Music Box

•Η πέμπτη μελωδία δεν είναι αυτή•

- Το ρολόι στον τοίχο μαμά, νομίζω δεν δουλεύει...

- Είναι λογικό αγάπη μου, όλα τα ρολόγια σταματούν να δουλεύουν κάποια στιγμή, είτε από μόνα τους, είτε υπό την θέληση κάποιου άλλου!

- Και αυτό εδώ πως σταμάτησε;

- Είναι πολύ παλιό ξέρεις! Πρέπει να σταμάτησε μόνο του κάποια στιγμή!

Ψέματα και πάλι ψέματα... Όλη η ζωή της Λίλιαν ήταν ένα ψέμα, ένα ωραίο ψέμα που είχα δημιουργήσει για να την προστατέψω. Υπάρχουν ψέματα που μπορείς να τα καλύψεις μέχρι το τέλος, ένα τέτοιο ψέμα είχα δημιουργήσει και εγώ.

«Εγώ το σταμάτησα αυτό το ρολόι!» αυτό ήθελα να μπορέσω να πω, αλλά φοβόμουνα την επόμενη ερώτηση που δεν θα άλλη από το γιατί. Παλιά φοβόμουν τις απαντήσεις γιατί έκανα εγώ τις ερωτήσεις, πλέον φοβάμαι τις ερωτήσεις γιατί είμαι εγώ που πρέπει να δώσω τις απαντήσεις...

Ο χαρακτηριστικός ήχος του κουρδίσματος με ξανά έφερε στην πραγματικότητα!

- Μπράβο το κορίτσι μου! Είδες που έμαθες και τώρα το κάνεις μόνη σου!

Χρόνος: « η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν , το παρόν, και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο»

Αυτό είναι ο χρόνος, κυλάει και δεν υπάρχει επιστροφή, αυτό μου θύμιζε η πέμπτη μελωδία.

Για κάποιο περίεργο λόγο, δεν είχα καμία ανάμνηση από αυτή την μελωδία. Απλά εξαφανίστηκε, δεν γνωρίζω τον λόγο για τον οποίο την έγραψα, ο ήρεμος και γεμάτος πόνο κατά την γνώμη μου, ρυθμός της δεν μου λέει τίποτα.

Το ανθρώπινο μυαλό έχεις καταπληκτικές ικανότητες, κρατάει αναμνήσεις και όταν αυτές είναι αναπάντεχες απλά τις κρύβει στο πιο βαθύ συρτάρι που κατέχει, δεν τις διαγράφει.

Ίσως να έχω ξεχάσει το συμβάν που κρύβει αυτή η μελωδία, αλλά αυτή η φράση συνοδευμένη με την φωνή του Μάνουελ ,ακόμα ηχεί στο κεφάλι μου '' Έχασα το χρόνο μου μαζί σου!" , ήταν η ώριμη φωνή του, αυτή που είχε γεμίσει με μίσος. Και ακούγοντάς την γεμίζει και η δική μου καρδιά με μίσος.

Μια θολή εικόνα, γυαλιά στο πάτωμα, πιο μακρυά ένα ρολόι μεσαίου μεγέθους, του οποίου οι δείκτες έχουν φύγει και αυτοί από την θέση τους, το φως του απογευματινού ηλίου δημιουργεί μεγάλες σκιές στο ξύλινο πάτωμα, μια από αυτές είναι του Μάνουελ, η άλλη είναι η δική μου, αδύναμη, γονατισμένη.

"ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΟΥ ΕΙΠΑ!", μια κραυγή γεμάτη πόνο και δάκρυα, πάλι δική μου.

Πάλι εγώ ζητούσα συγνώμη, γιατί όπως πάντα, θα πρέπει να ήταν πάλι το λάθος μου.

Στην ζωή μου ζήτησα πολλές φορές να με συγχωρέσουν, τις περισσότερες δεν ήταν δικό μου το λάθος. Από ένα σημείο και μετά αυτή η λέξη είχα χάσει πια την πραγματική της σημασία και μια άλλη ειχε πάρει την θέση της. Η νέα της σημασία ποια είναι; Δεν είναι ακόμα η ώρα να την αποκαλύψω... . Κάθε πράγμα έχει το καιρό του.

- Μαμά γιατί κλαις;

Κλαίω; Δεν το κατάλαβα, ίσως να μην το ένιωθα πια. Πως έχω καταντήσει έτσι; Αν ήρθα πίσω σε αυτό το σπίτι ήταν για να ξαναβρώ αυτό το μικρό κορίτσι που άφησα πίσω, να το βρω δεν θα μου είναι δύσκολο, να το ξανά φέρω στην ζωή θα είναι όμως.

- Είναι λίγο λυπητερή αυτή η μελωδία...

Είπα και χαμογέλασα ώστε να μην ανησυχήσω την Λίλιαν.

- Θες να την αλλάξουμε;

- Όχι, ας την ακούσουμε μέχρι το τέλος της!

Ήταν σαν αναλαμπή, το θυμήθηκα, όχι το τι έγινε εκείνη την μέρα που χάραξα τον δίσκο αυτό, αλλά το τι τρέχει με αυτή την μελωδία. Δεν είναι η πέμπτη, είναι μια άλλη, πιο πρόσφατη σε σχέση με την πέμπτη! Από αυτές που εύχομαι να μην είχα ποτέ χρειαστεί να χαράξω, και δεν θα είχα αν ήξερα τι θα συνέβαινε στο μέλλον. Αυτό το καταλαβαίνω τώρα, στο παρόν, αγναντεύοντας το τραγικό παρελθόν. Όπως είπα όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.

- Δεν είναι η σωστή μελωδία Λίλιαν! Σταμάτα την!

Η μουσική σταμάτησε, μαζί της και ο πόνος.

Μετά από πάρα πολύ καιρό χωρίς έμπνευση! ξανά ανέβασα! ελπίζω να σας άρεσε! ακόμα και αν δεν ήταν πολύ μεγάλο!