Asılsız Hayatlar

-4-

Otobüsün en uzaktaki koltuğuna oturmuş anlamadığım bir şekilde düşüncelere kapılmıştım..
Aklım kendini bir sürü sorulara bırakmıştı..
Kimdi acaba bu güzel kız?
İsmini neden sormadım ki?
Neden öyle kızıp gitti bana?
Alamıyordum kendimi bu cevapsız sorulardan..
Aklım kendini çoktan kaybetmiş ruhum bedenim sadece kalbimin hükümiyetindeydi..
Yoksa aradığım umutla beklediğim o kadın eli o kızmıydı diye düşünmekten kendimi alamıyordum..
Ama yoktu ki şu an yanımda.Belkide onu bir daha hiç göremiycektim.Kendimi böyle teselli edip her zaman ki gibi hayaller kurup pişman olmamak üzülmemek için bu bir dakikalık güzel anıyı unutmaya çalışacaktım..
Yol boyu öyle bir derin düşüncelere dalmışımki farkında olmadan iş yerinin kapısının önünde bulmuştum kendimi..
Banka tıklım tıklım kalabalık bir halde bugünün çok zor çok yorucu olacağını fısıldıyordu adeta kulağıma..
İçeri girmemle banka müdürümüz tam anlamıyla patronumuz Kadir Beyi karşımda görmem bir olmuştu..
Sinirli bir ifadesi çatık kaşları olan içini resmen nefret mutsuzluk kaplamış, hayattan hiçbir zevk alamamış görüntüsünü barındıran o adam..
Oysaki işe de geç kalmamıştım ki.Peki neden bana o kızgın ifadeyle bakıyor diye düşünmeme vakit olmadan bana o acı sözleri demesi gecikmemişti:
- Umut Bey bankamızdan eleman eksiltmek zorunda olduğumuzdan dün geceki toplantımızda sizin işten çıkarılmanıza karar verdik meslek hayatınızda başarılar
O kadar acıtmış o kadar üzmüştü ki bu sözler içimi kalakalmıştım orda.Nolduğunu anlamamış bir vaziyette bankanın kapısından çıkarken içimin yerini isyan cümleleri almıştı..
"Neden hep ben neden?"
"Hiç mi birşey yolunda gitmez"
Hayatın yükünü taşımaktan yılmış bir hal içerisinde düşüne düşüne evimin yolunu almıştım..