Mijn handschrift is verre van perfect, zoals je wel kunt zien. Mijn H's zijn te imposant, mijn S'en te boogerig, als dat überhaupt een bestaand woord is, en spreek vooral niet over mijn A's.
Tot zover mijn poging om jouw aandacht te trekken. Ik, Amber van Stekelenburg, wilde dolgraag jouw aandacht. De aandacht van Ros Hebers. Dé Ros Hebers.
En nu vraag ik jouw aandacht opnieuw. Een hele andere setting, vind je niet? Hoe ik normaliter dansend om jou heen zou blijven, shotje naar shotje achterover zou gieten, en uiteindelijk kotsend met jou tussen de lakens zou belandden. Ja, dat waren nog eens tijden Ros.
Ik mis ze.
Ik meen het.
Ik lieg niet.
De setting van nu is een stuk deprimerender. Met mijn trieste handschrift. Mij veel te kromme I's. Kan je het eigenlijk wel lezen? Ja toch?
Oh Ros. Ik wil dat het anders gelopen was. Maar de tijd is niet meer om te keren. De tijd is definitief. De tijd is altijd aanwezig. En de tijd is mijn val geworden.
Er is één ding dat ik altijd verzwegen heb voor je. En het drukt. Het drukt pijnlijk op mijn tere ziel, de ziel die eens mijn hart was.
Ik ben verliefd op je.
JE LEEST
Hij
Short Story''Ik wist het niet Ros. Ik wist niet dat wat ik deed, niet juist was.'' Zij ging weg. Voor hem. Cover gemaakt door RainWhisperer © Arachnoidea
