Asılsız Hayatlar

-5-

Eve gitmek de istemiyordum ki.İşsiz kalmış içimi büyük bir karanlığın teslimiyetine bırakmıştım.Dünyam kararmakla kalmamış işimden de olmuş kalmıştım ortada..

Sokaklarda boş boş geziniyordum düşünceli bir şekilde.İlerde nolcak parasız napcam, 2 ay gecikmiş kirayı nasıl ödeyecem ve bunun gibi birçok soru beynimi kurcalar olmuştu.
Ne zaman kötü olsam gittiğim deniz kenarındaki babamdan yadigar ismi Sevdam olan tekneme giderdim..

Yine kötüydüm ve kendimi teknede bulmuştum.Deniz insanın içini öyle bir huzurla kaplıyordu ki kapılıp gidesin geliyordu o mavi sulara..
Ama o an birden ayağımın kayıp denize düşmesi beni korkuya teslim etmişti..
Limana yüzebilmiştim Allah'tan.
Üşümüş sırıl sıklamdım.

Ama o an hiç beklemediğim bir şey gerçekleşti.Arkamdan biri battaniye örtmüştü üzerime ve kısık sesiyle şu cümleler dökülmüştü ıssız dudaklarının arasından;
"Yardım edebileceğim bir şey var mı?"

O kızdı.Durakta gördüğüm güzel kız.Tesadüf müydü bu yoksa rastlantı mı.Durakta sırılsıklam gördüğüm kızın karşısında bu kez ben sırılsıklamdım..

Onu gördüğümde vücudumu öyle bir sıcaklık almıştı ki titreyen vücudum kalbime hizmet ediyor gözlerim sadece gözlerine odaklanmış bir vaziyette şaşkınlıkla;
"Teşekkür ederim" diyordum sadece..
Ve o an öyle bir şey sölüyordu ki bu karşılaşmamızın tesadüf olmadığını hissediyordum;
"Merhaba, ben Sevda"

Sevda mı..
Bu kadar olmaz diyordum içimden.Bu kadar tesadüf fazla değil miydi.
Şaşkınlıkla ve hayranlıkla ona Sevda'ya bakıyordum..