Γράμματα Για Εκείνη

6.

   Φως της ζωής μου,

   Θυμάσαι τι μου είχες πει κάποτε; "Φοβάμαι πως θα πεθάνω πριν προλάβω να ζήσω."

   Μπορεί να έζησες λίγο, μπορεί να έζησες λιγότερο από όσο σου άξιζε αλλά τουλάχιστον έζησες στο έπακρο, έδινες αξία και στις πιο μικρές στιγμές. Πάντα γεμάτη ενέργεια, πάντα με ένα χαμόγελο, πάντα να γεμίζεις τις ώρες σου με δραστηριότητες. Να κάνεις όλα αυτά που οι υπόλοιποι φοβόμασταν.

   Να χορεύεις στη βροχή.

   Να κάνεις ταξίδια.

   Να μαθαίνεις πιάνο.

   Να γράφεις βιβλία.

   Δεν ίσχυε το ίδιο για μένα, αγάπη μου. Πάντα με τραβούσες από το χέρι για να σε ακολουθήσω στις περιπλανήσεις σου, για να κλέψω λίγο από τη ζωντάνια και την ευτυχία σου.

   Και τώρα... τώρα...

   Αναρωτιέμαι αν εξακολουθείς να είσαι τόσο ζωντανή και εκεί πάνω, στον Παράδεισο σου.

   Παράδεισος, ε;

   Παράξενη λέξη. Αισιόδοξη.

   Εσύ δεν πίστευες. Έλεγες πως ήθελες να ζήσεις τη ζωή σου. Έλεγες πως δεν ήθελες να βάζεις περιορισμούς με την ελπίδα πως ίσως σου δοθεί και μια δεύτερη. Ήθελες το τώρα. Ήθελες να ρουφάς την καθημερινότητα, να την κλείνεις στις παλάμες σου και να την κρατάς κοντά στο πρόσωπο σου. Ήθελες να θέτεις τους δικούς σου κανόνες, τους δικούς σου όρους και όρια.

   Δεν πίστευες...

   Αλλά αν δεν υπάρχει παράδεισος, που θα σε βρω; Πως θα σε βρω; Πως θα σε συναντήσω ξανά; Αν ο θάνατος είναι, όντως, απόλυτος αυτό σημαίνει πως σε έχασα για πάντα;

   Και μόνο η σκέψη με κάνει άρρωστο στο στομάχι.

   Θέλω να πιστεύω σε κάτι, σε κάτι καλύτερο. Ίσως η ελπίδα είναι το μόνο που με κρατάει εδώ. Η ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά, πως θα βρω την ευτυχία σε αυτόν τον κόσμο. Η ελπίδα και οι κόρες μας, η μικρή Λίζα που έγινε 6 εχτές και η Μαριάννα που τρέχει παρά τα 15 της χρόνια.

   Θέλω να πιστεύω πως θα σε συναντήσω ξανά και θα νιώσω ό,τι είχα νιώσει την πρώτη φορά που βγήκαμε ραντεβού. Είχαμε δει εκείνη την απαίσια κωμωδία, θεέ μου γιατί την είχαμε επιλέξει άραγε; Σου κρατούσα το χέρι σε όλη τη διάρκεια του έργου. Εσύ γελούσες με κάθε ηλίθιο αστείο και πετούσες ποπ κορν στους μπροστινούς. Ένιωθα τόσο σημαντικός, τόσο ευτυχισμένος. Μέχρι που μας έκανα παρατήρηση τουλάχιστον επειδή μετά ήθελα να πεθάνω από τη ντροπή.

   Ήσουν τόσο υπέροχη, αγάπη μου, τόσο υπέροχη.