5 dakika

14. Nazife

Ben Nazife. 30 yaşında evli biriyim.
Çok normal bir yaşantım var bakarsanız. Bir kızım var iki yaşında, işinde gücünde olan çok sevdiğim eşim var. Ailesiyle birlikte yaşıyorum ama benim için sorun değil çünkü kaynanam dizilerdeki gibi kaynanalardan değil.
Çok iyi ve anlayışlı biri üstelik de kızımı büyütürken bana akıl vermesi işime geliyor.
Bebeğimi büyütürken çok titizim çünkü o bir birey olacak, onun bir insana yakışır biçimde yaşamasını elbette her anne gibi ben de istiyorum. Hatta belki diğerlerinden fazla.
Şu anda, eve gelecek misafirler için hazırlık yapıyorum. Sürekli olarak yoğun oluyor evimiz. Bundan arasıra bunalsam da, pek şikayetçi değilim.
Telefonuma mesaj gelince irkilip telefonu elime aldım. Mesaj yeğenimdendi.
Yeğenimi çok severdim, küçük yaşta olmasına rağmen büyük biri gibiydi. Sürekli tartışır fikir alış verişi yapardık.
Ses atmıştı. Altına da mesaj bırakmıştı; "Umarım dinleyecek vaktin olur. Bir Görüş Kalbinde'yi bana gönderdiğinde, "Biraz eski ama seviyorum," demiştin. Ben de sana 'biraz eski' bir şarkıyla cevap vereyim dedim:)"
Gülümsedim. Şarkıyı bizim için önemli bir günde onunla paylaşmıştım, şarkı benim için çok anlam yüklüydü. Onun için de öyle olduğuna emindim.
Sesi açar açmaz hangi şarkı olduğunu anladım. Ve iki saniye geçmesine rağmen, gözlerim doldu. Yemek masasının kenarına tutundum. Sandalyeye yığılır gibi oturduğumda hıçkırığımı kaynanam duymasın diye ağzımı kapattım.
"Nerede kendini bilmez çocuklar?" dediğinde, bir hıçkırık daha koptu benden.
Bir şarkıya daha güzel cevap verilmezdi herhalde.
"Çınlandı alkışlar kör sokaklarda, yankısı kime kaldı?"
"Deniz koydum adını, kederi bende kaldı..."
"Acının surlarında ateşler yaktık.
Vuruldu şehirler, soluksuz kaldık."
"Kendine çekildi bütün zamanlar gölgeler orada kaldı."

..