Hayatın acı gerçekleriyle uzun zaman önce tanıştıştım.evet benim için zordu ama yapabileceğim hiçbirşey yoktu.sade bir hayat.başka birşey değil. dışarı adımımı attığım an beni gözetleyen onca göz,korumalar,kameramanlar... hergün yalan dolan haberler,evde olan tartışmalar,kavgalar hatta ve hatta düşmanlarımız tarafından eve yapılan onca saldırı hangisini anlatmamı istersiniz.yaşadıklarımın hepsi kötü değildi dogru ama bi yere kadar.6 yaşımda annemi kaybedene kadar.babam hep beni suçlardı.benim yüzümden her gün kavga ettiklerini ve günün birinde kendini intihar ettiğini anlatırdı.olaydan 4 sene sonra babam başka bir kadınla evlendi.bu benim her günümü zehir etti.her günüm onun bağırması,dövmesi ve bir de yetmezmiş gibi hastalıklarım.ağır tranvalar geçirmiştim.hatta 3 ay komada bile yatmıştım.
Yağmurun şiddetli yagmasiyla gözlerimi hafifçe araladım.yanımda yatan nehirle bakıp açılan üstünü örttum. Herşey hizlica gelisiyordu. Benim buraya gelmem. Armanla tanışmamız herşey aniydi. Ve bundan nefret ediyordum. Kendi hayatımdan kendimden ve cevremdekilerden. Ve artık eskisi kadar da korkuyordum. Hep mutsuzdum. Hep negatiftim ben. Soguktum ve insanlar soguklugumdan korkup bana yaklasmiyorlardi bile. Ama bu gunun güzel geçeceğine inanıyordum. Hissediyordum.
Arada sırada şimşek çakmasiyla nehir kipirdaniyordu ama uyanmiyordu. yataktan çıkıp üzerini değiştirdim. Altima kot taytımı üzerime ise siyah, kırmızı ve beyaz renklerden oluşan gömleğimi giydim. Hava soğuktu ama soğukluğu beni hissettirmiyordu. Parmaklarima da eklem yuzuklerimi takip asagiya indim. Kahvalti masasi hazirdi ama kimse yoktu. Arkamdan sessizde inen armanin belimi dokanmasiyla ürktüm. Bir dakika ne zamandan beri arman sen diye hitap ediyordum. O benim patronum ve ona saygı göstermem gerek. Arman bey.
"Gunaydin aryacım" cım. Heyecandan terlemistim. Elim ayağım birbirinde karıştı. Bir an ne diyeceğimi düşünüp duraksadim. "Gunaydin"dı kısaca ve sade. Can mer- can bey merdivenlerden koşarak inerken bize çarpmasıyla üçümüz merdivenin son üçüncü katından yuvarlanmistik. Evet iyi bir başlangıç. Hemen kendimi toparlayıp arman beyin üzerinden kalktım. Kafamı kaldirmamla beraber merdivenin başında nehiri görmem bir oldu. Müthiş bir başlangıç. Arman ve can bey yerden kalkarken nehir ise katıla katıla gelmekle yetiniyordu. Can beyin telefonu çaldığında herkes bir anda susmustu. Can bey telefonu 'askim'diye açmasıyla sevgilisi olduğunu anlamıştım. Bence aşkım denmesi çok itici ve iğrenç bu benim hiç hoşuma gitmez. Arman bey masaya oturunca ona eşlik edip karşısına oturdum. Nehir ise yanıma.
"Arya abla"
"Efendim canım"
"Sen gulmedin"
"Komik olduğunu sanmıyorum. "
"Evet doğru komik değildi ama arya düştükten sonraki yuz hali onu hiç unutamicam. " bu cumleyi can beyden beklemezdim dogrusu bence hic komik degildi. Susup kahvaltima devam ettim. Can bey hem telefonla konudup hem de bize laf yetistiriyordu. Bu hali komikti. Arman bey güldüğü zaman gamzeleri ile çok hoştu. Eğer mafya olmasa model bile olabilirdi. Ayrıca arman beyin sosyal paylaşım sitelerine baktığım zaman on binlerce takipçisi vardı. Bazı kızlar fotoğraflarının altına ' aşkım bebeğim kocacım'şeklinde yorumlari vardi. Evet kabul o yakışıklı birisi ve onunla aynı ortamda kalmak çok hoş. Kahvaltimiz bittiğinde arman bey bizi disari çıkaracağını söylemişti. Ben de nehirin üzerini değiştirmek üzere odasına çıkarıp etek ve uzun kollu bluzlerinden birini geçirip üzerine montunu alması için ikna ettim. Merdivenlerden inerken arman beyin kapıda bizi bekledigini görmüştüm. Nehir koşarak abisine sarildi. Bu arda can beyin gercekten cok komik bir kişiliğe sahip olduğunu öğrendim. Genelde kızlar kendilerini güldüren erkeklere bayılırlar. Ama arman varsa yanında herşey çok daha farklı olur.
"Hadi kızlar çıkalım artık"
Bugünün iyi geçmesi için son dua mi edip evden ayrıldık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAFYANIN DADISI
Romancehayatıma yeni sayfa açtım ama ben bu sayfanın daha berbat olacağını nerden bilebilirdim ki o evin bana zehir olacağını o işin bana ölüm fermanım olacağını...
