Prince

XXXI. Suitbag

Klik, klik, klik, klik.

Doe ik er wel goed aan? Wil ik echt wel naar huis?

Klik, klik, klik, klik.

Jawel Michael. Je moet de rotzooi oplossen die je zelf hebt veroorzaakt. Maar hoe?

Klik, klik, klik, klik. Het geluid van de wieltjes van mijn sporttas. Hoewel ik dezelfde tas en spullen heb als op mijn heenreis, heb ik te weinig energie om mijn tas te tillen.

Ik stop met mijn vrienden en ga mijn ouders trots maken. Maar hoe Michael? Door het gewoon te doen.

"Michael!" schreeuwt een stem achter mij. Ik draai mij om nog net voordat ik de centrale hal in kan lopen. Ik zie dat Lucas met tranen in zijn ogen mijn kant op komt rennen. Ik spreid mijn armen en hij landt tegen mijn lichaam aan.

Ik geef hem een knuffel. "Ik ga je missen Michael" zegt hij zacht als hij een snikje uit laat. Ik voel zijn nek naar links trekken en weer terug. Hij gromt gefrustreerd. "Ik jou ook" weet ik uit te brengen als ik mij probeer sterk te houden tegen de tranen.

Ik meen het. Ik ga hem missen. Hij is toch ruim drie maanden een maatje voor mij geweest. Iemand die ik kon vertrouwen. Iemand die er altijd voor mij was als ik hem nodig had. Maar ook iemand die altijd een wijs advies kon geven over van alles en nog wat, ook al is hij nog maar achttien jaar oud.

"Waarom moet je mij hier achterlaten?" vraagt hij zacht. "Hey!" zeg ik. "Ik laat je hier niet achter Lucas. Je redt het vast alleen, je hebt het al die tijd alleen gered" zeg ik hem. Hij zucht hard.

"Ik moet mijn taxi halen kleine" zeg ik hem als ik hem los laat. Hij kijkt mij aan met zijn felgroene betraande ogen en een waterige glimlach. "Hou je sterk" zeg ik. "Beloofd!" zegt hij dapper. Ik kijk nog één keer naar het kleinere figuur tegenover mij en draai mij dan om.

Ik loop de centrale hal in waar Amir de buitendeur voor mij open laat. "Klaar voor?" vraagt hij, als ik met mijn tas zijn richting op loopt. Ik knik en hij gebaart mij naar buiten te kunnen lopen.

Ik stap naar buiten en trek mijn tas over de drempel heen. Ik zucht als ik mij realiseer dat Nathan niet is gekomen om gedag te zeggen. "Hij is nog steeds boos op je" zegt Amir zacht. "Sorry" zegt hij er achteraan. "Het is okay, ik snap het" zeg ik zacht.

Ik kijk Amir aan en hij geeft mij een sympathieke blik terug. "Redt je het alleen?" vraagt Amir. "Hoe bedoel je?" vraag ik. "Naar Dubai en je vlucht terug naar London." verduidelijkt hij. Ik knik. "Ik ben ook alleen naar Dubai gekomen, dus ik redt het wel" zeg ik.

"Amir?" "Hmm?" "Sorry dat ik zo moeilijk deed toen je mij weg haalde uit de gevangenis" zeg ik oprecht. Amir begint te lachen. "Dat was volkomen begrijpelijk Michael. Je was bang en je wist niet waar je naartoe ging. Het is je vergeven hoor" zegt hij. Ik glimlach. "Fijne reis Michael" zegt Amir.

"Dankjewel" zeg ik en ik draai mij om. De taxichauffeur staat al met een ongeduldige blik bij de kofferbak van de beige kleurige auto te wachten. Ik loop trede voor trede het kleine trapje af en pak mijn tas van de grond. Ik til hem naar de taxi toe. "Hello" begroet ik de man.

