The Day In The Hospital ft. Liam Payne

Hoofdstuk 10

"Ciel, de chemo is aangeslagen." zegt mijn moeder.

"Echt?!" vraag ik verbaasd.

"Ja."

"Dit is geweldig nieuws!"

"Ja. Ik mag niet naar haar toe."

"Ze is zeker nog te zwak."

"Ja."

"Maar alsnog het is geweldig nieuws."

"Ja. Ik moet ophangen. De dokter is hier en wil praten over verdere behandelingen."

"Oké. Doei."

"Doei." Ik hang op.

"De chemo is aangeslagen." zeg ik blij.

"Dat is geweldig nieuws." Hij geeft mij een knuffel. Ik plaats een kus op zijn lippen. De kookwekker gaat. Ik loop naar de keuken en doe de oven uit. Haal de over schaal uit de oven en zet die op tafel.

"Het ruikt in ieder geval goed." zeg ik. Ik schuif aan tafel en schep op voor mij zelf. Als we het op hebben pakt Liam ijs uit de vriezen en ik pak de slagroom. Hij doet de ijs in de schaaltjes. Ik spuit er slagroom op.

"Liam, kom eens." zeg ik als hij de ijs in de vriezer heeft gelegd. Hij loopt naar mij toe. Ik spuit slagroom in zijn gezicht.

"Ik pak je terug." Ik ren bij hem weg. Hij rent achter mij aan. Hij pakt me en smeert slagroom in mijn gezicht. Ik veeg mijn gezicht af aan zijn shirt.

"Nu moet ik een schoon shirt aantrekken." Hij loopt naar boven en trekt snel een ander shirt aan. Ik pak mijn schaaltje met ijs. Ik ga op de bank zitten en eet het op. Liam zit naast mij.

"Ik moet even naar mijn huis voor de slaap spullen. Mag ik hier meerdere nachten slapen?"

"Hoezo?"

"Het is wel gezellig met jou."

"Oké dan." Ik pak de autosleutels en rij naar mijn huis. Ik pak mijn tas in voor een week. Daarna rij ik weer naar Liams huis. Ik loop naar binnen. Ik gooi snel de tas in de slaapkamer en plof op de bank.

"Je bent snel weer." zegt hij.

"Kan." Ik leg mijn hoofd op zijn schouder.

"Wat is er?"

"Emma."

"Is er weer nieuws?"

"Nee, ik ben gewoon bang om haar te verliezen. We waren altijd zo close. Ook al zit er vier jaar verschil tussen ons."

"Snap ik." Hij pakt mijn hand vast.

"Ik hou gewoon van haar." Er rollen een paar tranen over mijn wangen. Liam veegt ze weg.

"Het is niet gezegd dat ze dood gaat. De chemo is aangeslagen."

"Maar dat betekend niet dat ze het overleefd. Ze is nu hartstikke zwak."

"De kans is nu wel groter toch."

"Weet niet."

"Je moet gewoon niet zo negatief denken."

"Jij hebt geen zusje of broertje die leukemie heeft en die bijna dood gaat." zeg ik boos. Ik sta op en loop naar boven. Ik barst uit in huilen. Ik hoor Liam naast me liggen. Waarom Emma. Ze verdient het niet eens. Het was veel beter als ik die kanker had gekregen. Ik plof op het bed neer. Ik kruip tegen hem aan. Hij troost me.

"Ze had nooit die kanker mogen krijgen." snik ik.

"Het leven is oneerlijk."

"Ze is nog maar veertien."

"Weet ik."

"Veelste jong om te sterven."

"Misschien wordt ze beter."

"Misschien ook niet." Hij veegt mijn tranen weg maar ze blijven stromen.

"Ik ben gewoon zo bang." snik ik.

"Snap ik." Ik kruip nog dichter tegen hem aan. Hij gaat met zijn hand door mijn haar.

"Ik hou van je." zeg ik.

"Ik ook van jou." Ik haal mijn hoofd van zijn shirt.

"Sorry. Ik heb je shirt nat gemaakt." zeg ik als ik ben uitgehuild.

"Geeft niet." Hij plaatst een kus op mijn lippen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst.

"Ik weet niet wat ik zonder je moest. Je bent zo lief en luistert naar me." zeg ik. Hij zegt niks. Zo liggen we een tijdje.

"Ik ga naar beneden." zeg ik.

"Ik ga met je mee." Ik loop naar beneden. Ik pak een glas drinken en ga zitten op de bank. Ik doe de tv aan. Er begint een film. Als de film is afgelopen ga ik op bed.

"Ik ga op bed." zeg ik.

"Welterusten." Ik plaats een kus op zijn lippen. Ik loop naar boven. Ik trek mijn pyjama aan en poets mijn tanden. Ik ga in bed liggen. Als ik net de slaap heb te pakken komt Liam naast me liggen.

"Je hebt me wakker gemaakt."

"Sorry." Hij plaatst een kus op mijn lippen. Ik nestel me tegen hem aan en val in slaap.