Music Box

• Η τρίτη μελωδία •

(Σας προτείνω να ακούσετε την παραπάνω μελωδία διαβάζοντας ;) )

Άφησα την Λίλιαν να κουρδίσει το κουτί αυτη την φορά, το βλέμμα της μου θύμισε το δικό του. Ενα βλέμμα γεμάτο ενθουσιασμό, λες και είχε βρει έναν θησαυρό που θα άλλαζε την ροή των πάντων στην μίζερη ζωή της.

Οι βασανιστικές σκέψεις του τότε άρχισαν πάλι σιγά σιγά να παίρνουν το πάνω χέρι του ψυχικού μου κόσμου, αλλά εγώ είμαι πιο δυνατή από αυτές, δεν θα τις ξανά αφήσω να καταστρέψουν την ζωή μου.

Η τρίτη μελωδία άρχισε, ένιωσα ξανά την παγωνιά εκείνης της μέρας του Οκτώβρη.

•••

Μετά από την μέρα της μεγάλης καταιγίδας ο Μάνουελ έκανε καιρό να ξανά έρθει. Υπέθεσα ότι οι γονείς του τον είχαν τιμωρήσει.

Οι μέρες μου ήτανε άδειες, και οι ώρες που τον περίμενα στο σημείο συνάντησής μας αμέτρητες. Κάθε μέρα ήτανε λίγο πιο παγωμένη από την προηγούμενη, κάθε μέρα τα δέντρα ήτανε λίγο πιο γυμνά, κάθε μέρα ο ήλιος πήγαινε για ύπνο λίγο πιο νωρίς, κάθε μέρα κάτι άλλαζε στο περιβάλλον γύρω μου, το μόνο πράγμα που ήτανε το ίδιο ήτανε το κορίτσι με το πλέον άδειο βλέμμα που περίμενε τον μοναδικό της φίλο, εγώ.

Απ' όλες αυτές τις μέρες, την τελευταία αποφάσισα να ανέβω στο σπίτι και να χαράξω τον τρίτο δίσκο. Εκείνη την μέρα δεν είχα ξυπνήσει με ένα προαίσθημα, το προαίσθημα ήρθε και με βρήκε ενώ περίμενα. Θα ερχότανε, η συνάντηση θα είχε μια μυστηριώδη αύρα, διαφορετική από τις προηγούμενες. Χάραξα με βάση του προαισθήματος μου την τρίτη μελωδία, και μόλις τελείωσα πήγα πίσω στο μέρος συνάντησης μας. Δεν άκουσα την μελωδία θα την ακούγαμε μαζί.

Σε λίγη ώρα ο ήλιος θα έλεγε πάλι αντίο και θα άφηνε την θέση του στο φεγγάρι. Ήτανε η πιο νοσταλγική ώρα της ημέρας, η πιο ήρεμη και η πιο ωραία. Ο ουρανός είχε φορέσει τα πιο όμορφα του σύννεφα στις πιο ζεστές αποχρώσεις του πορτοκαλί και του ροζ. Λίγο πριν αρχίσει να παίρνει μια σκούρα μπλε απόχρωση ο Μάνουελ εμφανίστηκε. Έτρεχε προς το μέρος μου κρατώντας στο χέρι δυο εισιτήρια.

- Καμέλια!!  Καμέλια! Δες τι έχω!!!

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, ήτανε σαν να έπαιρνα την δόση μου μετά από καιρό. Τα μελιά του μάτια μου είχανε λείψει, το ίδιο και η γλυκιά του φωνή. Η σπιρτάδα στο βλέμμα μου είχε επιστρέψει μαζί του. Η παρουσία του με έκανε να νιώθω ζωντανή, η δική μου άραγε τον έκανε να νιώθει το ίδιο; Τότε δεν είχα ακόμα τις απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, και ποτέ δεν μου τα απάντησε ο ίδιος, τις απαντήσεις μου τις δώσανε στο τέλος οι πράξεις του.