Yasak Elma

İlk Veda

Merhaba (:
Bundan böyle, her pazar yeni bölüm yayınlanacak, duyurulur ! (:

Umarım beğenerek okursunuz, yazmaktan keyif aldığım bir bölüm oldu (:

Lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin ! Benim için ne kadar önemli olduğunu, hatırlatmama gerek var mı ? (:

Sevgiler...

Bölüm İthafı: nergiz-R <3

Keyifli Okumalar &&&

Bir hafta geçmişti. Tam tamına 168 saattir evden dışarı adım atmamıştım. Onu görmeye dayanamayacağımı biliyordum. Bu 7 günde özlem içinde kıvrılmaya başlamıştım bile. Sesini,kokusunu,gülüşünü özlemiştim. Her şeyden çokta, ona ait olduğumu ve bana ait olduğunu bilerek yaşamayı..

Aramamıştı. Bunun için ona kızamazdım. Bende onu aramamıştım. Defalarca elim telefona gitse de, kendimi durdurmayı başarabilmiştim.

Doğru düzgün yemek yemiyor, konuşmuyordum. Okul umrumda bile değildi. Bütün gün tek yaptığım uyumak ve ağlamaktı.

Sedef defalarca aramıştı. Hiç birini yanıtlamamıştım. Kimseyi görmek istemiyordum,kimseyle konuşmakta istemiyordum. Bir kişi hariç. Deli gibi ihtiyaç duyduğum tek kişi Kadir'di.

Yanımda olmasına izin verdiğim biri daha vardı. Elma.
Evet kedime bir isim bulabilmiştim. Her şeyin başladığı gecenin konseptiydi bu isim. Yasak elma..

Bana Kadir'i en çok hatırlatan varlık oydu. Bu yüzden onu daha da çok sevmeye başlamıştım. Ayrıca soru sormuyor ya da beni bir şeylere zorlamıyordu. Sadece yanımdaydı işte, o kadar.

Duymak istediğim başka bir seste müzikti. Gece gündüz kapatmadığım, eski cd çalarımda, sürekli Kadir'le dinlediğimiz şarkıları dinliyordum.

Kapımın çalınmasıyla, yorganı iyice üzerime çektim. Ses vermemiştim. Kapı yavaşça açılırken, telaşla gözlerimi kapattım. Yedi gündür yaptığım gibi, uyuma numarası yapma niyetindeydim.

"Devrim ?" Diyen sesle gözlerimi açtım.

Sedef gelmişti. Cevap vermedim. Yavaşça yatağa oturduğunda, arkamı döndüm. Bir pislik gibi davrandığımın farkındaydım ama bencil olmak için daha iyi bir zaman olamazdı.

Bu Sedef'i yıldırmadı. Saçlarımı okşamaya başladığında, gözlerime gelen yaşlara mani olmaya çalıştım.

"Devrim, yanında olmama izin ver.. Lütfen.." Dedi sessizce.

En yakın arkadaşım bana destek olabilmek için resmen yalvarıyordu. İçimi çektim. Cevap vermek istesem de, kelimelerin içinde kayboluyordum. Sanırım konuşma kabiliyetimi kaybetmek üzereydim.

Ona dönmediğimi fark edince, ayağa kalkıp, benim dönük olduğum tarafa geçti. Dizlerinin üzerine çöküp, yatakta duran elimi tuttu.

"Konuş benimle.." Dedi. Burnumu çektim.

"Sedef ben.. Gerçekten konuşmak istemiyorum. Yalnız kalmak istiyorum." Dedim. Zorlukla da olsa konuşabilmiştim.

"Bir an dilini yuttuğunu sandım." Dedi gülümseyerek. Gülümsemesine karşılık alamayınca, ciddileşti.

"Tamam o zaman bende yanında uzanırım, konuşmayız." Dediğin de gözlerimi devirdim.

"Sen laftan anlamaz mısın ?" Dedim huysuzca. Oysa bir tarafım,yanımda kalmasından oldukça memnundu.