Prince

XV. Panic

Ik sluit de deur van het toilet waar ik net vandaan kom en loop terug richting de bibliotheek. Het ontbijt vanmorgen was goed. Ik heb een praatje kunnen maken met de dames van de administratie, ik heb het idee dat ze mij mogen. En gelukkig maar.

Ik loop de deuren door van de bibliotheek en laat de deur zachtjes achter mij dicht vallen. "Ik ben er weer." zeg ik. "Hey" zegt hij terwijl hij een trap naar beneden komt van de eerste verdieping. Ik werp een blik op de klok, twee uur in de middag. "Ik heb een nieuwe lijst voor je" zegt hij.

Hij geeft mij de lijst aan. Het is de lijst voor sciencefiction. "Hee Lucas" zeg ik. "Hmm?" "Wie heeft nou welke dag dit weekend?" "Je hebt geen weekend dienst deze week, de Prins wilde dat je eerst door de weeks laten wennen aan het werk." "Aha" zeg ik.

Ik loop richting de eerste verdieping en loop de grote houten trap op. De kast van sciencefiction staat op het einde van de eerste verdieping. Ik kom er aan en pak een trap die in de buurt staat om bovenaan te kunnen beginnen met de letter A.

Gedurende de lijst kom ik veel telfouten tegen van de vorige keer. Boeken die er wel zijn, boeken waar twee exemplaren van in de kast staan en boeken die helemaal niet meer aanwezig zijn. "Hoe lastig is het om boeken op de goede plek terug te zetten" zucht ik gefrustreerd als ik een vermist boek van een auteur met de letter B bij de letter G vind. Ik zet hem alsnog op de lijst als aanwezig en ga verder.

"Het gebeurt zo vaak, het is net alsof ze ineens het alfabet niet meer kennen" zegt Lucas lachend van beneden af. Blijkbaar zei ik het niet echt zacht. Ik lach met hem mee.

Voor een moment kijk ik weer naar de glazen koepel boven mij. Het licht wat er doorheen valt is vrij weinig, en de TL verlichting moest aan om het werk goed te kunnen doen. Er valt nog steeds, voor de tweede dag op rij een grote regenbui over het paleis heen. "Houdt die regen ooit nog op?" vraag ik mijzelf hardop af. "Het is hier altijd een paar dagen extreem en dan blijft het weken soms maanden weg. Het is voor de natuurwaterbronnen wel goed dit." zegt Lucas.

"Hoe was het weer waar jij hiervoor woonde?" vraagt Lucas. "Ik woonde hiervoor in Engeland, we hadden meer regen dan zon en vooral hele vochtige lucht als het warm werd" zeg ik. "Oh je woonde in Engeland? Hoe is het daar?" "Wel goed als je een baan hebt. Ik had slechte vrienden en verdiende op die manier geld maar mijn ouders hadden een goede baan dus ik mocht niet klagen" zeg ik als ik terugdenk aan een paar weken geleden toen ik nog thuis woonde.

"Ik heb altijd al hier gewoond" zegt Lucas. Meer zegt hij niet. Het valt ineens ongemakkelijk stil. Voor een momentje draai ik mij om op de balustrade en zie dat Lucas weer verder is gegaan met zijn werkzaamheden; het bijvullen van de tijdschriften. Ik laat het er bij en ga er van uit dat hij niet verder wilt praten. Lucas lijkt heel gesloten om bepaalde zaken en eigenlijk geef ik hem daar geen ongelijk in.

KABAM! Een hele harde klap galmt door de zaal heen, net als het geluid van glasgerinkel. Gevolgd door nog een grote klap en een nog grotere klap er achteraan. Ik schrik er duidelijk van en kijk omhoog . Ik zie dat er rook van de punt van de koepel afkomt en een paar kleine ruiten daaromheen gesprongen zijn.

Was dat nou een blikseminslag? Ik zie dat er regendruppels door de gesprongen ruitjes komen. Ik draai mij om en schrik nog meer van wat ik daar aantref. Lucas ligt naast het omgevallen tijdschriftenrek. Het rek is op een van de studiebureaus gevallen die daardoor kapot is.

Ik kijk nog een keer naar Lucas en zie dat zijn benen en nek flink aan het stuipen zijn. Het duurt even voordat het kwartje bij mij valt. "Paniekaanval" fluister ik zacht. Michael denk aan wat hij je heeft verteld. Het duurt even voor het in mij op komt;"Probeer mij gerust te stellen en alles komt goed". Ik had er over door moeten vragen. Wat kan ik het beste doen? Allerlei gedachtes schieten door mijn hoofd terwijl ik de trap af ren richting de jongen.