Asılsız Hayatlar

-8-

Hazırlık vakti başlamıştı..
Şaşkınlığımın mutluluğumun yerini sadece heyecan ve ne giyeceğim hissi almıştı..
Bir yanım öyle bir kız beni neden beğensin derken öbür yanım "ya herşey farklı olursa" diyordu..
Saat 11 buçuğa gelmişti bile.
Asıl heyecan şimdi baskın yapıyordu içime..

Ayaklarım birbirinden bağımsız o rüyaya Sevda'ya ilerliyordu.Gittiğimde ellerini dizlerine koymuş ayaklarını sanki mutluluğu sabırsızca bekler gibi heyecanla sallarken görüyordum onu..

Yanına usulca oturuyordum.Bana hoşgeldin diyip sarılışı beni dünyadan koparıp sanki ruhumu bedenimden ayırıyordu..
Ama neydi ki bu şimdi..
Biz ne zaman bu kadar samimi olmuştuk.
Daha biz tanışalı kaç gün olmuştuki..

Anlam verememişti bu sarılışa aklım mantığım..
Anlam vermiş neşeden halay çekiyordu resmen kalbim..
Ben hangisine kulak vermeliydim..
Aklıma mı kalbime mi..

"Hoşbuldum" diyordum..
Bana şu cümleleri kıymet bilip yüzüme nazik bir dille döküyordu:
"Umut biliyorum çok şaşkınsın ama sana sarılmama engel olamadım.Çünkü o gün sen bana yardım edebilirmiyim diye sormasaydın ben hala o durakta olcaktım ve senden diğer sonraki otobüse binecektim. Biliyor musun o bineceğim otobüs benim ordan ayrılmamdan 20 dakika sonra büyük bir kaza yaptı ve çok sayıda insan hayatını kaybetti.Sen resmen beni hayata döndürdün ölümün kıyısından çektin aldın beni. Sana olan ilgimin en büyük sebeplerimden biri bu."

Ağzım açık kalmış dediklerine kulak veriyordum.Yoksa sadece hayatını kurtardım diye miydi bu ilgisi..
Sadece bunun için mi..

Elimden tutup bana "kalk bir yere gidiyoruz senle şimdi itiraz yok" demişti."
Ben söylediklerini zaten unutmuştum ellerime eli değince. Martı misali geziyordum bulutların üstünde.Hiç bu gitceğimiz yol bitmesin istiyordum.Ellerimi bırakmasın istiyordum.
Bir yandan da nereye gidiyoruz acaba diyordum içimden..