Asılsız Hayatlar

-12-

Arayan Sevda'nın şoförüydü..
Ve o duyduğum kelimeler belkide kalbimde yeşermiş fakat daha başlamamış aşkıma yayılıyordu bir zehir gibi..

"Umut Bey Sevda Hanım dün gece büyük bir kriz geçirdi kurtaramadık çok üzgünüm" diyordu ağlayarak..
"Ölmeden önce son sözlerinde size emanetini vermemi istedi gelip alabilirseniz memnun olurum başımız sağolsun"

O aşkımdı ki benim..
Biz daha yeni bulmuştuk birbirimizi gidemezdi ki benden bırakamazdı beni böyle bir veda etmeden..
Günlerce üzüntüden evden çıkmıyor hep kendimi kahrediyordum "neden" "neden" diye..
Ama lanet olsun bir işe yaramıyordu ki kaybetmiştim onu dünyam tekrar karanlığa dönmüş bense ben değildim..

Bilmiyorum Salıydı galiba günlerden..
Sevdanın vefatından 2 ay sonrasıydı..
Ama içimdeki ateş daha da büyüyordu..
Unutmak elde değildi ki Sevdamı kalbimin yadigarını..
Gün geçtikçe onu daha çok özlüyordum..
Emanetini almak için Sevda'nın evine gittiğimde şoför bir küçük sandıkla karşılıyordu beni..

Emaneti buydu Sevda'nın bana..
Bir sandık..Ya içindeki..
Peki anahtarı nerdeydi bu sandığın..
Ve o an "acaba" diyordum..

Evime gelen paketteki anahtar o muydu yoksa bu sandığın Sevda'mın emanetinin kilidini açacak olan anahtar..

Koşa koşa evime gidiyordum nefesimi bile içimde hissedemez bir şekilde..

Eve geldiğimde Sevda'mın emanetini masaya koyuyor anahtarı arıyordum..
Ordaydı en üst raftaydı anahtar bulmuştum..
Sandığa anahtarı sokuyor ve kilidini açıyordum..
O anahtardı bu emanetimin anahtarıydı..

Sandığın içinden bütün bu gizemli yolculuğun yanıtını veren mektupu bulcaktım oysaki..

Ve o sözler Sevdamın mektuptaki son sözleri..