klaar gemaakt.

"Mag ik straks de auto lenen?"

"Ik breng je wel."

"Ik ga naar mijn moeder."

"Oké." Ik eet mijn ontbijtje op. Ik doe mijn bord in de vaatwasser. Daarna gaan we naar mijn moeder. Ik doe de deur open en loop de woonkamer binnen. Het is een rotzooi.

"Mam." roep ik. Ik hoor niks. Liam en ik ruimen de troep op. Ik loop naar boven. De kamer van Emma is overhoop gehaald. Ik ruim die ook op. Ik loop de kamer van mijn moeder in. Ik zie mijn moeder daar liggen. Ik ren naar haar toe. Ik voel haar hartslag. Die is laag.

"Liam, bel de ambulance." roep ik. Hij doet meteen wat ik zeg.

"Mam, kom bij. Ik wil je ook niet kwijt." snik ik. Ik sla zachtjes tegen haar wang in de hoop dat ze weer bij komt maar ze reageert niet. Binnen vijf minuten is de ambulance er ook. Liam doet de deur open. Ze nemen haar mee. We rijden achter de ambulance aan. In het ziekenhuis moeten we wachten. Na een uur komt de dokter.

"Bent u de dochter van mevrouw Jones?" vraagt hij.

"Ja. Hoe is het met haar?"

"Ik wil graag met u praten in mijn kamer." Ik loop achter de dokter aan.

"Wat is er aan de hand met mijn moeder?"

"Ze heeft een poging tot zelfmoord gedaan. Ze heeft een overdosis medicatie genomen. Weet u wat de reden daar achter is geweest?"

"Mijn zusje is vanochtend overleden." Ik barst uit in huilen.

"Waaraan?" vraagt hij als ik ben uitgehuild.

"Leukemie. Maar hoe is het nou met mijn moeder?"

"Ze ligt in coma." Het voelt net als vanochtend toen ik kreeg te horen dat Emma dood is. De tranen stromen weer over mijn wangen.

"De kans dat ze ontwaakt is twintig procent. Als ze ontwaakt is de kans op hersenbeschading groot. Het is aan u of we stekker uit doen of we voor blijven vechten."

"Er voor blijven vechten. Ze is de enigste doe ik nog heb op mijn vriend na."

"Als u er nog rustig over nadenkt dan praten we morgen er verder over."

"Is goed." Ik maak een afspraak. Ik loop naar Liam. Hij omhelst me. Ik barst uit in huilen.

"Ze ligt in coma." snik ik.

"Laten we naar huis gaan." Ik knik. We lopen naar de auto en rijden naar huis.

"De kans dat ze ontwaakt is twintig procent. En als ze ontwaakt is de kans groot dat ze hersenbeschadiging heeft. De dokter zei we kunnen de stekker er uit trekken of we blijven hopen dat ze ontwaakt. Morgen heb ik weer een afspraak."

"Wat wil je?"

"Dat ze ontwaakt."

"Maar de kans is heel klein. Eén op vijf."

"Sta je wel achter mij." zeg ik geïrriteerd.

"Ja maar ik zeg de gevolgen. Straks heeft ze hersenbeschadiging en moet ze in een rolstoel en kan ze bijvoorbeeld niet praten. Dan wordt je ook niet gelukkig." De tranen stromen weer over mijn wangen.

"Dus jij zegt de stekker er uit." snik ik.

"Dat zeg ik niet. Het is jouw beslissing. Je moet doen wat je denkt dat het goed is."

"Ik weet het niet. Maar als ik de stekker er uit trek voel ik me schuldig maar als ik het niet doe en ze komt in een rolstoel bijvoorbeeld voel ik mij ook schuldig."

"Je moet het zelf weten."

"Ik denk dat ik het weet."