Music Box

• Η πρώτη μελωδία •

( Σας προτείνω να ακούσετε την μελωδία παραπάνω διαβάζοντας! :) )

Αυτό το δωμάτιο είναι γεμάτο με καλές και κακές αναμνήσεις. Όταν μπαίνεις μέσα το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι το ράφι με τους δίσκους. Ήταν όλοι εκεί, ο ένας δίπλα στον άλλο εκτός από έναν, ο τελευταίος βρισκόταν ακόμα μέσα στο κουτί. Όλα είχαν παραμείνει όπως τα άφησα εκείνη την μέρα. Μέχρι και το μαξιλάρι εκείνο είχε παραμείνει στην ακριβώς ίδια θέση, μισό διπλωμένο  ανάμεσα στο μικρό κενό μεταξύ της βιβλιοθήκης και του μονού κρεβατιού. Σε αυτό το σπίτι ο χρόνος είχε σταματήσει σε εκείνη την μέρα...

- Μαμά! Δεν θα ακούσουμε μουσική όπως μου είπες;

- Φυσικά! Δώσε μου δέκα λεπτά να    Καθαρίσω λίγο  το δωμάτιο από την σκόνη! Εντάξει γλυκιά μου;

Η Λίλιαν μου θύμισε για ποιο λόγο χάραζα αυτούς τους δίσκους κάποτε, ήταν για να φυλακίζω τις στιγμές μέσα σε λεπτεπίλεπτες μελωδίες.

Καθάρισα λίγο το δωμάτιο, έπιασα τον πρώτο δίσκο και τον έβαλα μέσα στο κουτί. Ο χαρακτηριστικός ήχος του κουρδίσματος μου είχε λείψει.

Η πρώτη μελωδία άρχισε να παίζει.
Χάθηκα αμέσως μέσα στις αναμνήσεις μου....

•••

Ήταν αρχές φθινοπώρου, όλο το χωριό είχε πάρει αυτό το προρτοκαλοκόκινο χρώμα. Πάντα μου άρεσε το φθινόπωρο, δεν ήταν επειδή θα ξανά έβρισκα τους φίλους μετά από τρεις μήνες χωρισμού. Δεν είχα ποτέ φίλους, ήταν απλές γνωριμίες και απλοί συμμαθητές, τίποτα παραπάνω.

Μου άρεσε γιατί όλη η φύση έδινε τον τελευταίο καλύτερο εαυτό της πριν σβήσει. Το θρόισμα των φύλλων πάντα με χαλάρωνε, και υπήρχε μια ιδιαίτερη ηρεμία που με έκανε να νιώθω ευτυχισμένη.

Εκείνη την χρονιά άρχιζα την πρώτη γυμνασίου. Το σχολείο για εμένα ήταν απλά ένα μέρος που μάθαινα νέα πράγματα, τίποτα παραπάνω.

Εκείνη η πρώτη μέρα πέρασε γρήγορα. Το τελευταίο κουδούνι χτύπησε και χωρίς να χάσω ένα λεπτό έτρεξα αμέσως στο σπίτι του παππού, πήγα στο δωμάτιο, άρπαξα ένα κενό δίσκο και άρχισα να χαράζω εκείνη την μελωδία που δεν έλεγε να βγει από το κεφάλι μου.

Μετά από ώρες δουλειάς είχα τελειώσει,ο πλατύς άδειος δίσκος είχε γεμίσει με μικρές χαρακιές. Άνοιξα το καπάκι και τοποθέτησα προσεχτικά το δίσκο μέσα στο μουσικό κουτί. Ήταν η πιο ωραία μελωδία που είχα καταφέρει να δημιουργήσω. Καθόμουν από πάνω και θαύμαζα το δημιούργημα μου, έπειτα άρχισα να κουρδίζω το μεγάλο αυτό κουτί γεμάτη ενθουσιασμό. Μόνο η ιδέα ότι σε κάτι δευτερόλεπτα θα ηχούσε στα αυτιά μου εκείνη η μελωδία μου αρκούσε για να αρχίσω να τρέχω πάνω κάτω στο δωμάτιο από την χαρά μου.
Άφησα την μανιβέλα. Η μελωδία άρχισε να ηχεί σε όλο το άδειο σπίτι. Ένιωθα ευτυχισμένη, αλλα το προαίσθημα εκείνο επέμενε. Κάποιος θα ερχότανε.
Έκατσα κάτω στο πάτωμα και περίμενα αυτό το ξεχωριστό άτομο να έρθει.