Niemand heeft om het leven gevraagd Ros. We kregen het gewoon. Het moest een geschenk voorstellen.
Niet iedereen ziet het als een geschenk.
Ik wil daarmee helemaal niet suggereren dat ik suïcidaal ben, nee. Ik wil daarmee aangeven dat we niet allemaal gelukkig zijn.
Zie het leven als één grote kleur.
Grotendeels kan je je leven zelf een kleurtje geven. Maar niet altijd. Soms kleurt het leven jou, door gebeurtenissen. Door dingen die nou eenmaal gebeuren, omdat dat het lot nou eenmaal is.
Je lacht me uit nu hé? Je had dit niet achter mij gezocht, niet waar?
Ik ook niet.
Ik ben zo geworden.
Zo gaan denken.
Om ergens hou vast te vinden in de onstabiele maatschappij waar wij ons in bevinden.
Mijn kleuren begonnen zoals elke andere kleur begint. Blauw. Neutraal. Het kon nog alle kanten opgaan. En misschien kon het dat ook blijven gaan. Ik kon alle andere grauwe tinten van mijn pad afvegen, en het opnieuw blauw schilderen.
Maar ik vergeet één ding.
Fouten zijn niet meer te herstellen.
De schade is al aangericht.
En de fouten Ros, die maken juist mijn leven zwarter dan zwart.
En dan heb je die mensen. De mensen met alleen maar rode, gele en oranje tinten in hun leven. Die ondanks alle gebeurtenissen, hun leven rood blijven schilderen, zodat het zwart langzaam minder zwart wordt. Uiteindelijk zal opslokken in de felle tinten.
Ik heb bewondering voor die menen.
Kon ik maar zo zijn.
Maar die mensen doen één ding, wat ik allang niet meer kan Ros. Wat ik misschien wel nooit gekund heb.
Mijzelf accepteren.
Mijn fouten accepteren.
En met mijzelf leren leven.
JE LEEST
Hij
Historia Corta''Ik wist het niet Ros. Ik wist niet dat wat ik deed, niet juist was.'' Zij ging weg. Voor hem. Cover gemaakt door RainWhisperer © Arachnoidea
