Πεντε

170 14 3
                                    

Και πανω που συνήθισα στην απουσια σου,
αναγκαζομαι να ζω ξανα οπως πριν.
Πρεπει παλι καθε πρωι,
να αντικριζω το βλεμμα αυτο που με σκοτωνε.
Να βλεπω αυτα τα χειλη,
που παντα νοσταλγουσα,
αλλα ποτε δεν αγγιξα.
Πρεπει παλι,
να κανω την αδιαφορη μπροστα σου,
και να σε χαζευω στα κρυφα χωρις να με βλεπεις.
Κι όμως αυτο μου ειναι πολυ δυσκολο.
Δυσκολο εως αδυνατο..

Χευυ τι κανετε? Πως σας φαίνεται κι αυτο το ποιημα? Να δω σχολια.. :) αν θελετε δειτε και την ιστορια που γραφω λεγεται
Εσυ κι εγω..
Ευχαριστω :)

Η φιλη μου η ποιησηWhere stories live. Discover now