Prince

II. Prince

"Amir, ik wil het komende uur niet gestoord worden" zeg ik tegen mijn lijfwacht. "Is goed Prins" zegt Amir. Ik doe de deur van mijn slaapkamer weer dicht. Ik laat mijn wit-blauwe gewaad vallen en de warme lucht bewarmd mijn naakte lichaam.

Ik loop mijn badkamer in en laat het warme water in mijn royale bad lopen. Ik zucht en loop naar mijn telefoon waar een notificatie af gaat. 1 uur, meeting pa. Ohja dat is waar ook, ik moet naar mijn vader over drie kwartier.

Ik ben Nathan Aziz, 21 jaar en Prins van Oyster Island, een eiland langs de kust van Dubai. Ik wordt liever Nate genoemd, dat rolt wat fijner uit de mond dan Nathan, maar niet iedereen weet dat. Mijn vader heeft op dit moment de macht hier, hij is 51 jaar en er gaan geruchten dat hij over een jaar af wilt treden. Koning Muhammed Aziz. Mijn moeder is een aantal jaren terug omgekomen toen mijn vader de kroon greep.

Om het zacht uit te drukken, liggen mijn vader en ik niet helemaal lekker, de reden daarvan is simpel. Ik ben homoseksueel, en hij heeft er een hekel aan. Hij is een grote klootzak en om eerlijk te zijn kan ik niet wachten tot hij de troon afstaat aan mij. Er zijn zo veel dingen die ik op dit eiland zou veranderen.

De enige die ik binnen dit kasteel kan vertrouwen is Amir, mijn 23 jarige lijfwacht. We delen een hoop met elkaar. Ik ben sowieso een heel stuk loyaler naar mijn personeel dan mijn vader. Ik heb als prins een volledig eigen vleugel van het paleis, en heb de beschikking tot 12 medewerkers, waarvan 1 lijfwacht, 10 verzorgers, voor het eten, schoonmaken, klaarzetten van spullen etcetera, en 1 bibliothecaris, voor de bibliotheek die ook in mijn bezit is.

Amir heb ik gekend van school en mijn vader heeft ervoor gezorgd dat hij lijfwacht werd. Met zijn forse spieren en brede, lange lijf ziet hij er ook beangstigend uit, maar hij is super aardig. Amir is de enige, buiten mijn familie om die weet van mijn homoseksualiteit En de enige die weet van mijn plannen als ik de macht krijg.

Ik heb er wel eens aan gedacht een staatsgreep te doen, maar dat zou de familie ter schande brengen. We hebben goede banden met de wereldstad Dubai, en dat willen we graag zo houden, in verband met de olie en toeristen.

Ik laat mij rustig zakken in het bad en het warme water stroomt over mijn karamel kleurige lichaam. Ik kan een kleine kreun van genot niet onderdrukken. Het contrast tussen de koude lucht in de badkamer en het warme water voelt prettig.

Laat ik je wat meer vertellen van het eiland. Het is een eiland wat jarenlang in handen van Dubai was. Het ligt ongeveer 50 kilometer van de kust van Dubai af, en is zo per boot te bereiken. Oyster Island heeft zijn naam omdat het de vorm heeft van een gesloten oester. Er is niet veel op het eiland, behalve dit paleis, een winkelgebied en tientallen kleine huisjes die over het eiland verspreid staan.

Het is niet groot, zo ongeveer 30 vierkante kilometer, en we hebben ongeveer 500 inwoners. Oh en 50 gevangenen. Ik geloof dat merendeels ervan vanuit Dubai komt, omdat de gevangenissen daar vol zitten. We krijgen geld vanuit Dubai voor het opvangen van die gevangenen, maar van wat mijn vader met dat budget doet, heb ik geen idee.

Ik stap na een kwartiertje uit het bad en sla een grote donkerrode handdoek om mijn lijf heen. De zachte vezels van de handdoek maken dat ik heel lichtjes kippenvel krijg. Ik droog mijn lichaam af en vervolgens mijn haar, dat weer in korte krulletjes valt als het opdroogt.

Ik loop door naar mijn kamer en sluit het raam dat voor frisse lucht zorgt en loop terug naar de massiefhouten kledingkast. Ik pak een zwarte boxershort uit de bovenste lade en trek deze aan, net als een paar sokken. Ik pak een korte, witte broek en trek deze over mijn boxer heen.

Van de grond pak ik het wit-blauwe gewaad wat ik net aanhad op, en trek deze over mijn hoofd aan. Ik kijk op de klok aan de muur van mijn grote slaapkamer. Kwart voor 1. Laat ik maar richting mijn vader gaan. Ik open mijn kamerdeur en naast de deur staat Amir mij nog op te wachten. "Klaar?" "Jazeker" zeg ik. "Ik heb een bespreking met mijn pa" zeg ik. Amir kijkt mij sympathiek aan.

Hij weet wat mijn gedachtes tegenover mijn vader zijn. "Zullen we?" vraagt hij. Ik knik. We lopen de lange hal in die mijn kamer scheidt van die van het personeel. De kamer van Amir grenst ook aan deze hal. Net als een logeerkamer voor genodigden die net als ik bescherming nodig hebben tegen indringers.

