Het is ook de angst Ros.
Angst om kwijt te raken.
Te verliezen.
Maar eigenlijk is dit best ironisch.
Ik ben je al kwijt geraakt. Je hebt mij al laten vallen.
Ik snap het. Ik begrijp het.
Ik ben niet goed genoeg hé?
Mijn haar is te futloos. Mijn oren te lelijk. Mijn neus te groot. Mijn sproeten te aanwezig. Mijn ogen stralen niets uit.
Maar vooral,
Vooral mijn lichaam is niet goed genoeg voor jou.
Ik weet niet of ik daar spijt voor moet hebben Ros. Ik kan er niets aan doen. Ik ben zoals ik ben.
Geloof me.
Ik had dit ook nooit gewild.
Ik haat mijzelf zo Ros.
Niet alleen mijn uiterlijk. Maar ook mijn innerlijk.
Het is zo kapot van binnen. Zo gebroken. Zo duister.
Het is niet in woorden te beschrijven.
Duizenden stemmen schreeuwen elke dag weer. Nooit rust. Nooit controle. Ze schreeuwen Ros. Ze schreeuwen oorverdovend.
Niets stopt ze.
Ze schreeuwen gemene dingen.
Vandaar dat ik beter met gemene woorden overweg kan.
Eén ding zal ze stoppen.
Mijn dood.
Mijn vertrek.
Naar een simpelere plek dan hier.
JE LEEST
Hij
Short Story''Ik wist het niet Ros. Ik wist niet dat wat ik deed, niet juist was.'' Zij ging weg. Voor hem. Cover gemaakt door RainWhisperer © Arachnoidea
