Karanlık Gün

4.Bölüm

Selam :D Biliyorum biraz hatta çok az oldu ama ben böyle acıklı bölümleri sevmem. Bu yüzden az yazdım :) az olduğu için yeni bölüm 2 gün sonra gelecek ;) bu bölüm NightWalker'a ithafendir. Seni çok seviyorum. İyiki yanımdasın canım :*
Medya da efenin düğünde ki hali var.
İyi okumalar ;)

*************

Gözlerimi açtığımda başımda ananem ağlıyordu. Birşey söylemek istiyordum ama sözcükler boğazıma düğümleniyor ağzımı açamıyordum. Sadece gözümden yaşlar gelmesine izin veriyordum.

Bana takılan serumun bitmesi yaklaşık 2 saat sürmüştü. Serum bittiğinde dedem cenaze işlemlerini çoktan halletmişti. Daha sonra hastaneden çıkıp camii ye gittik. Abimin annemin ve babamın naaşları bugün ikindi namazında defnedilecekti. Evet bugün bu pislik hayatta tek başıma kalmıştım.

Yolda bir mağaza bulup aslında beyaz ama abimin kanıyla kırmızı rengi almış elbisemi değiştirip siyaha büründüm.

Camii ye geldiğimizde ailemin naaşları haricinde gözüm kimseyi görmedi.

Cenaze namazını kıldıktan sonra kabristana naaşları gömmeye gittik. Kur'an okunduktan sonra herkes birer birer yanımdan uzaklaştı. En sonunda dedem ananemi de alıp beni ailemle başbaşa bıraktı.

" Hatırlıyor musun baba? Birgün bisikletten düşmüştüm. Sen de gelip merak etme kızım ben her zaman yanında olacağım, düştüğünde seni kaldıracağım demiştin. İşte baba düştüm ben. Beni taş yerine hayat düşürdü. Bacağım yerine kalbim kanıyor baba! Nerdesin sen? Beni niye düştüğüm yerden kaldırmadın!

"Ya sen anne! Sen niye beni bırakıp gittin. Her gece kim benim üstümü örtecek? Kim benimle saatlerce alışveriş yapacak? En önemlisi ben kimin kokusunu annemin kokusu diye içime çekeceğim!"

"Abi. Sana birşey diyemiyorum. Çünkü ben seni öldürdüm. Ben seni kurtaramayarak öldürdüm. Senden özür diliyorum abicim!

"Sizi çok seviyorum. Umarım her gece rüyama gelirsiniz. Rüyamda görüşmek üzere hoşçakalın"

Abimin annemin ve babamın toprağından biraz alarak arabaya doğru yol aldım.

Eve girdiğim de yine düğün günündeki gibi kalabalık vardı. Tek farkları düğün günü herkesin gözleri gülüyordu. Bugün ise herkesin gözleri ağlıyordu. Ben içeri girince herkes bana acıyarak baktı.

"Bana acımayın. Bana acımayınn" diye bağırdım. Kalabalık çok şaşırdı en başta da ananem.

Hemen yanıma gelip bana sarıldı. Ben de ona sarıldım. Çünkü annem gibi kokuyordu. Annemin sadece toprağını kokliyacağım için ananemin kokusunu iyice içime çektim.

"iyiyim." dedikten sonra boş olan bir yere oturdum. Ben şimdi ne yapacaktım? Düşünce kim beni düştüğüm yerden kaldıracaktı? Kim bana en güzel yemekleri yapıp beni öpecekti? Kim bana abim gibi bakacaktı? Kalbim ağlıyordu. Sadece bir gün ama bir gün güçsüz olmuştum. Ondada ailemi kaybetmiştim. Bundan sonra güçsüz olmayacaktım. Artık gün intikam alma günüydü. Ve Ben bunu çok iyi biliyordum....