De wit marmeren vloer voelt zelfs door mijn slippers heen erg koel aan, het is te merken dat we richting de winter gaan.

Amir en ik kennen elkaar al langer. Je moet het zo zien, tot mijn 16e was ik een normale puberjongen die met zijn moeder en vader in Dubai woonde. Toen na een stamboom onderzoek bleek dat mijn vader recht had op de troon van dit eiland, vertrokken we halsoverkop uit Dubai, zodat mijn vader te troon kon grijpen.

Het is iets wat ik hem nooit vergeef. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van dit leven op deze manier, maar mijn moeder is in zijn acties overleden. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Amir zat een paar klassen hoger dan mij, en op een of andere manier raakte we bevriend. Hij werd beschermend over mij en toen we vertrokken uit Dubai miste ik die bescherming die hij mij bood.

Mijn pa heeft hem later een baan als lijfwacht aangeboden toen hij 18 werd. En nu 5 jaar later zijn we nog steeds erg close met elkaar. Amir opent de deur voor mij die doorloopt naar een andere hal. We lopen de hoek om en komen uit in de enorme centrale hal van dit paleis. Een statige foto van mijn vader hangt aan de muur links van ons.

Rechts van ons staan twee portieren de wacht op de voordeur te houden. Amir en ik geven ze een knikje en lopen tegelijkertijd door naar de andere kant van de hal. Amir opent de deur voor mij. We lopen de vleugel van mijn vader in. We slaan links af, waar weer twee portiers staan te wachten voor de deur van het kantoor van mijn vader.

"Halt!" roept een van de portieren. "Jezus dit weer" mompel ik. "Laat mij dit regelen" zegt Amir. Hij loopt naar de portieren toe en begint in het Arabisch zijn excuses aan te bieden en te vertellen dat ik een afspraak met mijn vader heb. Ik kan zelf erg slecht Arabisch, ik kan de prachtige taal wel verstaan maar niet zo goed spreken.

Het wantrouwen van de portieren en lijfwachten van mijn vader heeft hij zelf veroorzaakt. Een paar maanden geleden, tijdens een van de vele felle discussies die ik met mijn vader heb, ging hij zo ver dat ik door het lint ben gegaan. Sinds dien heeft zijn personeel geen vertrouwen in mij, en dat is nu nog steeds merkbaar.

Amir wenkt mij terwijl een van de portieren de deur opent. Mijn vader zit achter zijn bureau te werken. Amir blijft bij de deur staan, die gesloten wordt, terwijl ik door loop naar het bureau van mijn vader. De ruimte is enorm, met veel gouden sierstukken in het plafond en op het meubilair. Mijn vader heeft een dure smaak. Bah.

"Pa. Je wilde mij spreken" zeg ik, terwijl ik ga zitten. "Goh hoe is het met je? Heb je het druk? Het kan er niet meer vanaf Nathan." zegt hij. Ik zucht en kijk hem aan. De zon weerspiegelt lichtelijk op zijn kale hoofd. "Sinds dat je moeder hier niet meer is doe je niet anders dan disrepectvol tegen je vader, terwijl ik alles voor je doe" snauwt hij. "Misschien zou het een prachtige start zijn als je mijn homoseksualiteit gaat accepteren?" zeg ik boos.

"Nate, rustig" zegt Amir vanaf de deur. Ik adem in en uit. "Je wilde mij spreken" herhaal ik. "Nathan, ik wil je de macht over iets geven, omdat ik vind dat je wat verantwoording mag hebben bij je status als prins" zegt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. Hij neemt mij eindelijk in vertrouwen.

"De gevangenis is een doorn in het oog voor mij, het is aan jou om de dingen daar op orde te gaan maken. Ik draag de macht en leiding over de gevangenis aan je over omdat ik denk dat je dat aan kan. Er komt binnenkort wel een nieuwe lading uit Dubai, dus wees daar op voorbereid." zegt hij.

Hij pakt uit een lade van het bureau een enveloppe. "Hier zit het contract in, graag zo snel mogelijk retourneren, ik wil het snel afhandelen." Ik neem de enveloppe in ontvangst. "Dankuwel vader" zeg ik respectvol. Hij knikt met een grijs. Ik sta op en Amir opent de deur voor mij.

"Is dat zojuist echt gebeurt?" vraag ik hem enthousiast. Amir glimlacht. "Ik zou het contract wel even goed doorlezen Nate, misschien staan er toch dingen in die niet zo prettig worden" zegt hij. Hij heeft gelijk.

Al snel komen we weer aan in mijn vleugel. "Wilde je ergens heen waar je mij bij nodig hebt?" vraagt hij. "Nee, dankjewel Amir, ik ga nog even richting de bibliotheek." "Doe Lucas de groeten" zegt hij. "Doe ik" zeg ik. Hij geeft mij een knuffel. In de brede borst en grote armen van Amir ben ik niets, en ergens voelt dat best prettig.