"Hello, I was asked to take you to the airport?" vraagt de man met een zwaar Arabisch accent door zijn Engels heen. Ik knik instemmend. Ik zet mijn tas in de kofferbak en al gauw sluit de taxi chauffeur die met een harde klap.

Ik kijk nog één keer achterom. Niemand meer. De deur is dicht, en ook Nathan staat er niet. Je hebt hem boos gemaakt Michael, hij komt niet meer voor je. Ik accepteer het en stap achter de taxi chauffeur in. Ik weet dat het dan lastiger is voor hem om met mij te praten, maar misschien heb ik geen behoeftes aan een gesprek nu.

De man start de motor van de Mercedes. Ik doe mijn gordel om en druk op de knop om mijn raam te laten zakken. De auto begint langzaam het grind pad af te rijden.

Ik kijk nog één keer achterom naar het paleis en zie de voordeur open schieten. "Michael!" roept een bekende stem. Ik zie dat Nathan de deur uit stormt en het trappetje afrent. "Stop the car!" beveel ik de taxi chauffeur. De man stopt de taxi en ik klik mijn gordel los.

Ik stap uit maar nog voor ik goed op kan kijken trekt Nathan mijn lichaam tegen de zijne aan. Ik krijg een stevige knuffel van hem. "Sorry dat ik je niet gelijk wilde zien" zegt hij zacht. "Het is okay, ik snap je volledig" zeg ik, nog steeds overrompeld van deze actie.

Ik kijk hem aan als hij de knuffel terug trekt. Zijn warme handen op mijn schouders. "Michael, beloof mij één ding," begint hij. Ik kijk hem vragend aan. "Hou je alsjeblieft sterk, wat je ook doet. Je bent een jongen die de afgelopen maanden zoveel heeft meegemaakt dat je je oude leven best kan overleven" zegt hij.

Ik begin licht te blozen. "Ik wil juist mijn oude leven achter mij laten" zeg ik zacht. Nathan kijkt mij glimlachend aan. "Ik ben trots op je en ik hoop dat het lukt zonder mij" zegt hij terwijl ik nu echt mijn tranen niet meer in bedwang kan houden.

"Het spijt me" zeg ik zacht als de eerste traan uit mijn ooghoek rolt. "Het is okay Michael, je moet doen wat je moet doen" zegt hij zacht. Zijn handen gaan voorzichtig mijn nek in en hij komt dichterbij.

Ook ik kom dichterbij. Voor de laatste keer voel ik de lippen van de jongen waar ik verliefd op ben geworden op de mijne. Ze blijven bijzonder. Zacht maar stug. Warm maar verkoelend. Ik ga hem missen. Hij trekt terug en laat een kleine zucht.

Zijn vingers vegen de tranen uit mijn gezicht. "Ga maar" zegt hij zacht. Ik knik. "Dag Nathan" zeg ik. "Dag Michael" zegt hij zacht, bijna fluisterend.

Ik slik nog een keer en draai mij dan om. Ik stap de auto in en vrijwel direct begint de taxi chauffeur weg te rijden.

Ik durf niet achter mij te kijken. Ik ga het zo missen. Maar ik moet het doen om mijzelf te verbeteren. Je bent vrij Michael. Ja ik ben vrij, maar het voelt alsof ik op een missie ben om te ontdekken wie ik ben.

Dan realiseer ik mij dat ik straks op de luchthaven mijn ouders kan bellen. Nee. Ik raak in de war van mijn eigen gedachtes. Nee. Ik bel ze inderdaad niet. Ik ben onverwachts weggebleven, ik kan dan ook onverwachts terugkomen.

De taxi rijdt de oprit af en de betonplaten op in de richting van het pondje die mij terug naar Dubai moet brengen. Ik kijk opzij en zie het paleis staan.

Je bent vrij Michael.

Op naar je thuisland.

Op naar de ontdekking wat ik nou echt wil in dit leven.

Weg van alle stress.

Je bent vrij Michael.